جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

حافظ از یک سو با تقدیرگرایی افراطی، مخاطب خود را به پذیرش قسمت ازلی و «رضا به قضا» فرا می‌خواند؛ اما از سوی دیگر، با اعتراض‌های حماسی و طنزهای گزنده شورش‌ زبانی و ذهنی خود را در برابر ناملایمات جهان و مصائب بشری نشان می‌دهد. مسأله پژوهش حاضر این است که چگونه می‌توان میان این دو رویکردِ ناسازگار در اندیشه حافظ، رابطه‌ای منطقی برقرار کرد؟ آیا گزاره‌های تقدیرگرایانه حافظ حاکی از رویکردی تئولوژیک از سنخ دیدگاه اشاعره یا معارف صوفیه‌است؟ یا تقدیرگرایی وی ابزاری راهبردی در شکل‌دهی به گفتمانی انتقادی است؟ بررسی‌ها نشان داد که حافظ در روکشی از تقدیرگرایی، به نفی ایدئولوژی‌های مولّد «ریا» و «قشری‌گری» پرداخته و در برابر هژمونی گفتمان‌هایی که جهان را مطابق با اراده حاکمان خودکامه، و منافع دو نهاد عوام‌فریب متشرعه و متصوفه روایت می‌کند، مقاومت می‌کند و بدینسان تقدیرباوری را به مثابه راهبردی گفتمانی برای طرد «تعصب» و «خشونت»، و ترویج «آزاداندیشی» و «تساهل» به کار می‌برد.

نوسانات گفتمانی اندیشۀ «رواداری دینی» در دوره­های مختلف تصوف تأثیر مستقیم و غیرمستقیم شرایط اجتماعی و سیاسی این دوره­ها را بر قبض و بسط این رویکرد در آثار صوفیه نشان می­دهد. این مقاله در چهارچوب نظریۀ فوکو و با لحاظ ارتباط دوسویه میان استراتژی­های قدرت و ایدئولوژی­های حاکم بر جامعه، اندیشۀ رواداری دینی را نزد صوفیان مسلمان دارای سرشتی گفتمانی و مرتبط با ارادۀ سیاسی حاکمان فرض کرده و آن را در بستر تحولات سیاسی و اجتماعی دوره­های تاریخی بررسی کرده است. مطالعات­ نشان می‌دهد که گفتمان رواداری دینی در آثار صوفیه تا پایان قرن ششم علی‌رغم گسترشی که در عصر آل­بویه و سلجوقی داشته، همواره به دلیل ماهیت دینی حکومت­ها (کنترل نهاد سیاست توسط نهاد دین) و هژمونی پایدار گفتمان فقه، کمابیش با چالش­­های عقیدتی روبه‌رو ­بوده است. اما در قرن هفتم روی کار آمدن حاکمان سکولار مغول و سیاست تساهل دینی آنها از یک سو، و حذف متشرعه از عرصۀ قدرت سیاسی از سوی دیگر، زمینۀ گسترش گفتمان رواداری دینی را به نحو مطلوبی برای صوفیه فراهم ساخته است. هدف این مقاله بررسی گفتمان­ «رواداری دینی» در تصوف اسلامی با توجه به تحولات سیاسی و اجتماعی دوره­های تاریخی تا سدۀ هشتم است که با روش توصیفی- تحلیلی انجام شده است.

ابوسعید ابوالخیر به عنوان عارفی انسان­دوست علی­رغم رفتارهای خشن متشرعه عصر خود، با تاثیرگذاری یک مرشد معنوی و به­کارگیری شیوه­های غیرمتدوال و خلاقانه، بدون آنکه موجبات آزردگی کسی را فراهم­سازد، به امر به معروف و نهی از منکر می­پرداخت و مانع بسیاری از نابهنجاری­ها و مفاسد می­شد. آنچه در این مقاله به عنوان مسئله اصلی مورد بررسی قرارگرفته، این است که التزام عملی ابوسعید به این فریضه دینی با وجود تساهل و تسامح وی از یک سو، و رویکرد ملامتی­گری وی از سوی دیگر، چگونه صورت می­گرفته­است و آیا در شیوه­هایی که او در انجام این فریضه به­کارمی­بسته، امر به معروف و نهی از منکر در معنای فقهی و اخص آن انجام­می­گرفته یا در معنای عام؟ آنچه از بررسی­ها حاصل­شد، این بود که روش اصلی ابوسعید در امر به معروف ونهی از منکر استفاده از زبان عامیانه متناسب با ظرفیت­های فکری و فرهنگی مردم زمانه خود بوده و او با توجه به تفاوت­های فردی و خصوصیات روحی افراد، به جای دعوت زبانی و موعظه مستقیم، به­طور غیرمحسوس و غیرمستقیم به اصلاح و تربیت افراد می­پرداخته­است او در این شیوه به شکلی متناقض­نما با عدم مبادرت به امر به معروف، موجب «امر به معروف و نهی از منکر» می­شد.

