جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : این پایان نامه به بررسی پیامدهای ناشی از پذیرش مفاهیم خاصی از زبان در نظریه سیاسی و اجتماعی معاصر می پردازد. همچنین تأثیری که این امر بر برخی از گزارش‌های تأثیرگذار ارائه‌شده از پدیده‌های سیاسی عینی مانند تاچریسم داشته است را بررسی می‌کند. هدف اصلی این مطالعه، تثبیت مجدد ماهیت اجتماعی غیرقابل تقلیل زبان است، بُعدی حیاتی که، استدلال می‌شود، در صورت‌بندی‌های پساساختارگرایانه و پست مدرنیستی معاصر رابطه زبان/سیاست گم شده است. بخش 1 موضوع اصلی پایان نامه را با بررسی نقشی که برخی استعاره های مولد غالب از حوزه زبان شناسی در تضعیف مفهوم زبان به عنوان یک پدیده واقعاً اجتماعی و سیاسی ایفا کرده اند، در زمینه قرار می دهد. این شامل بررسی مفاهیم سیاسی است که از تصاحب پساساختارگرایانه و پست مدرنیستی میراث نظری سوسور ناشی می شود. به ویژه، اصرار بر مفهوم «نظام» زبان و ماهیت «اختیارانه» رابطه بین دال و مدلول. برخلاف دیدگاه‌های پساساختارگرا و پست مدرنیستی، یک برداشت ویتگنشتاینی از زبان در بخش دوم ارائه شده است که زبان را نه در قالب‌های صرفاً نشانه‌شناختی به‌عنوان ساختاری خودمختار و کاملاً نامعین، بلکه به‌عنوان شبکه‌ای اجتماعی از زبان‌ها و قواعد حاکم می‌نگرد. فعالیت های عملی؛ مفهومی که در مفهوم «شکل زندگی» ویتگنشتاین گنجانده شده است. در جریان این، نقدی درونی از مفهوم پساساختارگرا/پسامدرنیستی از زبان با تمرکز بر نوشته‌های لیوتار و رورتی توسعه می‌یابد که هر دو ادعای وفاداری به دیدگاه ویتگنشتاینی دارند، اما استدلال می‌شود که ناکامی‌های اصلی آنها ناشی می‌شود. از یک جهان شمول ناموجه مفاهیمی مانند «تفاوت»، ماهیت «خودسرانه» دال/رابطه مدلول، و «اقتضایی» زبان. در مقابل، خطی از استدلال از طریق نوشته‌های بعدی ویتگنشتاین توسعه می‌یابد که کاربردهای متنوع و نهفته در جامعه را از زبان باز می‌گرداند، که یکی از آن‌ها نشان دادن حالات امور در جهان سیاسی-اجتماعی است. استدلال می‌شود که همه این‌ها شباهت‌های مهمی را بین دیدگاه ویتگنشتاینی در مورد رابطه زبان/سیاست و دیدگاه‌های نویسندگان دیگر درباره این موضوع مانند ارسطو، مارکس و بوردیو نشان می‌دهد. به منظور دفاع و تعمیق مفهوم جایگزین از زبان که در بخش دوم ارائه شده است، بخش سوم این ادعا را بررسی می کند که مکرراً بیان شده است مبنی بر اینکه رویکرد ویتگنشتاینی به امر اجتماعی-سیاسی ذاتاً در نتیجه محافظه کارانه است. این مطالعه با تصورات غلط اصلی درگیر در تفسیر اخیر مقابله می‌کند و با استفاده از برخی منابع مفهومی اغلب نادیده گرفته شده ویتگنشتاین، اساس خوانش دیگری از نوشته‌های بعدی ویتگنشتاین را ایجاد می‌کند. با این حال، تفسیر ارائه شده صرفاً نوشته‌های ویتگنشتاین را بدون انتقاد نمی‌پذیرد، بلکه در جایی که مناسب است، به ضرورت فراتر رفتن از رویکرد ویتگنشتاینی که به طور سنتی تصور می‌شود استدلال می‌کند. این امر با توسعه و بسط منطق زیربنایی موضوعات کلیدی ویتگنشتاینی مانند «زبان معمولی»، «گرامر» و «توصیف» و با استدلال علیه تلفیق مفاهیم «بازی زبان» و «شکل زندگی» به دست می‌آید. اهمیت موضوعاتی که برای درک ما از نقش زبان در تحولات سیاسی مشخص دنبال می‌شوند، در بخش چهارم برجسته می‌شود، که شرح ویتگنشتاینی از شکست تاچریسم به‌عنوان یک «پروژه هژمونیک» ارائه می‌کند. این بخش بر برخی ضعف‌ها در تحلیل تأثیرگذار هال تمرکز می‌کند و آن‌ها را به مفهومی زیربنایی از زبان برگرفته از نوشته‌های لاکلاو و موفه نشان می‌دهد. به این ترتیب، این مطالعه تلاش می کند تا ابعاد نظری و سیاسی چرخش زبانی را که در سراسر پایان نامه دنبال شده است، گرد هم آورد و در محدوده یک مطالعه موردی واحد نشان دهد. در خاتمه، استدلال می‌شود که چرخش زبان‌شناختی آن‌گونه که از دیدگاه ویتگنشتاینی تصور و نظریه‌پردازی می‌شود - در مقابل دیدگاه پساساختارگرا یا پست مدرنیستی - چرخشی به سوی شناخت کافی‌تر از ماهیت اجتماعی و سیاسی زبان کاهش‌ناپذیر است.