جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : از اوایل دهه 1990، خاورمیانه شاهد علاقه مجدد به بحث در مورد نقش دین در فرآیند دموکراسی‌سازی بوده است. هدف این پژوهش بررسی امکان توسعه گفتمان دموکراتیک در بافت اسلامی است. این کتاب بر تحول اندیشه سیاسی در اسلام شیعی در متن ایران پس از انقلاب اسلامی 1979 تمرکز دارد. استدلال می‌شود که آشتی بین دین و دموکراسی یک فرآیند دو مرحله‌ای است: در مرحله اول، دین یکپارچه می‌شود. برای ایجاد یک نظام سیاسی توافقی و مشارکت مردم در روند سیاسی. سپس جهان بینی دینی در راستای دموکراسی توسعه می یابد. این پژوهش به بررسی عوامل اقتصادی-اجتماعی در پس ظهور گفتمان اصلاح طلبی در ایران در اواسط دهه 1990 می پردازد. همچنین سیر تحول آن گفتمان را در مقایسه با رقیب محافظه‌کارش مرور می‌کند و تقریب آنها را با اصول دموکراسی برجسته می‌کند. این پایان نامه با تأکید بر جنبه عملی دین به این نتیجه می رسد که ادراک و کاربرد جامعه از آموزه های دینی در طول تاریخ برای منعکس کننده واقعیت های در حال تغییر زندگی اجتماعی متفاوت بوده است، به دور از ادعای دین یک نظم ثابت جزمی. بیست و پنج سال گذشته شاهد گامهای اساسی در جهت تطبیق ارزشهای دینی با الگوهای مدرن اجتماعی شدن و سیاست بوده است. این امر با نیاز به وحدت مقامات مذهبی و سیاسی در داخل نظام دولتی آغاز شد. بعداً، این فرآیند توسط دگرگونی‌های ساختاری ناشی از انقلاب و سیاست‌های دولت در دهه 1980 هدایت شد. مرحله نهایی از طریق استراتژی اصلاح طلبان برای دموکراتیک کردن رژیم اسلامی در اواخر دهه 1990 بود. نتیجه کلی من این است که علیرغم لرزش اصلاحات سیاسی، کارهای قابل توجهی به ویژه در سطح ساختاری انجام شده است. تجربه حاکمیت اصلاح طلبی حکایت از امکان توسعه الگوی دموکراسی متناسب با فرهنگ بومی به ویژه باورهای مذهبی دارد. همچنین نشان دهنده ظرفیت جمهوری اسلامی برای توسعه یک شخصیت دموکراتیک، حداقل در بلندمدت است.