تأثیر ارادۀ نهاد قدرت بر شدت و ضعف گفتمان کثرت­گرایی دینی در اندیشه­های صوفیه مسأله­ای است که این مقاله می­کوشد میزان و چگونگی آن را در سیر تاریخی تصوف ایرانی تا پایان قرن هفتم (با تاکید بر عصر مغول) نشان دهد. بررسی­ها نشان داد که ثبات و سلطۀ گفتمان انحصارگرایی دینی در مناسبات فرهنگی جامعۀ ایرانی تا قرن هفتم، برآیند پیوند متشرعه با نهادهای قدرت بوده و خلع ید متشرعه از قدرت سیاسی موجب به‌حاشیه‌رفتن گفتمان فقه و رشد جریان تصوف، و در نتیجه اعتلای گفتمان کثرت­گرایی دینی در آراء صوفیان شده است. نمونۀ­ تاریخی صحت این مدعا حکومت (غیر دینی و سپس دینی) مغولان در ایران است که تا زمانی که مسلمان نگشته و متشرعان را در مناسبات قدرت سهیم ­نکرده بودند، کثرت­گرایی دینی در متون صوفیه گفتمان غالب بوده است؛ اما با مسلمان‌شدن مغولان پیوند مجدد متشرعه با قدرت مانع بسط گفتمان کثرت­گرایی دینی در آثار صوفیه می­شود.

در متون عرفانی اسقاط تکالیف شرعی عقلاءالمجانین از جمله موضوعات پربسامدی است که با تقریرهای گوناگونی بیان شده است. این مقاله به روش توصیفی ـ تحلیلی به روشن کردن رهیافت‌های نظری صوفیه در رواداشت اسقاط تکالیف شرعی در عقلاءالمجانین و بازشناسی عوامل این اسقاط از نظر آن‌ها پرداخته است. بر این اساس مقاله حاضر در پی پاسخ به این پرسش است که در انسان‌شناسی عرفانی صوفیه مخاطب تکالیف شرعی در عقلاءالمجانین کدام قوه است و آیا با زوال عقل متعارف، قوه دیگری در آن‌ها محل تکلیف شرعی می‌گردد؟ همچنین با توجه به برخورداری عقلاءالمجانین از نوعی عقل، آیا می‌توان آن‌ها را مانند سایر عقلا مکلّف به انجام تکالیف شرعی دانست؟ یافته‌های پژوهش نشان می‌دهد که رهیافت اصلی صوفیه در این باب، اعتقاد به معذوریت عقلاءالمجانین به واسطه غلبه حال بر آن‌ها و برخورداری آن‌ها از حالات سُکر صوفیانه در اثر دریافت واردات غیبی است. در برخی از تقریرهای صوفیانه زوال عقل و پیرو آن سقوط تکالیف شرعی از عقلاءالمجانین موهبتی از سوی خدا برای آن‌ها در نظر گرفته شده‌ است و برخی از صوفیه سکر باطنی آن‌ها را به منزله نماز دائم آن‌ها دانسته‌اند. هدف از این پژوهش بازشناسی علل عدم التزام عقلاءالمجانین به تکالیف شرعی از منظر صوفیه به‌ویژه ابن‌عربی و عین ‌القضات است.

موضوع این مقاله بررسی واژه­ شناختی و مفهوم­ شناختی «دولت» در متون کهن عرفانی فارسی و بررسی و تحلیل آن در­ مصیبت­نامه عطار است. مسأله اصلی مقاله این است که مراد از آنچه که در متون عرفانی «دولت» خوانده می­شود، چیست؟ و کاربردهای رایج آن در زبان صوفیه با توجه به بسامد بالا و اهمیت آن در متون عرفانی چگونه است؟ همچنین با توجه به اهمیت «دولت» در مصیبت­نامه عطار، معنای دقیق و محصَّل آن را در این اثر چیست و مصادیق آن کدام است؟ عطار چه چیزهایی را دولت می­خواند و گونه­های «دولت» در مصیبت­نامه او چگونه بیان ­شده­است؟ آنچه از بررسی­های انجام­شده به­دست آمد، این بود که دولت در متون عرفانی پدیده­ای از جنس موهبت، و «حادثه»­ای فراتر از محاسبات عقلانی در حیات روحانی عارفان است که وضعیت­هایی ایده­آلی همانند «وصال»، «قرب» و «فتوح روحانی» را در تجارب صوفیانه آنها نشان­می­دهد. از نظر عطار دولت، به­مثابه موهبتی ازلی که از «عالم بی­علتی» فراز می­آید، امر اشتدادی است و هر انسانی به اندازه­ای معین از آن برخوردار است. برخی پدیده­های درونی مانند «آرامش درون»، «آشکارگی معانی نهفته در جان» و برخی پدیده­های بیرونی مانند «بهره­یافتن از پیر»، «هدایت­یافتگی» از مصادیق دولت در آثار عطار است. ایماژ­های حکایت­های عطار در این زمینه، بیانگر رخدادهای ناگهانی غیرقابل پیش­بینی­ و خارج از نظام علیت است که در آنها «دولت» بر انسان «می­گذرد» و بدون بستری از انتظار منطقی به سراغ انسان می­آید. هدف این پژوهش، تعریف دقیق و بیان چیستی و چگونگی مفهوم «دولت» در متون کهن عرفانی فارسی به­ویژه مصیبت­نامه عطار است که با روش توصیفی-تحلیلی مورد بررسی قرار گرفته است.

