جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

دغدغه اصلی در بحث معقولات ثانیه فلسفی، معرفت‌شناختی است. معقولات ثانیه خاستگاه و منشأیی در ذهن دارند، مسئله مصداق داشتن یا نداشتن این مفاهیم در خارج از ذهن مهم است. ذهن تحت چه مکانیسم یا فرآیندی به آن‌ها نائل می‌شود؟ واقع‌نمایی معقولات ثانیه چگونه و به چه صورت است؟ علامه طباطبائی نحوة حصول مفاهیم فلسفی را به دو روش می‌داند: علم حضوری و تحلیل حکم در قضایا. رابطه میان این دو روش خالی از ابهام نیست و علامه هر دو را به‌موازات هم مطرح کرده است. ایشان راه دوم را ترجیح می‌دهد، در نحوه واقع‌نمایی معتقدند معقولات ثانیه فلسفی از طریق وجودهای رابطی که در ذهن و عین دقیقاً یکی هستند کاشف از عالم واقع می‌باشند. معقولات ثانیة فلسفی در نحوه انتزاع و واقع‌نمایی سلسله مراتبی دارند که کاملاً از همدیگر متمایزند. در این مقاله با روش تحلیلی به بررسی چگونگی دیدگاه علامه طباطبائی خواهیم پرداخت.

واقع نمایی معقولات ثانیه فلسفی از مباحث معرفت‌شناختی است. اساساً یکی از اصلی ‌ترین پرسش ‌هایی که هستی‌ شناسی با آنها سر و کار دارد این است که چه اموری در عالم از واقع نمایی برخوردار هستند؟ واقع نمایی معقولات ثانیه فلسفی چگونه شکل می‌گیرد؟ پرسش اصلی این مقاله برمحور واقع نمایی معقولات ثانیه فلسفی است. فیلسوفان نوصدرایی معاصر بیش از گذشتگان چگونگی واقع نمایی معقولات ثانیه فلسفی بررسی کرده‌اند. منظور از این فیلسوفان علامه طباطبایی و شاگردان ایشان است. ابتکار علامه طباطبایی یک راه منشأ واقع نمایی را علم حضوری به نفس می ‌داند. استاد مطهری در این مسئله رویکرد انتقادی و تفصیلی دارد، از طرف دیگر تلاش می ‌کند که از طریق بسط نظر علامه طباطبایی راه‌حل مشکل را نیز بیابد. در بیان نظر استاد جوادی آملی بر تقدم مفهوم وجود نسبت به دیگر مفاهیم تأکید می‌ شود. استاد مصباح معتقدند که صور ادراکی انسان شانیت واقع ‌نمایی را دارند.

مفهوم عدم چگونه در ذهن شکل می‌گیرد؟ این پرسش مسئله اصلی این مقاله است. فیلسوفان نوصدرایی معاصر بیش از گذشتگان چگونگی شکل‌گیری این مفهوم را در قالب تحلیل منشأ حصول معقولات ثانیه فلسفی بررسی کرده‌اند. منظور از این فیلسوفان علاوه طباطبایی و شاگردان مبرز ایشان است. علامه طباطبایی حصول مفاهیم فلسفی را به دو روش می‌داند: علم حضوری و تحلیل حکم در قضایا. رابطه میان این دو خالی از ابهام نیست و علامه هر دو را به موازات هم مطرح کرده است. ظاهرا او راه دوم را بیشتر می‌پسندد، اما شاگردان او به علم حضوری عنایت بیشتری دارند. به همین دلیل آن را در پیش می‌گیرند و چگونگی حصول مفهوم عدم را از طریق علم حضوری واکاوی می‌کنند. اما به‌نظر می‌رسد که تلاش‌های آنان چندان هم موفق نیست و باید به سراغ راه دوم رفت. این راه علاوه بر این‌که تبیین‌ بهتری از حصول مفهوم عدم به‌دست می‌دهد، برای دیگر مفاهیم فلسفی نیز بیشتر به‌کار می‌آید.