جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

کتاب « دیالکتیک روشنگری » اثر "ماکس هورکهایمر" و "تئودور آدرنو" بدون شک ،تأثیرگذارترین کتاب انتشار یافته در مکتب تئوری انتقادی فرانکفورت است. این مقاله که در طول جنگ جهانی دوم نوشته شده و به صورت شخصی در بین مخاطبان در گردش بوده است ، در سال 1947 منتشر شد . نویسندگان در مقدمه می نویسند "آنچه ما قرار بود انجام دهیم ، چیزی غیر از توضیح این موضوع نبود که چرا بشریت ، به جای ورود به یک وضعیت واقعا انسانی ، در حال غرق شدن در نوع جدیدی از بربریت است ؟ " با این حال ، این اثر فراتر از انتقاد صرف از وقایع معاصر گام نهاده است و برخی تحولات جزئی را از منظر تاریخی دیده است ،مانند تولد تاریخ غربی . همچنین ذهنیت خود را از مبارزه با نیروهای طبیعی ، همانند آن چه در اسطوره ها نشان داده شده است ، در یک پیچش عظیم به تهدید آمیزترین تجربه های حال حاضر متصل می کنند . این کتاب شامل پنج فصل است که در نگاه اول به هم ارتباطی ندارند و با تعدادی یادداشت کوتاه همراه است . تجزیه و تحلیل های مختلف مربوط به پدیده هایی از قبیل جدا شدن علم از زندگی عملی ، اخلاق رسمی ، ماهیت دستکاری، فرهنگ سرگرمی و یک ساختار رفتاری پارانوئیدی است ، که بر ضد تلاش برای مقابله با نیروهای طبیعی بیان شده است و این نشانگر محدودیت های روشنگری است.

«زبان اصالت در ایدئولوژی آلمانی» نوشته تئودور آدورنو است. این کتاب انتقادی فلسفی، نخستین بار در سال 1964 منتشر شد و به بررسی زبان و ایدئولوژی موجود در فلسفه‌ی آلمانی پس از جنگ جهانی دوم می‌پردازد. آدورنو در این اثر خود به نقد جریان‌های فکری می‌پردازد که به نظر او در تلاش برای احیای برخی مفاهیم اصالت و هویت‌اند که می‌توانند به صورت پنهان به تقویت ایدئولوژی‌های مخرب منجر شوند. آدورنو، فیلسوف برجسته‌ی مدرسه‌ی فرانکفورت و یکی از منتقدان عمده‌ی جامعه‌ی مدرن و فرهنگ جمعی، در "زبان اصالت در ایدئولوژی آلمانی" به تحلیل و بررسی نقدهایی می‌پردازد که بر زبان اختصاصی و ویژه‌ای استوار است که فیلسوفانی مانند مارتین هایدگر و دیگر متفکران اگزیستانسیالیست به کار برده‌اند. آدورنو این زبان را "جارگون" می‌نامد و معتقد است که این جارگون برای ایجاد نوعی اصالت و حقیقت متافیزیکی استفاده می‌شود که می‌تواند به خطرناک‌ترین شکل‌های ایدئولوژیکی بیانجامد. کتاب در برگیرنده‌ی نقدی دقیق و گاهی تند بر نحوه‌ی استفاده‌ی هایدگر از زبان است. آدورنو استدلال می‌کند که هایدگر و دیگران با ساخت یک زبان فلسفی عمدا پیچیده و مبهم، در واقع در پی ساخت یک ایدئولوژی‌اند که می‌تواند فرد را از مواجهه با واقعیت‌های سیاسی و اجتماعی منحرف سازد. آدورنو در این اثر به چالش کشیدن مفهوم "اصالت" را که اغلب توسط فیلسوفان اگزیستانسیالیست مورد استفاده قرار می‌گیرد، مورد توجه قرار می‌دهد. او معتقد است که این مفهوم می‌تواند به عنوان یک ابزار برای توجیه نظم‌های سیاسی و اجتماعی مخرب استفاده شود و در نهایت به تثبیت سلطه‌ی طبقاتی و سیاسی کمک کند. «زبان اصالت در ایدئولوژی آلمانی» نمونه‌ای برجسته از نقد فلسفی و اجتماعی است که در آن آدورنو با بینشی تیزبین و تحلیلی دقیق، به دفاع از روشنفکری عقلانی و متعهد می‌پردازد. او نه تنها زبان و استفاده‌ی آن در فلسفه را نقد می‌کند، بلکه به نحوه‌ی استفاده‌ی آن در ایجاد و تقویت ساختارهای قدرت و سلطه نیز می‌پردازد. این کتاب برای کسانی که به نقد فلسفی علاقه‌مندند و می‌خواهند درکی عمیق‌تر از نحوه‌ی تأثیرگذاری زبان بر ایدئولوژی‌ها و فرهنگ‌های سیاسی داشته باشند، منبعی غنی و چالش‌برانگیز است. "زبان اصالت در ایدئولوژی آلمانی" کاری است که تأمل و تفکر را در خواننده برمی‌انگیزد و او را به بازاندیشی در مورد نقش زبان و مفاهیم در شکل‌گیری تفکر و فرهنگ می‌انگیزاند.

