چکیده :
ترجمه ماشینی :
این پایان نامه به بررسی پیامدهای ناشی از پذیرش مفاهیم خاصی از زبان در نظریه سیاسی و اجتماعی معاصر می پردازد.
همچنین تأثیری که این امر بر برخی از گزارش‌های تأثیرگذار ارائه‌شده از پدیده‌های سیاسی عینی مانند تاچریسم داشته است را بررسی می‌کند.
هدف اصلی این مطالعه، تثبیت مجدد ماهیت اجتماعی غیرقابل تقلیل زبان است، بُعدی حیاتی که، استدلال می‌شود، در صورت‌بندی‌های پساساختارگرایانه و پست مدرنیستی معاصر رابطه زبان/سیاست گم شده است.
بخش 1 موضوع اصلی پایان نامه را با بررسی نقشی که برخی استعاره های مولد غالب از حوزه زبان شناسی در تضعیف مفهوم زبان به عنوان یک پدیده واقعاً اجتماعی و سیاسی ایفا کرده اند، در زمینه قرار می دهد.
این شامل بررسی مفاهیم سیاسی است که از تصاحب پساساختارگرایانه و پست مدرنیستی میراث نظری سوسور ناشی می شود.
به ویژه، اصرار بر مفهوم «نظام» زبان و ماهیت «اختیارانه» رابطه بین دال و مدلول.
برخلاف دیدگاه‌های پساساختارگرا و پست مدرنیستی، یک برداشت ویتگنشتاینی از زبان در بخش دوم ارائه شده است که زبان را نه در قالب‌های صرفاً نشانه‌شناختی به‌عنوان ساختاری خودمختار و کاملاً نامعین، بلکه به‌عنوان شبکه‌ای اجتماعی از زبان‌ها و قواعد حاکم می‌نگرد.
فعالیت های عملی؛ مفهومی که در مفهوم «شکل زندگی» ویتگنشتاین گنجانده شده است.
در جریان این، نقدی درونی از مفهوم پساساختارگرا/پسامدرنیستی از زبان با تمرکز بر نوشته‌های لیوتار و رورتی توسعه می‌یابد که هر دو ادعای وفاداری به دیدگاه ویتگنشتاینی دارند، اما استدلال می‌شود که ناکامی‌های اصلی آنها ناشی می‌شود.
از یک جهان شمول ناموجه مفاهیمی مانند «تفاوت»، ماهیت «خودسرانه» دال/رابطه مدلول، و «اقتضایی» زبان.
در مقابل، خطی از استدلال از طریق نوشته‌های بعدی ویتگنشتاین توسعه می‌یابد که کاربردهای متنوع و نهفته در جامعه را از زبان باز می‌گرداند، که یکی از آنها نشان دادن حالات امور در جهان سیاسی-اجتماعی است.
استدلال می‌شود که همه این‌ها شباهت‌های مهمی را بین دیدگاه ویتگنشتاینی در مورد رابطه زبان/سیاست و دیدگاه‌های نویسندگان دیگر درباره این موضوع مانند ارسطو، مارکس و بوردیو نشان می‌دهد.
به منظور دفاع و تعمیق مفهوم جایگزین از زبان که در بخش دوم ارائه شده است، بخش سوم این ادعا را بررسی می کند که مکرراً بیان شده است مبنی بر اینکه رویکرد ویتگنشتاینی به امر اجتماعی-سیاسی ذاتاً در نتیجه محافظه کارانه است.
این مطالعه با تصورات غلط اصلی درگیر در تفسیر اخیر مقابله می‌کند و با استفاده از برخی منابع مفهومی اغلب نادیده گرفته شده ویتگنشتاین، اساس خوانش دیگری از نوشته‌های بعدی ویتگنشتاین را ایجاد می‌کند.
با این حال، تفسیر ارائه شده صرفاً نوشته‌های ویتگنشتاین را بدون انتقاد نمی‌پذیرد، بلکه در جایی که مناسب است، به ضرورت فراتر رفتن از رویکرد ویتگنشتاینی که به طور سنتی تصور می‌شود استدلال می‌کند.
این امر با توسعه و بسط منطق زیربنایی موضوعات کلیدی ویتگنشتاینی مانند «زبان معمولی»، «گرامر» و «توصیف» و با استدلال علیه تلفیق مفاهیم «بازی زبان» و «شکل زندگی» به دست می‌آید.
