جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: مفاهيم اخلاقي هنجاري هستند يا به نظر مي رسند. آنها بر ما ادعا می کنند: امر می کنند، مکلف می کنند، توصیه می کنند یا راهنمایی می کنند. اما اقتدار آنها بر ما از کجا می آید؟ کریستین کورسگارد چهار روایت از منبع هنجارگرایی را که توسط فیلسوفان اخلاق مدرن حمایت شده است - اراده گرایی، واقع گرایی، تأیید تأملی، و توسل به خودمختاری- شناسایی و بررسی می کند و نشان می دهد که چگونه روایت مبتنی بر خودمختاری کانت به عنوان ترکیبی از سه دیگر بحث او با تفسیری از G.A. کوهن، ریموند گیوس، توماس ناگل و برنارد ویلیامز و پاسخی از کورسگارد.

ترجمه ماشینی: کریستین ام. کورسگارد گزارشی از بنیاد عقل عملی و الزام اخلاقی ارائه می دهد. فلسفه اخلاق می‌خواهد این واقعیت را درک کند که اعمال انسان، بر خلاف اعمال سایر حیوانات، می‌تواند از نظر اخلاقی خوب یا بد، درست یا نادرست باشد. با این حال، تعداد کمی از فیلسوفان اخلاق از این ایده که اعمال ممکن است از نظر اخلاقی خوب یا بد باشند، به دلیل خوب یا بد بودن در نوع خود - خوب یا بد به عنوان اعمال، سوء استفاده کرده اند. همانطور که باید بدانیم که وظیفه قلب پمپاژ خون است تا بدانیم که قلب خوب قلب است که خون را با موفقیت پمپ می کند، برای اینکه بدانیم چه چیزی به عنوان یک عمل به حساب می آید باید بدانیم که عملکرد یک عمل چیست. اقدام خوب یا بد کورسگارد با تکیه بر آثار افلاطون، ارسطو و کانت پیشنهاد می کند که کارکرد یک کنش این است که عاملیت و در نتیجه هویت شخصی که آن را انجام می دهد، تشکیل دهد. ما به عنوان موجودات عاقل، از اصولی که بر اعمالمان حاکم است آگاه هستیم و در نتیجه بر آنها کنترل داریم. یک عمل خوب آن است که عامل خود را به عنوان علت مستقل و مؤثر حرکات خود تشکیل دهد. این ویژگی ها به ترتیب با دو الزام کانت در مورد عقل عملی مطابقت دارد. انطباق با امر مقوله ای ما را خودمختار می کند و انطباق با امر فرضی ما را کارآمد می کند. و در تعیین اینکه چه تأثیراتی در جهان خواهیم داشت، در عین حال در حال تعیین هویت خود هستیم. کورسگارد نظریه کنش و کنش متقابل را توسعه می‌دهد، و اگر می‌خواهیم صداقتی را داشته باشیم که به گفته او، برای عاملیت ضروری است، تعامل باید شکل بگیرد. بر اساس آن نظریه، او استدلال می‌کند که تنها عمل اخلاقی خوب می‌تواند کارکرد عمل را که همان خودسازی است، انجام دهد.

ما اصطلاح «خوب/خیر» را در دو زمینه به‌کار می‌بریم: 1) به عنوان عام‌ترین اصطلاح ارزشگذاری و 2) برای اشاره به اهداف غایی زندگی و عمل. من با این پرسش آغاز می‌کنم که ما چه خوب/خیر غایی و ارزشگذارانه باید نسبت به یکدیگر انجام دهیم؟ آیا ما اصطلاح یکسانی بکار می‌بریم، زیرا وقتی ما دربارة خوب/خیرهای غایی صحبت می‌کنیم، در حال ارزیابی غایات و زندگی‌ها هستیم؟ اگر چنین است، چگونه این کار را می‌کنیم؟ اغلب چیزها بر اساس تناسب آنها با عملکردشان ارزشگذاری می‌شوند؛ اما غایات و زندگی‌ها عملکردی ندارند. من در اینجا سه نظریه در باب خوب/خیر غایی را مقابل هم قرار می‌دهم: نظریة ارزش ذاتی، نظریة لذت‌گرایی و نظریة ارسطو که خیر غایی یک موجود را با عملکرد خوب آن تعریف می‌کند و نوعی از خوبی/خیر ارزشگذارانه است. نظریة ارسطو یک رابطة روشن‌کننده‌ای میان خوبی/خیر ارزشگذارانه و غایی پیشنهاد می‌کند: یک موجود هوشمند وقتی که بر اساس حالات آگاهانه‌ای که عملکرد یا خوبی/خیر ارزشگذارانة او را تعقیب می‌کند، عمل می‌کند، یک خیر غایی دارد. بنابراین، طبیعت حیوان این است که یک خیر غایی داشته باشد و چون [همیشه] حیوانی وجود دارد، پس [همواره] اموری به عنوان خیرهای غایی وجود دارند. این نظریه وجود خیرهای غایی را بدون هرگونه تمسک متافیزیکی به ارزش‌های ذاتی توضیح می‌دهد.