جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

مصنف کتاب حاضر یعنی هاشم معروف علت تالیف کتاب حاضر یعنی کتاب عقائد شیعه امامیه را اینطور بیان می کند که اخیرا کتابی مشاهده کرده از از مستشرق فیلسوف به رونلدسون که در آن به قل خودش عقائد شیعیان عراق و ایران را بررسی و ضبط کرده است و حال آن که که کتاب ایشان کتابی است نه بر له بلکه بر علیه شیعه است چون استناد کرده به کتب غیر معتبر و ذکر چیزهایی که اصلا در مذهب تشیع وجود ندارد و خواسته چهره درخشان تشیع را کِدر کند به همین خاطر کتاب حاضر با نیت تبیین درست عقائد شیعه نوشته شد که در آن به کتب صحیح و مهم تشیع استناد شده است.

کتاب هذه هی الحقیقه توسط قاسم عبدالسلام کتمبو به رشته تحریر درآمده است. شیعه از دیرباز تاکنون موجب هجوم شبهات و تهمت ها قرار گرفته است. نویسنده این کتاب که از مستبصرین اهل اوگاندا می باشد، در این کتاب به بررسی و پاسخ به برخی شبهاتی که برای دوستان وی در زمان تعلیم در برخی مدارس پیش آمده، می پردازد. این کتاب شامل 15 عنوان می باشد. نویسنده پس از بررسی معنای شیعه به چگونگی شکل گیری تشیع، درباره ائمه دوازده گانه و مصادر تشریع نزد شیعه می پردازد و بعد از آن غلو، تقیه، شیعه و قرآن، تحریف قرآن، وضو و غسل را بررسی کرده و در انتها موضوع توسل و زیارت را که مورد مناقشه شدید وهابیون است، از دیدگاه شیعه بررسی می کند.

کتاب حاضر یک کتابی ارزشمند برای کسانی است که می خواهند نظرات برخی از دانشمندان معاصر را در مورد آثار امامی بدانند. کتاب حاضر به برخی از اثار امامیه را در موضوعات مختلف جمع آوری و نظرات دانشمندان معاصر معروف را در مورد آنان بیان کرده است.

عقائد السنة و عقائد الشيعة التقارب و التباعد اثر صالح وردانی، کتابی است پیرامون عقاید شیعه و اهل سنت و اختلافات و اشتراک‌های موجود میان هر دو و لزوم اتحاد و دوری از تفرقه میان فرق اسلامی که به زبان عربی و در دوران معاصر نوشته شده است. کتاب با دو مقدمه ناشر و نویسنده آغاز و مطالب در یک تمهید و چهار فصل تنظیم شده است. در ابتدای هر فصل، مطالبی تحت عنوان تمهید، به‌عنوان مقدمه مباحث، مطرح گردیده است.

