جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

امروزه ابطال­پذیری یکی از معیار­های علمی بودن گزاره­ها محسوب می­شود که کارل پوپر فیلسوف قرن بیستم برای اولین بار آن را در مقابل روش استقراء مطرح ساخت. ابطال­پذیری دارای روش و فرآیند خاصی است که براساس آن گزاره­ای علمی است که قابل ابطال باشد و نظریات جدید با ابطال نظریات قبلی جایگزین آن­ها می­شوند. هوش مصنوعی و ماشین­های یادگیرنده نیز براساس همان فرآیند ابطال­پذیری، اعمال خاص خودش را انجام می­دهد، این امر با تشریح راهبردی که در هوش مصنوعی به کار می­رود روشن می­شود. این نوشتار، ضمن روشن کردن مفاهیم ابطال­پذیری و هوش مصنوعی، و همچنین با بررسی چند نمونه کاربردی از ماشین­های هوشمند، نشان می­دهد که چگونه نظریه ابطال­پذیری پوپر مبنای نظری هوش مصنوعی است.

بر اساس تصور رایج از نفس­شناسی ارسطویی، جایگاه علم­النفس در طبیعیات است. نظریه دیگری نیز می­گوید نفس­شناسی ارسطویی دارای دو بخش عمده است به طوری که بخشی باید در طبیعیات و بخش دیگر در الهیات مطالعه گردد. در این مقاله با چند دلیل نشان داده خواهد شد که بر اساس مبانی علم شناختی خود ارسطو، علم الهی جایگاه مناسبتری برای علم­النفس ارسطویی است. این دلایل می­گویند که از نظر ارسطو، علم الهی علم به جوهر، علت­شناسی و شناخت موجودات مجرد است. از طرفی نفس هم جوهر صوری و به خودی خود مجرد است. به علاوه عباراتی از ارسطو هم موید همین نظریه است. در فلسفه ابن­سینا هم با وجود آنکه خود ابن­سینا مباحث مربوط به نفس را ضمن طبیعیات آورده است نشان داده خواهد شد که از نظر او جایگاه مناسب بحث از علم­النفس در طبیعیات نیست و علم دیگری باید متکفل بحث از نفس باشد.