«زبان اصالت در ایدئولوژی آلمانی» نوشته تئودور آدورنو است. این کتاب انتقادی فلسفی، نخستین بار در سال 1964 منتشر شد و به بررسی زبان و ایدئولوژی موجود در فلسفه‌ی آلمانی پس از جنگ جهانی دوم می‌پردازد. آدورنو در این اثر خود به نقد جریان‌های فکری می‌پردازد که به نظر او در تلاش برای احیای برخی مفاهیم اصالت و هویت‌اند که می‌توانند به صورت پنهان به تقویت ایدئولوژی‌های مخرب منجر شوند. آدورنو، فیلسوف برجسته‌ی مدرسه‌ی فرانکفورت و یکی از منتقدان عمده‌ی جامعه‌ی مدرن و فرهنگ جمعی، در "زبان اصالت در ایدئولوژی آلمانی" به تحلیل و بررسی نقدهایی می‌پردازد که بر زبان اختصاصی و ویژه‌ای استوار است که فیلسوفانی مانند مارتین هایدگر و دیگر متفکران اگزیستانسیالیست به کار برده‌اند. آدورنو این زبان را "جارگون" می‌نامد و معتقد است که این جارگون برای ایجاد نوعی اصالت و حقیقت متافیزیکی استفاده می‌شود که می‌تواند به خطرناک‌ترین شکل‌های ایدئولوژیکی بیانجامد. کتاب در برگیرنده‌ی نقدی دقیق و گاهی تند بر نحوه‌ی استفاده‌ی هایدگر از زبان است. آدورنو استدلال می‌کند که هایدگر و دیگران با ساخت یک زبان فلسفی عمدا پیچیده و مبهم، در واقع در پی ساخت یک ایدئولوژی‌اند که می‌تواند فرد را از مواجهه با واقعیت‌های سیاسی و اجتماعی منحرف سازد. آدورنو در این اثر به چالش کشیدن مفهوم "اصالت" را که اغلب توسط فیلسوفان اگزیستانسیالیست مورد استفاده قرار می‌گیرد، مورد توجه قرار می‌دهد. او معتقد است که این مفهوم می‌تواند به عنوان یک ابزار برای توجیه نظم‌های سیاسی و اجتماعی مخرب استفاده شود و در نهایت به تثبیت سلطه‌ی طبقاتی و سیاسی کمک کند. «زبان اصالت در ایدئولوژی آلمانی» نمونه‌ای برجسته از نقد فلسفی و اجتماعی است که در آن آدورنو با بینشی تیزبین و تحلیلی دقیق، به دفاع از روشنفکری عقلانی و متعهد می‌پردازد. او نه تنها زبان و استفاده‌ی آن در فلسفه را نقد می‌کند، بلکه به نحوه‌ی استفاده‌ی آن در ایجاد و تقویت ساختارهای قدرت و سلطه نیز می‌پردازد. این کتاب برای کسانی که به نقد فلسفی علاقه‌مندند و می‌خواهند درکی عمیق‌تر از نحوه‌ی تأثیرگذاری زبان بر ایدئولوژی‌ها و فرهنگ‌های سیاسی داشته باشند، منبعی غنی و چالش‌برانگیز است. "زبان اصالت در ایدئولوژی آلمانی" کاری است که تأمل و تفکر را در خواننده برمی‌انگیزد و او را به بازاندیشی در مورد نقش زبان و مفاهیم در شکل‌گیری تفکر و فرهنگ می‌انگیزاند.

