آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: «توجیه بدون آگاهی» دفاع از «برونگرایی درباره توجیه معرفتی» است. این دفاع دارای دو بخش است که هر بخش حدود نیمی از کتاب را به خود اختصاص داده است. بخش اول نقدی است بر روایت های درونگرایانه توجیه. نقد یک معضل است. به عقیده برگمان، روایت های درونگرایانه توجیه یا به شک و تردید افراطی منتهی می شود یا بی انگیزه هستند. از آنجایی که هیچکدام قابل قبول نیستند، برگمان اظهارات درونگرایانه توجیه را رد می کند. او به جای آنها، در بخش دوم، روایتی «برونگرایانه» از توجیه ارائه می کند. گزارش برگمان یک روایت کارکردگرایانه مناسب است، که در آن باور یک عامل در صورتی توجیه می‌شود که عامل به درستی عمل کند، طبق یک طرح طراحی سازگار با حقیقت با احتمال بالا برای تولید باورهای واقعی، و معتقد است که هیچ شکست‌دهنده‌ای برای آن باور وجود ندارد. برگمان سپس فصلی را صرف تمایز بین انواع مختلف شکست‌ها می‌کند. دو فصل آخر کتاب برگمان دفاع از بیرون گرایی در برابر دو ایراد است: این که بیرون گرایی باید دایره گرایی معرفتی را تأیید کند و چالش شکاکانه را به طور ناکافی مدیریت کند. صادقانه بگویم، من واقعاً از این کتاب لذت بردم و فکر می کردم که به نوعی لازم است. من به گزارش پلانتینگا در مورد حکم جلب می‌شوم، اما همیشه احساس می‌کردم که او شرط «بدون شکست» را از دست داده است. کتاب برگمان تلاشی استوار برای ارائه این شرایط است. در ذهن من، این یک «شکاف» در اردوگاه مناسب کارکردگرایان را پر می کند. خود حساب او جالب و ظریف است. از آنجایی که این کتاب دفاعی گسترده از این روایت است، قدرت اضافی تمرکز بالا را دارد. هر دو بخش کتاب در کنار هم قرار می گیرند تا دفاعی قوی از دیدگاه برگمان داشته باشند. فصل‌های مختلف بر روی یکدیگر بنا می‌شوند و یک درمان جامع از توجیه ارائه می‌کنند. برگمان همچنین در راه اندازی و دفاع از معضل خود به خوبی کار می کند. در پایان، من مطمئن نیستم که برگمان در نقد درون گرایی یا روایت بیرونی خود درست می گوید. صرف نظر از این، کتابی عالی و غنی، پر از تمایز دقیق و بحث های روشن باقی می ماند.

نسخه‌های اخیر برهان از راه شر علیه خداباوری بر آنند که در پیرامون ما نمونه‌هایی از شر و رنج ظاهرا بی‌وجه دیده می‌شوند؛ و این واقعیت، قرینه تجربی خوبی علیه وجود خدا تشکیل می‌دهد. خداباوری شک‌گرایانه، رویکردی جهت پاسخ به براهین قرینه‌محور علیه خداباوری است؛ رویکردی که بر محدودیت‌های شناختی انسان در درک دلایل خدا جهت تجویز شرور، تاکید دارد. بنا بر این دیدگاه، چنانچه خدا وجود داشته باشد، فهم او بسی برتر و گسترده‌تر از ما است و کاملا محتمل است که برای برخی اعمالش دلایلی داشته باشد که برای ما نامأنوس باشند. به این ترتیب چنانچه نتوانیم در مواردی از تجویز شر، دلایل موجِّه خدا را بیابیم، این نکته نمی‌تواند به عنوان قرینه‌ای بر عدم وجود چنین دلایلی قلمداد شود. این دیدگاه، گرچه پاسخ شاخصی در برابر براهین قرینه‌محور علیه خداباوری فراهم می‌کند، اما پیامدهای وخیمی هم برای باورهای دیگر ما از جمله در حیطه خداباوری سنتی و اخلاق در پی دارد. تقریرهای مختلفی از خداباوری شک‌گرایانه وجود دارد که تقریر ویلیام آلستون و مایکل برگمن، از جمله مهمترین آنها است؛ این رساله عهده‌دار تبیین و بررسی این دو تقریر است. آلستون ابتدا با تاکید بر استلزامات ناشناخته ممکن، ادعا می‌کند که تئودیسه‌ها هنوز هم احتمالات زنده‌ای برای پاسخگویی به برهان قرینه محور فراهم می‌کنند؛ اما در مرحله بعد سعی می‌کند تا انتقاد خود را اساسا بر فهم ناقص ما از دلایل ممکن الاهی مبتنی کند. برگمن نیز با پیروی و بسط نکات آلستون، بیشتر بر این تاکید دارد که دلیلی نداریم که نشان دهد نمونه شناخته‌شده ما از قلمرو خیرها و شرها و استلزامات آنها، نمونه نماینده‌ای است. دیدگاه آنها گرچه در نگاه نخست مقبول می‌نماید، اما وقتی به پیامدهای آن می‌نگریم، در پذیرش آن با تردید جدی مواجه می‌شویم؛ از جمله اینکه این دیدگاه، فهم رایج ما را از صفات و افعال خدا در هم می‌شکند؛ اعتماد ما را به شهودهای رایج اخلاقی‌مان مخدوش می‌کند؛ و تعارضی جدی با دیدگاه فهم عرفی اخلاقی دارد.

خداباوری شکاکانه یکی از انواع پاسخ‌های فیلسوفان خداباور در واکنش به مسئلۀ قرینه‌ای شر است. این رویکرد که خود دربردارندۀ مجموعه‌ای از آراست، با تکیه بر محدودیت قوای شناختی بشر و پیچیدگی و ژرفای واقعیت ارزشی، در ادعای گزاف‌بودن شرور تردید می‌افکند. این مقاله مبتنی بر آرای برگمن، از فیلسوفان برجستۀ این حوزه، است. برگمن با مطرح‌کردن فرض‌های شکاکانۀ خود که مبتنی بر اصل «نمونة بارز» هستند، می‌کوشد تا استدلال ویلیام رو را به‌ چالش بکشد. مقالات برگمن در این حوزه، تأثیرگذار و به‌شدت بحث‌برانگیز شدند. یکی از نقدهایی که به آرای او شده است، قرارگرفتن خداباوری شکاکانه در بن‌بستی اخلاقی است. منتقدان بر این باورند که این رویکرد هم از جنبۀ نظری اخلاق (توجیه اخلاقی) به بن‌بست می‌رسد، و هم از جنبۀ عملی اخلاق؛ از نظر آنان این موضع دقیقاً مخالف رویکرد ما در اخلاق روزمره است و به‌هیچ‌وجه مطلوب و پذیرفتنی نیست، لذا خداباوری شکاکانه پذیرفتنی نیست. برگمن درمقابل، گرچه محدودیت در حوزۀ ارزش‌ها را می‌پذیرد، آن را مانعی برای فعل اخلاقی نمی‌داند. این مقاله می‌کوشد ابتدا موضع برگمن را روشن کند، آن‌گاه به تقریر نقدهای واردشده و پاسخ‌های مطرح‌شده بپردازد. درنهایت روشن می‌‌شود با تکیه بر وظیفه‌گرایی اخلاقی و تاکید بر جایگاه اخلاقی متفاوت انسان و خداوند می‌توان از بن‌بست شکاکیت اخلاقی رهایی جست.