آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : پایان نامه من بر سه متفکر یهودی مدرن - یشایاهو لیبوویتز، دیوید هارتمن و جوزف سولوویچیک - و رابطه فلسفی آنها با و استفاده از میمونید متمرکز است. Maimonides متفکر اصلی و سنگ محک فلسفه یهود است که تنها آکویناس در الهیات کاتولیک با او مطابقت دارد. مقاله اول به ماهیت هالاخا در فصول پایانی راهنمای افراد سرگشته و درک فرمالیستی لایبوویتز از قانون از طریق آن فصل ها می پردازد. من از این خوانش Maimonides با استفاده از استدلال تحریک آمیز دیوید شاتز دفاع می کنم که 3.51 و نه 3.54 پایان واقعی راهنما را تشکیل می دهد. با این استدلال، خوانش لایبویتزی از نتیجه، قابل قبول و وفادار به هدف میمونیدس در راهنما است. مقاله میانی، فلسفه هالاخا هارتمن را در ارتباط با فلسفه هالاخا میمونیدس پوشش می دهد. سه جنبه کنترل کننده فلسفه هارتمن بررسی می شود: کثرت گرایی، عقل گرایی و لیفنیم می شورات هادین. من سعی می کنم استفاده هارتمن از Maimonides را در تعیین این جنبه ها ارزیابی کنم و تفاسیر او از رامبام را به طور کلی در اشتباه بدانم. مقاله پایانی به بخش دوم نادیده گرفته شده انسان هالاخیک سولوویچیک و استفاده بی‌وقفه او از میمونیدس برای شکل دادن به مفاهیم خلقت، مشیت الهی، زمان و نبوت می‌پردازد. من استدلال می کنم که استفاده Soloveitchik از Maimonides نزدیکترین به اهداف رامبام است، اما کمترین خطر را نیز به همراه دارد. در عوض، Soloveitchik از Maimonides به عنوان یک تکیه گاه و پشتیبانی برای دفاع از دیدگاه کاملاً جدید و کاملاً عجیب خود از وجود فردی مشاهده گر در دوران مدرن استفاده می کند.

یکی از شرایط شکل گیری زیباشناسی جدید یا استتیک در دورة روشنگری، استقلال زیبایی از خیر و حقیقت بوده است. اما در فلسفة پیش از دوران تجدد، یعنی در دورة یونان باستان و قرون وسطی، زیبایی جدای از خیر و حقیقت فهم و تبیین نمی شد. این تفکیک ناپذیری در رویکرد مابعدالطبیعی و هستی شناختی به این سه معنای ارزشی ریشه دارد. یک نمونة برجسته از این رویکرد را نزد توماس آکوئینی می توان دید. توماس در بستر مبحث صفات استعلایی وجود مخلوق، به نسبت زیبایی با خیر و حقیقت می پردازد. وی می کوشد این سه گان را در دو مرتبة وجود مخلوق و مرتبة الهی با هم مرتبط سازد. از سوی دیگر، توماس با مرتبط ساختن این صفات با قوای شناختی و ارادی نفس، اساسی مابعدالطبیعی برای حیات اخلاقی و حیات نظاره گرانه فراهم می آورد که زیبایی در آن نقشی اساسی دارد.

در این مقاله ابتداء به اجمال سیر تاریخى مفهوم «وجود» از زمان افلاطون تا توماس آکویناس بررسى مى‏شود. در خلال این بحث، اشارتى به آراء هیدگر در این خصوص شده است تا تداوم این بحث از صدر تاریخ فلسفه تا روزگار ما براى خواننده روشن شود. سپس به راى خاص توماس آکویناس در باب «وجود و ماهیت‏» مى‏رسیم و آن را به شرح و تفصیل باز مى‏گوییم. توماس بر قول ابن سینا که: وجود عارض بر ماهیت است، چندین اشکال وارد مى‏کند; این اشکالات طرح مى‏شود و سپس گفته مى‏شود اشکالات توماس بر ابن سینا ناشى از سوء تعبیر کلام ابن سیناست - که تعبیر دقیق آن بسیار نزدیک است‏به آنچه فیلسوفان پیرو مشرب حکمت متعالیه - به این بیان درآورده‏اند که : ان الوجود عارض المهیه تصورا، واتحدا هویة