در نظریه‌پردازی‌های آخرت‌شناسانه‌ی ابن‌عربی، بهره‌گیری از تمهیدات بیانیِ ناآشکار اما مؤثر در بازروایت برخی از مفاهیم و گزاره‌های دینیِ مطابق با پیش‌فرض‌های عرفانی او، به ساخت‌شکنیِ برخی مفاهیم مهم ایدئولوژیک منجر می‌شود. بررسی قاعده‌مند این‌گونه تمهیداتِ بیانی در متون کلاسیک عرفانی، روش نقادانه‌ی نوینی است که سویه‌های ناخودآگاه این متون‌ و چگونگی کاربرد آن‌ها را برای مخاطب روشن می‌سازد. براین‌اساس پژوهش حاضر می‌کوشد با پرداختن به تمهیدات بیانی و رواییِ به‌کاررفته در فرضیه‌های آخرت‌شناختی ابن‌عربی، نقش آن‌ها در باورپذیری مدعیات ابن‌عربی و اقناع مخاطبان وی را بررسی کند. نتیجه‌ی بررسی‌ها نشان داد که ابن‌عربی در تبیین آرای آخرت‌شناسانه‌ی خود، معنا و کاربردواژه‌ها،تعابیر و گزاره‌ها را متناسب با نظام اندیشگانی خود تغییر داده و با مسخ واژگان و مفاهیم کلیدی و استحاله‌ی مفهومی آن‌ها، موجب دگرسانی در هویت معنایی آن‌ها شده است. وی از طریق غیریت‌سازی نشانه‌های مشترک، به شیوه‌ای ساختارشکنانه، ظرفیت‌های معنایی جدیدی را در واژگان و مفاهیم ایجاد کرده و روایتی نو از ایدئولوژی‌های رایج دینی درباب آموزه‌های آخرت‌شناسانه ارائه داده است. بررسی این تمهیدات بیانی اگرچه در بازنمایی اضلاع ناخودآگاه فرضیه‌ی ابن‌عربی و نظام تثبیت‌شده‌ی مفاهیم آن مؤثر است، بیش از هر چیزی می‌تواند موجب کاهش اعتبار فرضیه‌ی وی در برابر فرضیه‌های رقیب باشد. هدف این پژوهش بررسی کارکرد تمهیدات بیانیِ ابن‌عربی در فرضیه‌های آخرت‌شناسانه‌ی اوست که به‌شیوه‌ی توصیفی‌ـ‌تحلیلی صورت گرفته است.

«دولت» در منطق الطیر واژه‌ای کلیدی است که عطار در مواضع متعددی، نقش کانونی آن را برجسته نموده و از ظرفیت‌‌های معنایی این واژه برای بیان مفاهیم آرمانی و مقاصد مهم صوفیانه بهره جسته ‌‌است. از آنجا که مفهوم دولت دارای ابهام و تیرگی معنایی بوده و مؤلفه‌های معنایی آن روشن نیست، بررسی معناشناختی این واژه، و تعیین مصادیق و کاربردهای آن در این اثر ضرورت پیدا می‌کند. این مقاله بر آن است با واکاوی واژگانی که در تلاقی با واژۀ دولت در منطق‌ الطیر به کار رفته است، حوزه‌های معنایی و مؤلفه‌های معنایی آن را استخراج کرده و ضمن تحلیل معناشناختی، کاربردهای مختلف آن را در این اثر نشان دهد. آنچه از بررسی‌ها به دست آمد، این بود که عمده‌ترین کاربرد واژۀ دولت در منطق‌ الطیر به حوزۀ معنایی «فیض و عنایت الهی» تعلق دارد که در سه محور «جذبه»، «رویارویی با انسان کامل» و «نجات» صورت‌بندی شده است. کاربرد دیگر واژۀ دولت متعلق به حوزۀ معنایی «تجارب عرفانی» شامل «فنا»، «انقطاع از ماسوی‌الله» و «درد طلب» است که عطار در به‌کارگیری این مفاهیم، مؤلفه‌هایی مانند «سُکر»، «استغراق در شهود حق» و «تطهیر قلب از ماسوی‌الله» را به مفهوم دولت افزده و دایرۀ معنایی آن را گسترش داده است. با در نظر گرفتن این دو حوزۀ معنایی، دو عنصر «اصطناع و برگزیدگی» و «تغییر از درون» را می‌توان زیرساخت اصلی مفهوم خوشبختی در منطق‌ الطیر دانست. هدف این مقاله تحلیل معناشناختی واژۀ دولت و بررسی ابعاد گوناگون آن در منطق‌ الطیر است که با روش توصیفی و تحلیلی انجام گرفته‌ است.