اهمیت موضوعاتی که برای درک ما از نقش زبان در تحولات سیاسی مشخص دنبال می‌شوند، در بخش چهارم برجسته می‌شود، که شرح ویتگنشتاینی از شکست تاچریسم به‌عنوان یک «پروژه هژمونیک» ارائه می‌کند.
این بخش بر برخی ضعف‌ها در تحلیل تأثیرگذار هال تمرکز می‌کند و آنها را به مفهومی زیربنایی از زبان برگرفته از نوشته‌های لاکلاو و موفه نشان می‌دهد.
به این ترتیب، این مطالعه تلاش می کند تا ابعاد نظری و سیاسی چرخش زبانی را که در سراسر پایان نامه دنبال شده است، گرد هم آورد و در محدوده یک مطالعه موردی واحد نشان دهد.
در خاتمه، استدلال می‌شود که چرخش زبان‌شناختی آن‌گونه که از دیدگاه ویتگنشتاینی تصور و نظریه‌پردازی می‌شود - در مقابل دیدگاه پساساختارگرا یا پست مدرنیستی - چرخشی به سوی شناخت کافی‌تر از ماهیت اجتماعی و سیاسی زبان کاهش‌ناپذیر است.
the thesis investigates the implications flowing from the adoption of certain conceptions of language within contemporary political and social theory.
it also examines the impact which this has had upon some of the influential accounts given of concrete political phenomena such as thatcherism.
a chief aim of the study is to re- establish the irreducibly social nature of language, a crucial dimension which, it is argued, has been lost in contemporary poststructuralist and postmodernist formulations of the language /politics relationship.
section 1 places the central topic of the thesis in context by examining the role which certain dominant generative metaphors from the field of linguistics have played in undermining the notion of language as a truly social and political phenomenon.
this involves an examination of the political implications which stem from the poststructuralist and postmodernist appropriations of saussure's theoretical legacy; in particular, the insistence upon the notion of a language `system' and upon the `arbitrary' nature of the relation between the signifier and signified.
in contrast to the poststructuralist and postmodernist views, a wittgensteinian conception of language is set out in section ii which views the latter not in purely semiotic terms as an autonomous and radically indeterminate structure, but as a socially-embedded network of rule- governed linguistic and practical activities; a conception which is encapsulated in wittgenstein's notion of a `form of life'.
in the course of this, an immanent critique of the poststructuralist /postmodernist conception of language is developed through a focus upon the writings of lyotard and rorty, both of whom claim allegiance to a wittgensteinian perspective, but whose chief failings, it is argued, stem from an unwarranted universalisation of such notions as `difference', the `arbitrary' nature of the signifier /signified relation, and the 'contingency' of language.
in contrast, a line of argument is developed via the later writings of wittgenstein that re- establishes the varied and socially embedded uses of language, one of which is to represent states of affairs in the socio- political world.
all of this, it is argued, reveals a number of important parallels between a wittgensteinian perspective on the language /politics relationship and the views of other writers on the topic such as aristotle, marx, and bourdieu.
in order to defend and deepen the alternative conception of language advanced in section ii, section iii examines the frequently voiced claim that a wittgensteinian approach to the socio-political is inherently conservative in outcome.
the study counters the central misconceptions involved in the latter interpretation, and develops the basis of an alternative reading of wittgenstein's later writings by employing some of their frequently ignored conceptual resources.
the interpretation offered does not, however, merely accept uncritically wittgenstein's writings as they stand, but argues, where appropriate, for the necessity of going beyond a wittgensteinian approach as traditionally conceived.
this is achieved by developing and extending the underlying logic of such key wittgensteinian themes as `ordinary language', `grammar' and `description', and by arguing against the conflation of the concepts of `language game' and `form of life'.
the significance of the issues pursued for our understanding of the role of language in concrete political developments is highlighted in section iv, which provides a wittgensteinian account of the failure of thatcherism as a `hegemonic project'.
the section concentrates upon some weaknesses in hall's influential analysis and traces these to an underlying conception of language drawn from the writings of laclau and mouffe.
in this way the study attempts to bring together and to illustrate within the area of a single case study the theoretical and political dimensions of the linguistic turn which have been pursued throughout the thesis.
in conclusion, it is argued that the linguistic turn as conceived and theorised from a wittgensteinian - as opposed to a poststructuralist or postmodernist perspective - is also a turn towards a more adequate recognition of the irreducibly social and political nature of language.