آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

اكهارت و ملاصدرا از عشق بعنوان يكي از مؤلفه‌هاي تأثيرگذار در خداگونگي انسان نام ميبرند. اكهارت ذات نفس را با ذات خداوند يكسان و واحد ميداند و نتيجه ميگيرد كه عشق به خداوند، در ذات انسان نهفته است و با تأكيد بر دو ويژگي عشق، يعني انحصارگرايي و شبيه‌سازي، معتقد است عشق به خدا سبب ميشود ديگر عشقها فراموش شوند و در عشق به خداوند خلاصه گردند؛ تنها عشق موجود، عشق به خداوند است. عشق بمثابه محركي دروني، كشش و جذبه‌يي در روح ايجاد ميكند كه آرام و قرار را از فرد ميگيرد و او را واميدارد تا خود را شبيه معشوق كند. ملاصدرا نيز ‌ـ ‌مانند اكهارت‌ـ بر عنصر شبيه شدن عاشق به معشوق تأكيد ميكند و معتقد است عشق الهي در تار و پود وجود انسان تنيده شده است. در اين مقاله، با توجه به شباهتهاي يادشده، ميكوشيم با استفاده از روش توصيفي ـ تحليلي، تأثيرگذاري عشق در خداگونه شدن انسان را با استناد به آثار اكهارت و ملاصدرا روشن سازيم.

بدون تردید، یکی از مهمترین دغدغه‏های صاحب‏نظرانی که در حوزه الهیات دینی بحث می‏کنند، بحث وحدت با کثرات و چگونگی ارتباط بین وحدت وکثرات بوده است. به گونه‏ای که تاکنون بسیاری از عالمان در طول تاریخ فکری بشر به این موضوع پرداخته و از زاویه‌های گوناگونی به این امر نگریسته‌اند. همین نقطه محل اختلاف آراء و انظار متنوعی در دوره‌های پسین یعنی در عصر مفسران و مروجان ادیان بوده است. لذا بسیاری از متأ‌لهان کوشیده‌اند تا این مسئله را از منظر خود حل کنند. در این میان نظرات اندیشمندانی چون ابن عربی در عرفان اسلامی، و مایستر اکهارت به عنوان عارف برجسته مسیحی از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. با این توجه، تحقیق حاضر، به دنبال بررسی این است که در اندیشه ابن عربی و اکهارت ارتباط توحید و کثرات چگونه توجیه پذیراست؟ بر این اساس، با استفاده از روش توصیفی تحلیلی و روش مقایسه‏ای نظرات این دو اندیشمند عارف اسلامی و مسیحی را پیرامون «انسان کامل» مورد درنگ قرار داده و در نهایت به مقایسه مهم‏ترین آراء این دو پرداخته‏ایم. از جمله یافته‏ها و نتایج تحقیق حاضر اینکه، ابن عربی و اکهارت با هم اشتراکات و افتراقاتی دارند. از جمله اشتراکات آنها می‏توان به اشتراک نظر در بحث انسان کامل و همچنین تمرکز بر وحدت وجود و ایجاد مفاهیم عرفانی خاص و نیز زبان غامض هر دو اشاره کرد. نیز بحث گشودگی نسبت به اندیشه های دیگران و همچنین تمرکز عرفان آنها بر منبع مقدس و نیز بهره مندی از مکاشفات از دیگر وجوه اشتراکی آنها محسوب می شود. همچنین بر اساس تحقیق حاضر، در بحث افتراقات این دو می توان به جایگاه و نیز نحوه گزارش مشاهدات اشاره کرد.

ترجمه ماشینی: تعداد شگفت انگیزی از مطالعات غربی یا ترجمه های متفکر و عارف صوفی ابن العربی (1240-1115) به نوعی به واعظ آلمانی میستر اکهارت (1227-1327) اشاره می کند. استحکام و اعتقاد به چنین ارجاعاتی متفاوت است - در حالی که برخی صرفاً اکهارت را به طور گذرا ذکر می کنند ، برخی دیگر (مانند RW Austin) از "شباهت های چشمگیر" صحبت می کنند ، در حالی که ریچارد نتتون ، در اثر خود در سال 1989 ، الله متعالی ، تا آنجا پیش می رود که ابن عربی را «مایستر اکهارت سنت اسلامی» می نامد. فصوص الحکم ["حاشیه های حکمت"]، ترجمه.رالف آستین(نیوجرسی: روزنامه پاولیست، 1980) ،ص.16.نسخه عربی مورد استفاده A.E. Affifi است (بیروت: دارالکتوب العربی ، 1946). همه شماره صفحات اصلی به صورت برجسته است. ایان ریچارد نتون ، الله متعالی: مطالعات در ساختار و نشانه شناسی فلسفه ، الهیات و کیهان شناسی اسلامی (روتلج ، 1989) ص.293