کتاب حاضر، مجموعه‌ای از مقالات از «تئودور آدورنو»، «والتر بنیامین»، «ارنست بلوخ»، «جورج لوکاچ» و «فردریک جیمسون» در رابطه با زیبایی‌شناسی و سیاست است که به دلیل ارتباط مطالب و وجوه مشترک میان آن‌ها، انتخاب‌شده‌اند. هدف از ارائه معرفی‌های کوتاه این است که خواننده در جریان صبغه و سابقه زندگی نویسندگان مقالات و وضعیت فرهنگی آن‌ها و درنهایت مبادلات پی‌درپی مندرج در آن‌ها قرار گیرد. مطالب کتاب هم در جامعه ما و هم در دنیای اندیشه معاصر خیلی نو است و ازآنجایی‌که مفاهیمِ؛ زیبایی، نقد و هنر، از تاریخ باستان تاکنون روندی را طی کرده است در قرن نوزدهم نیز دچار تغییراتی شد که متفاوت از دوران «افلاطون»، «آگوستین» و اندیشمندان قرون میانه ارائه شده است.

ترجمه ماشینی : در تابستان 1960، آدورنو اولین سخنرانی از سلسله سخنرانی های خود را به رابطه بین جامعه شناسی و فلسفه ایراد کرد. یکی از دغدغه‌های اصلی او این بود که این تصور اشتباه را از بین ببرد که این دو رشته ناسازگار هستند که در روش‌ها و اهدافشان کاملاً با هم مخالف هستند، تصوری که بسیاری با آن موافق بودند. در حالی که برخی از جامعه شناسان تمایل داشتند که فلسفه را منسوخ و ناتوان از پرداختن به مشکلات اجتماعی روزگار ما رد کنند، بسیاری از فیلسوفان، تحت تأثیر کانت، معتقد بودند که تأملات فلسفی باید «خالص» باقی بماند و ساختار دانش و تجربه را بدون ارجاع به آن بررسی کنند. هر عامل واقعی یا مادی آدورنو با تمرکز بر مسئله حقیقت می‌کوشد نشان دهد که فلسفه و جامعه‌شناسی اشتراکات بسیار بیشتری نسبت به آنچه بسیاری از پزشکان آن‌ها تمایل دارند فرض کنند، دارند. آدورنو با تکیه بر تاریخ فکری، ارتباط بین حقیقت و زمینه اجتماعی را نشان می‌دهد و استدلال می‌کند که هیچ حقیقتی وجود ندارد که توسط ایدئولوژی دستکاری نشود و هیچ قضیه‌ای وجود ندارد که بتوان آن را کاملاً از ملاحظات اجتماعی و تاریخی جدا کرد. این گزارش سیستماتیک در مورد پیوند متقابل فلسفه و جامعه‌شناسی، این سخنرانی‌ها را به تأملی بی‌زمان درباره ماهیت این رشته‌ها و مقدمه‌ای عالی برای نظریه انتقادی تبدیل می‌کند، که محتوای جامعه‌شناختی آن در اینجا برای اولین بار توسط آدورنو به تفصیل بیان می‌شود.

ترجمه ماشینی: ایجاد مکتب نظریه انتقادی فرانکفورت در دهه 1920 شاهد تولد برخی از مهیج ترین و چالش برانگیزترین نوشته های قرن بیستم بود. از این پیشینه است که منتقد بزرگ تئودور آدورنو ظهور کرد. بهترین مقالات او در اینجا جمع آوری شده است و بینش بی نظیری را در مورد افکار آدورنو در مورد فرهنگ به خواننده ارائه می دهد. او استدلال کرد که صنعت فرهنگ همه هنر را کالایی و استاندارد می کند. این به نوبه خود فردیت را خفه کرد و تفکر انتقادی را از بین برد. در آن زمان، آدورنو به همه چیز از واکنش افراطی گرفته تا هیستری آشفته توسط مخالفان بسیاری متهم شد. در دنیای امروز، که حتی کمترین بدبین از مصرف کنندگان نیز از تأثیر رسانه ها آگاه هستند، کار آدورنو اهمیت فوری تری پیدا می کند. صنعت فرهنگ اتهامی بی‌رقیب از پیش پا افتاده بودن فرهنگ توده‌ای است.

