آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

بحث از مفهوم اسماي حُسناي الهي و اسم اعظم از ديرباز به تبع كاربرد آنها در قرآن و حديث، در شاخه‌هاي مختلف علوم اسلامي مورد توجه قرار گرفته است و اين موضوع در آثار علامه طباطباييŠ از نقش پر رنگي برخوردار است. اين مقاله ديدگاه‌هاي علامه طباطباييŠ را در دو محور مورد تبيين و تحليل قرار داده است که عبارت‌اند از: 1. مفهوم اسم و مشتقّات آن در موارد كاربرد اين واژه در مورد خداوند سبحان با تركيب اضافي اسم خدا؛ 2. مفهوم اسم اعظم از منظر علامه طباطبايي. مفهوم لغوي و عرفي اسم از ديدگاه علامه طباطبايي عبارت است از «لفظ دالّ بر مسمّي» كه ديدگاه بيشتر لغت‌شناسان زبان عربي است و مفهوم عرفي اسم از نظر علامه همسان با مفهوم آن در لغت است؛ امّا مفهوم اصطلاحي اسم از ديدگاه علامه طباطبايي عبارت از ذات خداوند همراه با لحاظ يكي از صفات او است و اين مفهوم خارجي و حقيقي و عيني است، نه ذهني و اعتباري. اسم عيني خارجي با اسم لغوي، در مواردي با يکديگر اختلاف وجودي و مفهومي دارند. درباره حقيقت اسم اعظم نيز ديدگاه علامه طباطبايي آن است که اسم اعظم مانند ساير اسماي حُسناي الهي از سنخ معنا و حقيقت است، نه از مقوله لفظ و يا تصوّر لفظي و لحاظ معنا در ذهن. تفاوت اسم اعظم با ساير اسماي الهي آن است كه جامع‌ترين اسم است و تمامي اسماي الهي را فرامي‌گيرد و در ميان اسماي الهي، اسم «اَحَد» داراي اين ويژگي‌ها است. بنابراين اسم اعظم خداوند است.