ترجمه ماشینی : مایستر اکهارت، کوزانوس و هگل - علیرغم همه تفاوت‌هایشان - با سؤالی که با شدت تمام مطرح می‌کنند متحد می‌شوند: کدام نفی در واقع ذاتی و متناسب با امر مطلق است؟ این سؤال کاملاً موجه است، تا آنجا که نفی‌هایی که قرار است خود مطلق را مشخص کنند، نمی‌توانند از نوع آن چیزی باشند که مشخص می‌کند آن چیزی که به آن رسیده است. مطالعه تطبیقی ​​استفان گروتز نشان می‌دهد که این سه متفکر جنبه‌های بسیار عجیبی از این پرسش واحد یافته‌اند. - در مورد اکهارت، این مشکل عدم تمایز است که او به شدت به آن فکر کرده است، که از طریق آن خدا با هر چیزی متناهی و متمایز متفاوت است. - کوسانوس بر ایده تصادف تمرکز می کند، که به عنوان تصادف اضداد، همین اضداد را نفی می کند. - هگل بر مسئله آغاز مطلق علم تمرکز می کند که از هر گونه تعیین یا میانجیگری با آنچه در پی آن است معاف است. برای این سه موقعیت مشکل خاص (بی‌تفاوتی - تصادفی - شروع) مسئله خصلت نفی که در اینجا غالب است، تا آنجا تعیین‌کننده می‌شود که بدون آگاهی از این سؤال نمی‌توان به اندازه کافی با این مشکلات برخورد کرد.

ترجمه ماشینی: استادان قرون وسطایی توماس آکویناس و مایستر اکهارت مشکلات ذاتی صحبت از خدا را در نظر گرفتند و بررسی کردند که چگونه زبان دینی ممکن است تعالی یا وجود خدا را به خطر بیندازد و در نهایت مانع از سفر ایمانداران آنها به دنبال فهم شود. فراتر از خوانش‌های معمولی از آکویناس و ایجاد پایه‌ای برای بینش بیشتر در آثار هر دو متکلم، این کتاب پیامدهای اندیشه اکهارت و آکویناس را برای موضوعات معاصر، از جمله گفت‌وگوهای جهانی و بین‌ادیانی، عبادت و نیایش، و فراگیری مذهبی خواندن آکویناس و اکهارت در پرتو یکدیگر، عمق عمیق و درستی هر دوی این محققین را آشکار می کند و رویکردی بدیع به بسیاری از مسائل دینی کلامی و عملی ارائه می دهد.

ترجمه ماشینی: تجلی ذات خداوند در دیدگاه ابن عربی و مایستر اکهارت یکی از مهم ترین و اساسی ترین اندیشه هایی است که دیگر پرسش های عرفانی به آن وابسته است. ابن عربی این موضوع را به گونه ای می داند که بیانگر ذات خداوند است، یعنی تجلی ذات خداوند و سایر عوالم به دلیل پنهان بودن او در این عوالم است که از انفاس رحمان (تجلی کامل الهی) ناشی می شود. . مایستر اکهارت نیز این امر را حقیقت همه چیز می داند و از ادراک الهی از خود سرچشمه می گیرد و این ادراک به همه چیزهایی سرازیر می شود که به وسیله آن ذات خداوند در کل اشیا اعم از انسان و روح و نور تجلی یافته است. ذات خداوند عشقی است که در تمام چیزهای جذب کننده به سوی او نفوذ می کند. پس تجلی و نهان در دیدگاه دو عارف دلیل بر دو آیه است (او اول و آخر و آشکار و غیب است و او به همه چیز داناست) و ما حتی از گردنش به او نزدیکتریم. رگ این تجلی و غیبت فقط مربوط به عوالم و موجودات نیست، بلکه شامل عالم مشهود، عالم غیب، منصب ها و حالات می شود. عارفان و سیاحان مقدس راز این تجلی و پنهان بودن ذات خداوند را، یعنی جهت گیری کامل به ذات خداوند بیان کردند، این رویکرد به عارف و مسافر مقدس آمادگی بیشتری می بخشد تا او را قادر به دریافت و انعکاس کند. کمال الهی هر چه بیشتر; به همین دلیل اهمیت حفظ این پنهانی و تداوم تجلی آن را توصیه می کنند.

امام خمینی+ و مایستر اکهارت، دو تن از عارفان مشهور مسلمان و مسیحی هستند و در تفکر عرفانی آنها نفس سالک در‌نهایت در وجود خداوند فانی می‌شود. بر این اساس، در مقاله پیش‌ رو به این پرسش پرداخته‌ایم که آیا آموزۀ فنا در آرای این دو متفکر مبانی مشترکی دارد؟ بررسی تطبیقیِ تفکر آنها به صورت تحلیلی- استنباطی و با هدف شناخت چیستی فنای نفس صورت گرفته است. تجرد نفس مبنای مشترک در آرای این دو اندیشمند است که زمینۀ تبیین فنای معرفتی نفس را فراهم می‌آورد. سفر نفس در آرای امام خمینی+ و اکهارت با قدم عشق آغاز می‌شود. از نظر امام خمینی+ با تجلّی الوهیت (در مقام احدیت)، فنا و تحول در نفس سالک رخ می‌دهد؛ در‌حالی‌که فنا نزد اکهارت در مرتبۀ واحد که فراتر از مرتبۀ الوهیت و فراتر از مرتبۀ وجود است صورت می‌گیرد. به هر حال تجلّی الوهیت و شهود آفریدگار در مرتبۀ الوهیت یا در مرتبۀ واحدِ اکهارتی که از نظر امام خمینی+ مرتبۀ تعین الهی و واحدیت است، رخ می‌دهد؛ بنابراین فنا تحول معرفتی و وجودی نفس و تأثیر‌پذیری آن از اسما و صفات الهی است؛ نه نابودی نفس. رهاورد مهم فنای نفس، «شهود وحدت وجود» در آراء این دو متفکر است و تهی‌وارگی نفس از غیر‌خداوند به هنگام شهود دیگر نتیجۀ بنیادی به شمار می‌آید.