جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

یکی از مسائل مهم تاریخ اسلام و قرآن، بررسی و رد عقاید باطل و خرافی ادیان یهود و مسیحیت است. با گذشت چندین سال از شکل‌گیری اسلام و حکومت پیامبر(ص)، موضوع مهمی که فرا روی پژوهشگران این حوزه قرار گرفته، شبهاتی است که باعث انحراف تفکرات دینی و دشمنی با قرآن و پیامبر(ص) شده است و با ادعای این‌که پیامبر(ص) قران را نزد دو معلّم یکی بحیرای راهب و ورقه بن نوفل فرا گرفته است، سعی نموده‌اند که کلام وحیانی را به خود ایشان نسبت دهند. لذا آن‌چه اهمیت دارد ریشه یابی این شبهات در دین است. در این مورد تا کنون کارهای فراوانی انجام شده است که نمونه آن کتاب «شبهات وارده پیرامون قرآن کریم و رد آن‌ها» از محمد صادق قمحاوی به زبان عربی می باشد در پژوهش ضمن ترجمه‌ی روان و سلیس کتاب سعی شده است تا شبهات بحث شده را طبق دیدگاه‌های اهل تشیع مورد بررسی قرار دهیم.

نوشتار حاضر به بررسی تفسیر آیات مرتبط با عصمت انبیاء در دو تفسیر مهم اهل سنت یعنی تفاسیر جامع البیان طبری متعلق به قرن چهارم هجری و روح المعانی آلوسی مربوط به قرن سیزدهم می‌پردازد. در این پژوهش سعی شده نظرات این دو مفسر متقدم و متأخر اهل سنت، در آیاتی که با عصمت انبیاء در ارتباط است، به شیوه‌ی توصیفی تحلیلی مقایسه و بررسی شود. این دیدگاه‌ها ذیل دو فصل اشتراکات و اختلافات تفسیری مربوط به بحث عصمت انبیاء دسته بندی شده است.کلمات کلیدی: آلوسی، پیامبران، جامع البیان، روح المعانی، طبری، عصمت.

آیات متشابه از جمله مباحث بحث برانگیز در بین دانشمندان علوم دینی بوده است. تامل در شیوه ي برخورد جناب علامه طباطبایی و صدرالمتالهین شیرازي با متشابهات قرآن این امر را روشن می سازد ، که از نظر ایشان ، آیات قرآن داراي ظاهر و باطن هستند و هنگام مواجهه با آیات متشابه باید به ظواهر آیات اصالت داد و از ظواهر آیات عدول نکرد. ایشان قائل اند، که باید، معناي متشابهات مطابق عقل و روایات صحیح معصومین باشد و آنجا که میان عقل و روایت صحیح تضاد و تعارضی وجود دارد، به روایت صحیح اصالت داد و عقل را کنار گذاشت . از نظر هر دو دانشمند فهم متشابهات به افراد و ظرفیت و شایستگی ایشان بستگی دارد به عبارت دیگر ، فهم متشابهات امري نسبی است. به عقیده ي ایشان، راسخان در علم ، تمام معناي متشابهات را می دانند و در واقع براي ایشان متشابهی وجود ندارد. البته جناب صدرا بر اساس نظریه ي توحید خاصی، معتقد است، مراتب هستی از عالی تا پست ترین مراتب همه بر یکدیگر ترتب وجودي دارند. بر این اساس وي معتقد است بدون آنکه نیازي به تأویل آیات متشابه و یا قول به تجسیم در باب ذات باري تعالی باشیم می توان بر مبناي اصول فلسفی عرفانی دیدگاه توحید خاصی ، ظواهر الفاظ آیات را حفظ نموده و همه ي آیات متشابه را بر ظاهر معناي آنها حمل کرد و لفظ متشابه راتوسعه معنایی داد. جناب علامه ، قائل به ارجاع متشابه به محکمات است و بر اساس محکمات ، متشابهات را معنا می کند و قائل است ، که متشابهات نیز، پس از ارجاع به محکمات از تشابه خارج شده و محکم می گردند.

چکیده ندارد.

