جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : این تحقیق نظریه میل را به عنوان تلاشی ضمنی برای غلبه بر تفاوت هستی‌شناختی از طریق بازسازی فلسفی درمان میل در پدیدارشناسی روح هگل و آثار منتخب ژان پل سارتر، با توجه به نوشته‌های الکساندر کوژو و ژان هیپولیت توسعه می‌دهد. . دغدغه اصلی ایجاد هستی شناسی میل است که رابطه متقابل انتخاب، تخیل، موقتی و تاریخ شخصی و فرهنگی را در تجربه میل به حساب می آورد. بحث هگل از اهمیت هستی‌شناختی میل، چارچوبی را فراهم می‌کند که کوژو و هیپولیت میل را با توجه به رابطه آن با زمانمندی و زندگی تاریخی به طور کلی تحلیل می‌کنند. هیپولیت و سارتر این ادعای هگل را می پذیرند که میل را باید در قالب مسئله نفی درک کرد و این نشان می دهد که میل در تمام فعالیت های آگاهانه نقشی سازنده دارد. اگرچه دیدگاه سارتر در مورد میل، فرمول مجدد انتقادی هستی‌شناسی هگلی را پیش‌فرض می‌گیرد، با این وجود، آموزه نفی را با پیامدهای روشنی برای انضمام‌سازی و پیشبرد درک پدیدارشناختی میل گسترش می‌دهد. شکل‌بندی مجدد سارتر از میل به‌عنوان نفی، شامل دیدگاهی از میل به‌عنوان انتخاب (تجلی فقدان که آزادی است) و به‌عنوان شیوه‌ای برای درک جهان (عملکرد «نابودکننده» یا تبعیض‌آمیز آگاهی) است. مطالعات زندگی‌نامه‌ای بعدی سارتر درباره ژنه و فلوبر، تحلیل‌های ملموس فرهنگی و شخصی از این دیدگاه از میل ارائه می‌کند. علاوه بر این، آنها آشکار می‌کنند که پروژه هگلی برای دستیابی به وحدت هستی‌شناختی جوهر و سوژه، پروژه‌ای خیالی است، که بر این اساس، تنها در آثار خیالی می‌توان به آن دست یافت. در این مطالعات زندگی‌نامه‌ای، سارتر همچنین به فرمول‌بندی هگلی میل بازمی‌گردد، و رابطه بین میل و شناخت را بر حسب تجربیات اولیه کودکی و وظیفه نوشتن ادبی بازمی‌سازد.