علويان طبرستان از آثار ابوالفتح حكيميان (زنجان 1306- 1384 ش) است كه در آن تاريخ پيدايش، تحولات، انديشه‌ها و تأثيرات حكومت علويان طبرستان را از آغاز تا قرن پنجم هجرى با استناد به منابع معتبر مورد پژوهش و تحليل قرار داده است. اين كتاب از يك مقدمه، چهار فصل و يك تكمله و همچنين تعليقات و اضافات تشكيل شده است. اين فصول به ترتيب چنين است: 1. محيط تاريخى و جغرافيايى طبرستان در سه قرن اول هجرى، 2. قيام سادات علوى، 3. عقايد و آراء فرقه زيديه و 4. محيط فرهنگى طبرستان در دوران امارت علويان. درباره روش و محتواى اين اثر چند نكته گفتنى است: - در ابتداى كتاب، تقريظ مورخ مشهور دكتر عبدالحسين زرين كوب آمده كه در آن چنين به توصيف اين اثر پرداخته است: «در بين رساله‌هايى كه تاكنون از دانشجويان دانشكده الهيات ديده‌ام آن را ممتاز يافته‌ام و نويسنده در به دست آوردن مآخذ و استفاده از آنها به قدر مقدور دقت وافى داشته است... اين رساله براى روشن كردن يك قسمت از تاريخ ايران اسلامى بسيار سودمند خواهد بود». - نويسنده در مقدمه (پيش‌نوشتار) كتاب يادآور شده است كه: آن هنگام كه مؤلف، همچون خيل دانشجويان ديگر، سرگرم تحقيق و تأليف و تحرير رساله حاضر بود و اميدها و آرمانها در سر مى‌پرورانيد هرگز تصور نمى‌كرد اين وجيزه، چنان مورد تأييد نخبه استادان دانشكده الهيات و معارف اسلامى قرار گيرد كه تقريباً بى‌هيچ فاصله از لحظات تصويب، جهت چاپ در رديف انتشارات دانشگاه تهران به آن مركز بزرگ علمى ايفاد گردد و امروز كه روزگارى نسبتاً دراز از آن ايام گذشته است هنوز احساس مى‌كند در برابر انبوهى از ناگفته‌ها، ناخوانده‌ها و ننوشته‌ها قرار دارد كه اگر تا پايان عمر نيز دانشجووار سرگرم پژوهش و كندوكاو باشد بازهم ره به جايى نخواهد برد به حكم آنكه فرموده‌اند: العلم كثير و العمر قصير. - بنا بر نظر نويسنده: «تاريخ‌نويسان، عموماً در كار مبارزات امام زيد و چگونگى قتل او به دست عمال هشام بن عبدالملك هماهنگ و همداستانند و مى‌گويند نخست در روز قيام، او را مقتول ساختند، سپس جسد عريانش را از زير خاک و خاشاك بيرون كشيدند آنگاه به فرمان خليفه از دار آويختند. برخى نيز اضافه مى‌كنند پس از آنكه جسد بدون سر، سالها بر دار آويزان بود، بقاياى آنرا پايين آورده سوزاندند و خاکسترش را به باد فنا سپردند». مؤلف بعد از بحث و بررسى و نقل كلام مورخان، سرانجام افزوده است: «به اين ترتيب گرچه قيام امام زيد بن زين‌العابدين(ع) بر ضد بيدادگران اموى بى‌نتيجه ماند ولى به‌طوريكه تدريجاً در اين كتاب خواهيم ديد، نه تنها فرزند او يحيى به شيوه پدر اقتداء كرد و شهيد گرديد بلكه ساير نوادگان خاندان رسالت در گوشه و كنار قلمرو وسيع حكومت بغداد، سر نافرمانى برافراشتند و هرگز در برابر ستمكاران سر تسليم و اطاعت فرود نياوردند. - بر طبق پژوهش نويسنده: «سلسله علويان طبرستان، با ظهور حسن بن زيد- الداعي إلى الحق- ملقب به داعى كبير يا داعى اول پديدار شد و حكومت آنان بيش از يكصد سال طول كشيد. جلال‌الدين سيوطى در تاريخ الخلفا مى‌گويد: دولت طبرستان با ظهور شش تن از علويان تشكيل شد و دوام يافت كه اولين آنان حسن بن زيد و آخرين فرد الثائر باللّه بود كه در سال 345ق براى اولين بار سراسر طبرستان را تسخير كرد». نويسنده افزوده است كه ما ضمن تحقيقات خود با نام چهارده تن از سادات علوى آشنا شديم كه هشت تن از آن بزرگواران از نوادگان امام حسن(ع) و شش تن ديگر از نوادگان امام حسين(ع) بودند». آنگاه مؤلف نام و نسب علويان مزبور را كه در طبرستان از بدو پيدايش تا انقراض حكومت كرده‌اند ذكر كرده است. - نويسنده در معرفى فرقه زيديه چنين مى‌نويسد: «فرقه زيديه در اصل پيروان زيد بن على بن امام حسين(ع) و پس از آن نوادگان زيد بن امام حسن(ع) كه به مرور زمان بر اثر اختلافات ناچيزى كه زعماى آن داشتند تيره‌هايى چند از ايشان پديد آمده بود، اما همگان در اصل تابع امام زيد و تبعاً شيعى‌مذهب بودند. گروه كثيرى از هواداران آن پيشوا، به هنگام خروج او بر ضد عمّال هشام بن عبدالملك وى را تنها گذاشتند و از زيد كناره گرفتند. - نويسنده در مورد اصول اجتهاد در مذهب زيدى چنين نظر داده است: «با آنكه از امام زيد، اصول مدوّنى كه روش و حدود اجتهاد را روشن كند باقى نماند لكن در مذهب زيدى اصولى مى‌يابيم كه بر فقه امام زيد(رض) نيز شمول دارد. از اين نكته پيداست كه فقه زيدى، تنها فقه امام زيد نيست بلكه گروهى از پيشوايان مذهبى آل بيت مانند هادى و ناصر و ديگران كه پس از زيد آمدند در آن ذينظرند؛ خصوصاً كه باب اجتهاد در فقه زيدى، باز است و به ملاحظه همين امر است كه نمى‌توان گفت اصولى كه زيديان تدوين كرده‌اند اصول شخص امام زيد است. - بنا بر مطالعات نويسنده: «از همان هنگام كه نوادگان امامان شهيد- حسن و حسين(ع)- در شمال و شمال شرقى ايران پناه گرفتند و مستقر شدند، بذر مذهب زيدى در آن نواحى پاشيده شد و بر اثر اجتهادات و استنباطات مساعد اقليم مزبور، رشد كرد و بارور گرديد. در قرن چهارم اين آراء و عقايد به‌هم پيوست و به‌صورت جمع و درس آمد. جماعتى بين آراء ائمه ديلم و گيلان و آذربايجان و خراسان از يك‌سوى و آراء كوفيان و حجازيان و اهل يمن از جانب ديگر، الفت دادند. برادران بزرگوار- المؤيد باللّه و الناطق بالحق- بر اين آراء تكيه كردند و آنرا با آنچه از ناصر كبير اطروش- ناشر اسلام در ديلم و گيلان و مروج مذهب زيدى در آن نواحى- روايت شده بود جمع كردند. - نويسنده با بيان اين نكته كه: «سلطه سياسى- مذهبى عرب بر سرتاسر ايران كه مدتى نزدیک سه قرن طول كشيد اگر هم سبب استقرار آيين نوخاسته محمدى و برافتادن مذاهب پيشين گرديد اما هرگز نتوانست قوميت، مليت، زبان، آداب، رسوم و سرانجام ادبيات ما را براى هميشه از ميان بردارد»؛ بر چند نكته تأكيد كرده است: «يك- پديد آمدن يك لهجه ادبى و رسميت يافتن آن به عنوان زبان سياسى، علمى و ادبى از هنگامى آغاز گرديد كه دولت‌هاى مستقل ايرانى منجمله صفاريان و سامانيان، پديدار شدند و همانگونه كه ديديم علويان طبرستان بيش از يكصد سال با آنان مصادم و همزمان بودند. دو- اين سرزمين زرخيز و گوهربار، مهد پرورش بسيارى علماء، ادبا و سخندانان به شمار مى‌رفت. از مطالعه آثار تاريخ‌نويسان و نويسندگان تراجم احوال پيداست كه سادات علوى نه تنها حامل پيام در زمينه مسائل الهى و مذهبى بودند بلكه خود در عربیت و ادبيت، دست داشتند و بارگاه آنان محل نشو و نما و ملجاء و ملاذ پژوهندگان علوم دينى و ساير فضلا بود. سه- عالمان و نويسندگان و اديبان فراوانى در دوره حكومت علويان طبرستان فعال بودند مانند ابوهشام علوى طبرى كه مقارن صاحب بن عباد بود و با او به شعر، مفاوضه داشت. نويسنده علاوه بر توضيحات برخى الفاظ و اصطلاحات در پاورقى‌هاى كتاب، تعليقات و اضافات مفصلى بر مطالب كتاب نوشته و به‌صورت جداگانه در پايان كتاب آورده است. اين پى‌نوشت‌ها شامل مطالب توضيحى (لغات، اصطلاحات، وقايع تاريخى، زندگى و انديشه شخصيت‌ها و...) و ارجاعى و استنادى است. همچنين فهرست مفصل مطالب در ابتداى كتاب و فهارس مآخذ و مراجع؛ كتب، رسائل و نشريات؛ اعلام جغرافيايى و اسامى خاص و كنيه‌ها در انتهاى اثر آمده است.

