جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

نیروی عقل در نهاد انسانی او را به باور عمیق به وجود چیزهایی می‏رساند که در زندگی وی تأثیر می‏گذارند اما محسوس نمی‏باشند. راه‏های مختلفی برای این کار وجود دارد، همچون تجربه‏ی حسی، دریافت گزارش حسی دیگران، حکم به همگونی اشیاء و سپس حکم واحد را در همه اعمال نمودن و... اما همه‏ی این‏ها اطمینانی بالاتر از گمان راجح یا حدس علمی نمی‏بخشد، در حالی که آنچه اشباع کننده‏ی انسان است، رسیدن به حالتی از یقین در معرفت است که از راه شهود به دست می‏آید و عالی‏ترین نوع شهود، وحدت فاعل شناسایی با متعلق شناسایی است که به وسیله‏ی تجربه‏های روحانی و عرفانی به دست می‏آید و از این روی، برای شناخت خدا و امور الهیاتی بهترین راه را تجربه‏ی دینی دانسته‏اند که گاهی نیز در فرهنگ عرفانی به نظام معرفت آیه‏ای از آن یاد می‏شود. تجربه‏ی دینی چه ارتباطی با بصیرت دارد؛ و چگونه به معرفت تبدیل می‏شود؛ و آیا حجیت آور و ایمان آور است؛ آیا حاصل معرفتی آن به غیر نیز سرایت می‏کند و اصولاً جایگاه اصلی طرح این مسأله در کجاست؟ مطالبی به عنوان پاسخ به این سؤالات در این مقاله آمده است. آنچه به این مقاله ویژگی می‏بخشد، عطف نظر به دیدگاه معرفتی اسلام در این خصوص می‏باشد.

‫تحقيق حاضر به بررسى تجربههاى دينى با تكيه بر آيات قرآن پرداخته و شامل دو بخش است. در بخش اول با عنوان درآمدى بر تجربه دين از تعريف تجربه و دين، زمينه و بستر پيدايش مباحث مربوطه به تجربه دينى، تعريف تجربه دينى و ويژگىهاى آن، عمومى نبودن تجربههاى دينى، آزمونپذير نبودن تجربههاى دينى، ملاك اعتبار و صدق تجربههاى دينى و جز آنها سخن رفته است. در بخش دوم جايگاه معرفتى تجربه در قرآن بررسى شده است. در بخش سوم ذيل عنوان تحليل نمونههايى از تجربه دينى در قرآن كريم از خشيت، سكينه، اطمينان، خوف، رجا، توكل و وحى سخن به ميان آمده است.