معناشناسی یکی از شاخه‌های زبان‌شناسی جدید است، دراین پایان‌نامه معناشناسی به دو شیوه انجام گرفته است: معناشناسی تاریخی و معناشناسی توصیفی.منظور از معناشناسی تاریخی، شناخت معنای اولیه واژه است. در معناشناسی تاریخی، در دوره‌ قبل از نزول قرآن،واژه‌ صدق علاوه بر معنای «راستی» در معناهایی دیگر از جمله: «قوت»، «شدت»، «شجاعت»، «محکم بودن»، «بخشش»، «حقیقت» به کار رفته و همچنین در توصیف نیزه‌ تیز از واژه صدق استفاده می‌شده است.در معناشناسی توصیفی با استخراج مفاهیم هم‌نشین و جانشین و بررسی معنای ضمنی و تقابل معنایی واژه‌ی صدق در نظام واژگان قرآن پرداخته شده است. در محور هم‌نشینی در کاربردهای اسمی و فعلی بر اساس تأثیر کلمات مجاور با واژه‌هایی چون: کتاب، بینات، وعد، مبوأ، قدم، لسان، مدخل ومخرج، ایمان، اخذ، تقوا، تقدیم، اتیان در یک حوزه‌ معنایی قرار می‌گیرد. و در محور جانشینی با واژه‌هایی که آیات آنها دارای ساختار صوری مشابه با یکدیگر هستند، در یک حوزه‌ معنایی می‌باشند. و در معنای ضمنی واژه‌های «صادق» و «صدّیق» دارای معنای راستگو یا به شدت راستگو نیستند، بلکه معنای گواهی دادن و مومن بی‌باک و وفادار را می‌دهند. و در تقابل معنایی جفت واژه‌های صدق و کذب، امانت و خیانت، حق و باطل حاصل گشته است.

چکیده ندارد.

مفسران در طول تاریخ تفسیر ، با روش ها و گرایش های مختلف و هم چنین با توجه به دانش و تخصص خویش به تفسیر قرآن کریم روی آوردند. لیکن در قرون معاصر وجدید، جامعه اسلامی در مواجهه با تمدن غرب، احساس ضعف و عقب ماندگی نمود و مصلحان مسلمان و در رأس آن ها سید جمال الدین اسدآبادی ، با ایمان به توانمندی قرآن کریم، تفاسیر پیشین را پاسخ گوی نیازهای جوامع اسلامی ندانسته و سعی در بازنگری مبنایی نسبت به قرآن ، کردند. آری آنان با توجه به زمانه و عصر خویش ، به پاسخ گویی پرسش ها و نیاز های جدیدی که در برابر آن ها قرار گرفته بود ، پرداخته و حوزه های جدیدی در تفسیر قرآن گشودند.در این حوزه ها قرآن به عنوان کل واحد و یکپارچه نگریسته شده ، گزاره های قرآن با یافته های علمی در تضاد نبوده ، عقل و خرد بشری توانایی فهم قرآنو نقد آرای مفسرین پیشین را داشته و هدایت و راهنمایی قرآن محدود به حوزه شخصی نبوده بلکه اجتماع را شامل می شود.تفاسیر مطرح که حوزه های جدید را در خود داشته ، در این تحقیق المیزان و المنار انتخاب شده است.

موضوع زن و مسائل مربوط به آن مانند؛ آفرینش ،پوشش وازدواج،یکی از مباحث قابل توجه در کتاب مقدس و قرآن است. قرآن کریم، خلقت «حوا»را مانند «آدم» نوظهور و مستقل می داند ، وبر تصور اغوای آدم توسط حوا خط بطلان کشیده است که این باور ،زمینه ی استقلال شخصیت و انسانیت زن ست. ولی عهدین آفرینش ام البشر را بعد ازآدم؛ از (دنده ی) ; و در خدمت او می داند،و مقامی فروتر را برای وی به تصویر کشیده اند.در متون عهدین، گناه نخستین بشریت به حوا; نسبت داده شده است و زن را عاملی شیطانی برای فریفتن مرد می دانند. ولی قرآن، شیطان را عامل وسوسه و هبوط آن دو دانسته و زن و مرد را در گوهر انسانیت و مراتب کمالی همتا می داند و برای حفظ این گوهر، هر سه آئین الهی، هماهنگ با فطرت آدمی ،گرایش به پوشش را به عنوان اصلی پسندیده مطرح می کنند و به حجاب ظاهری همراه با حجاب باطنی ،در جهت تأدیب نفس توجه داشته اند، البته نگاه عهدین به این موارد نگاهی افراطی است.در دین اسلام، حجاب و وقار زن عاملی برای ترغیب افراد به ازدواج می باشد، پیوند خانواده از نگاه عهد قدیم و قرآن اهمیت زیادی دارد ولی درعهد جدید، افراد به زندگی انفرادی تشویق می شوند و اصل ازدواج، از باب دفع افسد به فاسد ،جایز است.

