جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

حقیقت وجود آدمی همان نفس و روح او می باشد که در بدو تولد، پاک و خالی از هر صورتی است، اما این نفس و لوح دل با هرآنچه که می بیند، حس یا ادراک می کند، منفعل و متأثر می شود، رنگ می پذیرد و به شکل و صورت همان شی در می آید. با توجه به این که آدمی موجودی مکلف است و با اختیار خویش تصمیم می گیرد و عمل می کند اما در عین حال منفعل و متأثر از کردار خویش است، پس در نفسش از تمامی آنچه که متأثر می شود، صورتی حاصل می شود و صبغه ای بر جانش نقش می بندد که بر اثر تکرار مداوم آن عمل، صورت آن تبدیل به ملکه ای راسخه در نفس می شود که چون آدمی به سرای آخرت منتقل شود و حجاب ماده و طبیعت از مقابل چشمان حقیقت بینش کنار رود، چیزی ندارد جز نتایج اعمالش که منقش بر لوح دلش شده اند و همان ها را متجسم می بیند؛ حال اگر اعمال آدمی مطابق با فرامین الهی و حق و حقیقت باشد، آنها را به صورت حور و قصور و نعمت های بهشتی مشاهده می کند و اگر آن نفس تعلق به دنیای مذموم داشته باشد و ملکات نفسش پلیدی و ظلمت گناهان باشد، پس به همان ها واگذار می شود و آنها را به صورت صور موحشه ی قبیحه ی عذاب آور تجسم می کند و طبق روایات آن کس اگر از شیعیان گنه کار و اهل توحید باشد که دشمنی با ولایت اهل بیت(ع) نداشته، بعد از تحمل عذاب از آتش دوزخ خارج می گردد و به بهشت وارد می شود، اما اگر از کفار و دشمن ائمهی معصومین باشد، پس در جهنم مخلد خواهد ماند.