«دليل المرشدين إلى الحق اليقين» تأليف آيت‌ الله شيخ جعفر سبحانى است. اين كتاب، به‌ منظور تبيين عقايد شيعه و پاسخ به شبهات مخالفان و به انگيزه روشن ساختن حق و كنار زدن نقاب از چهره حقيقت و به هدف ايجاد وحدت ميان شيعه و فرقه‌ هاى ديگر اسلامى، نوشته شده است.

«أبهى المداد فی شرح کتاب مؤتمر علماء بغداد»، تألیف مقاتل بن عطیه از علماى قرن پنجم است که توسط شیخ محمد جمیل حمود در سال 1423 ق شرح و تحقیق شده است که پیرامون امامت و خلافت و این که تشیع بدعتى در ادیان نیست، بلکه دین رسول اکرم (ص) است که در خلال یک مناظره تاریخى در عهد ملکشاه سلجوقى و وزیرش خواجه نظام الملک قرن پنجم بین علماى اهل تسنن و تشیع صورت گرفته، بیان شده است. کتاب؛ شامل مباحث علمى است که با تحقیق و دقت و دورى از سلیقه شخصى و منازعات سیاسى و تعصبات مذهبى تدوین گشته است و تصویر واضحى از دین به خواننده ارائه مى دهد.

«أبهى المداد فی شرح کتاب مؤتمر علماء بغداد»، تألیف مقاتل بن عطیه از علماى قرن پنجم است که توسط شیخ محمد جمیل حمود در سال 1423 ق شرح و تحقیق شده است که پیرامون امامت و خلافت و این که تشیع بدعتى در ادیان نیست، بلکه دین رسول اکرم (ص) است که در خلال یک مناظره تاریخى در عهد ملکشاه سلجوقى و وزیرش خواجه نظام الملک قرن پنجم بین علماى اهل تسنن و تشیع صورت گرفته، بیان شده است. کتاب؛ شامل مباحث علمى است که با تحقیق و دقت و دورى از سلیقه شخصى و منازعات سیاسى و تعصبات مذهبى تدوین گشته است و تصویر واضحى از دین به خواننده ارائه مى دهد.