با اندک توجه به کرامات و نعمت های خداوند، دو گونه کرامت را می توان برای انسان متصور شد نخست کرامت عامه که تمام موجودات را دربرگرفته و اشاره به رحمت عام پروردگار دارد و همگان در برخورداری از آن حق یکسانی دارند. و نوع دیگر کرامتی است که تنها کسانی را شامل می شود که قدمی بیش از دیگران در مسیر سعادت خویش بر داشته اند و با اطاعت از فرامین الهی و سر تسلیم فرود آوردن در مقابل تکالیف او سعی کرده اند تا مقام خلیفه اللهی که خداوند بعنوان پیش فرض برای همه ی انسانها قرار داده است را به فعلیت برسانند. حال چنانچه اين كرامت نفس در آحاد افراد جامعه نهادينه شود مي تواند داراي آثار مثبت و ارزشمندي در دو حوزه ی فردي و اجتماعي باشد. در حوزه ی فردي كرامت نفس باعث ايجاد خويشتن داري و اجتناب از محارم شده و به دنبال آن موجب تقويت عمده‌ی فضايل اخلاقي همچون صدق و راستي ،تغافل،احسان،عفو و گذشت،پايبندي به عهد و پيمان مي‌گردد. در حوزه ی اجتماعي نيز آثار بسيار ذيقيمتي كه آرزوي ديرينه‌ي بشر بوده و هست را به همراه خواهد داشت كه كمترين آنها عبارتند از :1-ايجاد برابري و عدالت در جامعه 2- حفظ عزت نفس انساني در افراد جامعه3- تكريم و احترام به شخصيت افراد جامعه

سیر نزولی آیات در بردارنده دستورهایی به مسلمانان جهت چگونگی رفتار با اهل کتاب است، این دستورات از پیشی گرفتن مدارا بر شدت در رفتار با اهل کتاب حکایت دارد. دستور به رفتارهای مداراجویانه را می توان در فرمان به مجادله احسن و گفت و گوی مسالمت آمیز، فراخوانی به مشترکات دینی در آیات قرآن کریم یافت و نظرات سه مفسر معاصر یعنی طباطبایی، رشیدرضا و دروزه در زمینه مدارا و جدال احسن دارای وجوه مشترک می باشد. پس از طی دوران مدارا برخورد قرآن متفاوت می گردد به گونه ای که فرمان به پیروی نکردن و دوست نگرفتن از آنان صادر شده که طباطبایی اذعان دارد مراد از ولایت دوستی است، اما رشیدرضا و دروزه عدم هم پیمانی تفسیر کرده اند، و سرانجام دستور رویارویی و فرمان جهاد با اهل کتاب و دریافت جزیه صادر می گردد. که در این رابطه طباطبایی حق حیات و آزادی را تنها تحت حکومت اسلامی و خضوع در برابر آن به رسمیت می شناسد و معتقد است اهل کتاب به دلیل انحراف از اصل توحید در مسیر خلاف فطرت گام برداشته و دچار شرک هستند و نهایتا باید میان جنگ، پذیرش اسلام و یا پرداخت جزیه یکی را برگزینند. ایشان به خروج پیروان ادیان توحیدی از دایره آزادی و سلب حق حیات ایشان معتقد است و توحید و شرک را تضادی آشتی ناپذیر می داند. اما در نگاه رشیدرضا مفسر اصلاح گر، جهاد صرفا دفع تجاوز و رفع فتنه و مانع از اعمال فشار و اکراه انسان ها و تضمین آزادی در پذیرش دین است نه وادار کردن دیگر ادیان به پذیرش اسلام. و تاکید بسیاری بر آزادی عقیده دارد، ایشان حق انسان ها را به رسمیت شناخته و معتقد است که در انتخاب دین و پیروی از هر آیینی مختار هستند. دروزه جهاد مشروع را جهادی می داند که جنبه تدافعی داشته باشد و مسلمانان تحت هیچ شرایطی به ادامه جنگ تا اسلام آوردن دشمنان فرمان نیافته اند مگر این که دشمن قصد تجاوز و آزار داشته باشد، وی عمیقا به آزادی مذهب در حکومت معتقد است و جهاد را تنها با گروه متجاوز اهل کتاب جایز می داند.