عنایت در اندیشۀ عرفانی عطار موهبت خاصی است که در «ازلُ­الآزال» یا «پیشان» برای انسان رقم خورده است. با آنکه عطار آدمیان را برای رسیدن به کمال روحانی به جهدی مستمر دعوت می­کند؛ اما ازنظرِ وی جهدِ خالی از عنایت بی­ثمر است. مسئلۀ اصلی این مقاله آن است که رابطۀ میان عنایت و جهد در اندیشۀ عرفانی عطار چگونه ترسیم شده است؟ آیا سعادت روحانی انسان از موهبت الهی حاصل می­شود یا از تلاش بنده؟ عطار ازیک‌طرف، رسیدن به سعادت را موهبتِ آن­سری دانسته است و جهد سالک را بی­تأثیر و بی­مقدار می­خواند، اما از طرف دیگر، سالک را به جهد فراوان فرامی­خواند. این دو رویکرد متناقض­نما را چگونه می­توان با هم جمع کرد؟ اگر عنایت آن­سری و عطای محض است؛ پس تلاش بنده چه ارزشی دارد و این‌همه دعوت برای جهد در آثار عطار چه معنایی دارد؟ از تحلیل­های صورت‌گرفته در این مقاله به­ دست آمد که در اندیشۀ عطار، جهد «شرط» عنایت است، اما «علت» عنایت نیست؛ بنابراین، هر عنایتی همراه با جهد است، اما هر جهدی همراه با عنایت نیست. جهدِ کارآمد، محصول عنایت و محفوف به دو عنایت «پیش از جهد» و «پس از جهد» است. فرض «جهدِ بی­عنایت» در اندیشۀ عطار مطرح شده است، اما فرض «عنایتِ بی­جهد» چندان جایگاهی ندارد. تحقق سعادت نزد عطار به سه عنصر اساسی «عنایت»، «پیر» و «جهد» بستگی دارد و برتری با عنایت است. هدف این پژوهش حل مسئلۀ تعارض جهد و عنایت در نظام فکری عطار و بازخوانی پاسخ وی به این مسئله با روش توصیفی - تحلیلی است.

هنر در ساحت عرفان، نوعی سیر و سلوک است که در طی آن هنرمند با الهامی آسمانی و معنوی به کشف و شهود می رسد. در حقیقت هنر و معماری اسلامی پرتو و بازتابی از وحی الهی در جهان خاکی است که لطائف و ظرائف آن، اهل معرفت را به مکاشفه و شهود می رساند. بناهای سنتی در معماری اسلامی - ایرانی مصادیقی از عالم قدس و مظاهری از سنت الهی به شمار می روند که فنون و ظرافت های به کار رفته در آن با اصول روحانی و معنوی مرتبط است. کثرت آیات قرآنی در کتیبه ها و تزئینات مساجد و بقاع و امامزاده ها و گنبدها از جمله گنبد سلطانیه را که جای جای آنها را متیمن و متبرک ساخته، می توان مرتبط با مساله «ذکر» و «تسبیح» دانست که یکی از مسائل اصلی تصوف و عرفان اسلامی است. هم چنین نقش یا تصویر «ستاره» به عنوان نماد روشنایی و زیبایی که در مرکز آن کلمه «الله» و در اضلاع آن کلمه محمد (ص) یا علی (ع) قرار گرفته، از نظر عرفانی نشانه ای از ولایت معنوی خدا و اولیاء الهی در هدایت باطنی و ظاهری اهل طریقت است که به وفور در نقش و نگاره ها و تزئینات گنبدها به ویژه گنبد سلطانیه دیده می شود. اتحاد میان شریعت، طریقت و حقیقت یکی از مسائل مهم عرفانی است که در قسمت هایی از کتیبه ها و نگاره های بناهای اسلامی از جمله گنبد سلطانیه در قالب نام «الله، محمد (ص)، علی (ع)» در کنار یکدیگر به -چشم می خورد.