ترجمه ماشینی: این کتاب کلاسیک نوشته تئودور دبلیو آدورنو بسیاری از موضوعاتی را که از آن زمان در فلسفه معاصر رایج شده‌اند، پیش‌بینی می‌کند: نقد بنیادگرایی، توهمات ایده‌آلیسم و پایان معرفت‌شناسی. همچنین بسیاری از ایده‌های کلیدی را که آدورنو در مهمترین آثار فلسفی‌اش، از جمله «دیالکتیک منفی» توسعه داده است، نشان می‌دهد. «علیه معرفت‌شناسی» بر اساس دست‌نویسی است که آدورنو در ابتدا در سال‌های 1934-1937 در آکسفورد در اولین سال‌های تبعیدش نوشت. و متعاقبا در فرانکفورت در 1955-1956 دوباره کار شد. متن به عنوان نقدی بر پدیدارشناسی هوسرل نوشته شده است، اما نقد پدیدارشناسی به عنوان فرصتی برای نقد بسیار گسترده تر معرفت شناسی استفاده می شود. آدورنو این را «فرا انتقادی» توصیف کرد که تحلیل پدیدارشناسی هوسرل را به عنوان پیشرفته ترین نمونه از زوال ایده آلیسم بورژوایی با نقدی درونی از تنش ها و تضادهای درونی اندیشه هوسرل در هم می آمیزد. نتیجه متنی قدرتمند است که همچنان یکی از ویرانگرترین نقدهایی است که بر آثار هوسرل نوشته شده است و بسیاری از ایده‌هایی را که در فلسفه معاصر رایج شده‌اند، بشارت می‌دهد.

ترجمه ماشینی : این شاهکار کوتاه در فلسفه قرن بیستم، هم تفسیر مجدد عمده ای از هگل و هم بینشی از تکامل نظریه انتقادی آدورنو ارائه می دهد. مطالعه اول بر رابطه عقل، فرد و جامعه در هگل متمرکز است و از او در برابر این انتقاد دفاع می کند که او صرفاً مدافع جامعه بورژوایی است. پژوهش دوم محتوای تجربی ایده آلیسم هگل را با در نظر گرفتن مفهوم تجربه در رابطه با بی واسطه بودن، واقعیت تجربی، علم و جامعه بررسی می کند. مطالعه سوم، «اسکوتینوس»، مقاله ای غیرمعمول و جذاب است که در آن آدورنو افکار خود را درباره درک هگل بیان می کند. در تأملات او که از تجربه تدریس او در دانشگاه گوته فرانکفورت سرچشمه می‌گیرد، سؤالات تفسیر متنی و فلسفی در هم تنیده شده است. نجات ارزش حقیقت کار هگل موضوع تکراری نظریه انتقادی مکتب فرانکفورت است، و هیچ کجا این موضوع وجود ندارد. هدف با بینش بیشتری نسبت به این سه مطالعه دنبال شد. مشکل اصلی آدورنو برای خود این است که چگونه هگل را به گونه‌ای بخواند که هم اثر و هم زمینه تاریخی آن را درک کند، در نتیجه اجازه می‌دهد نتیجه‌گیری شود که ممکن است در ظاهر دقیقاً با آنچه هگل نوشته است مخالف باشد، اما با این وجود چنین است. ، معتبر به عنوان حقیقت فعلی اثر. بسط و بسط این روش تفسیری، یک دیالکتیک منفی، هدف اساسی آدورنو بود. تلاش‌های آدورنو برای نجات همزمانی اندیشه‌های هگل بخشی از پاسخ او به شبکه کنترل اجتماعی فشرده‌تر پس از جنگ جهانی دوم است. در این زمینه، کار او به تلاش‌های بسیار متفاوتی برای تضعیف تفکر واقعی‌شده توسط نظریه‌پردازان مختلف فرانسوی مربوط می‌شود. توسعه مداوم آنچه آدورنو آن را "جهان تحت مدیریت" می نامد، تنها اهمیت تلاش های او را افزایش داده است.