آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

تجزیه و تحلیل ارتباط زبانی به لحاظ طبیعی و فیزیکی کار چندان دشوار و پیچیده ای نیست؛اما به لحاظ فلسفی و معنا شناختی امری بسیار پیچیده و دشوار است. ما به وسیله اصوات،علایم و نشانه ها کارهای عجیب و خارق العاده ای انجام می دهیم،مثلا امر می کنیم ،نهی می کنیم ،بامعنا و بی معنا سخت می گوئیم : صادق یا کاذب اخبار می کنیم و مانند اینها.تجزیه و تحلیل چنین امور معنا شناختی ای که در این مقاله از آنها به افعال گفتاری تعبیر می شود نیازمند نظرورزی و تاسیس اصولی است که بوسیله آنها بتوان به طور منسجم و معقول چنین پدیده های معرفت شناختی و معنا شناختی مهمی را توضیخ داد.اصل بیان پذیری که در این مقاله مفاد آن شرح و به بعضی از نتایج و لوازم آن اشاره می شود،نخستین بار توسط جان سرل فیلسوف زبان و ذهن معاصر،تنسیق و تشریح شد.این اصل یکی از مبادی تصدیقیه نظریه افعال گفتاری است.توجه به این اصل و تحلیل مفاد آن می تواند به داوری در باب دو نظر گاهی که به لحاظ تاریخی به صورت معارض ظهور کرده اند،یعنی نظر گاه پیروان اصالت سیاق(ویتگشنتاین دوم،آستین و استراسن و ...)و نظرگاه قائلین به تعیین شرایط صدق جمله به وسیله معنای جمله(ویتگنشتاین اول ،اعضای حلقه وین،کواین،دیویدسن)کمک کند.

معضل استقرا از مهم ترین و دشوارترین مسائل فلسفی است که با حل آن بسیاری از معضلات فلسفی حل می شوند و استنتاج های علمی توجیه پذیر می شوند. برتراند راسل، یکی از فیلسوفان بزرگ تحلیلی قرن بیستم، تلاش کرده است معضل استقرا را حل کند.از نظر راسل معضل استقرا پرسش از چگونگی توجیه احکام کلی، قوانین علّی، و معرفت غیر مستقیم است. او توسل به اصل یک نواختی طبیعت را برای حل این معضل کافی نمی داند؛ از نظر او چارۀ کار پذیرش اصل استقراست. بنابر اصل استقرا، هرچه تعداد موارد اقتران الف با ب بیش تر باشد احتمال اقتران همیشگی الف با ب بیش تر خواهد بود و هرگاه تعداد موارد اقتران به اندازۀ کافی باشد احتمال اقتران همیشگی الف با ب قریب به یقین می شود.به اعتقاد راسل، اصل استقرا نه قابل اثبات تجربی است و نه قابل اثبات عقلی، بلکه این اصل را باید به استناد بداهت ذاتی اش و درنهایت به دلیل نتایج آن پذیرفت. بنابه نظر راسل اصول فرامنطقی یا اصول موضوعۀ پنج گانه باعث می شوند احتمالِ تعمیم به یقین نزدیک شود. سرانجام راسل خاطرنشان می کند هرچند استقرا به ما یقین نظری (منطقی و ریاضی) نمی دهد، اما احتمال قریب به یقین ناشی از آن بیش تر از یقین ناشی از جزم مابعدالطبیعی است.

جامعه، از آن حیث که در سلسله ممکنات قرار دارد، در هستی‌اش نیازمند واجب است. خداوند، به عنوان فاعل و خالق عالم ممکنات، هستی جامعه را از طریق اراده‌ها و کنش‌های انسانی به آن اعطا می‌کند، به گونه‌ای که وجود جامعه با عدم آن قابل جمع نیست. سنن الهی، که در ساختارهای وحیانی و عقلانی به آنها معرفت پیدا می‌کنیم، زمینه‌ساز هستی ما و تمام واقعیت‌های دیگر است. همان گونه که واقع‌گرایی پیش‌شرط وجود ما و تمام نظریات علمی و عقلی است، سنن الهی نیز به همان میزان و با همان گستردگی زمینه حیات فردی و اجتماعی ما را مهیا می‌کند. بر این اساس، جامعه مجموعه‌ای از سنن الهی است که برای ظهور نیازمند به کنش جمعی است. سنن الهی، به مثابه قواعد قوام‌بخش، نقش علّی در تحقق و بقای جامعه ایفا می‌کنند. پذیرش این امر لوازمی به دنبال خواهد داشت، که این مقاله با روش توصیفی-تحلیلی به برخی از آنها می‌پردازد، و از آن جمله است: محوریت یافتن فطرت انسانی در فهم سنن الهی و تکون جامعه، عکس الحمل بودن حمل سنت بر جامعه، لزوم تجرد جامعه، دفع نسبی‌گرایی و حفظ اختیار و مسئولیت انسانی.

واقع‌گرایی اخلاقی، یکی از مهمترین رویکردهایی است که در فرا اخلاق مطرح است. پذیرفتن این رویکرد و یا انکار آن، نقش بی بدیلی در منظومه فکری یک فیلسوف اخلاق دارد. لوئیس پویمن، فیلسوف برجسته آمریکایی یکی از مدافعان دو آتشه واقع‌گرایی اخلاقی است. وی معتقد است شکاکیت و پوچ‌گرایی اخلاقی که مکی و هارمن آن دو را نمایندگی می‌کنند، مهم‌ترین حملات به واقع‌گرایی اخلاقی‌اند و اگر بتوان واقع‌گرایی را از این دو گردنه علمی به سلامت عبور داد، می‌توان با آسودگی این رویکرد مهم اخلاقی را پذیرفت. در این مقاله پس از طرح دو استدلال بنیادین مکی، یعنی استدلال از راه نسبیت و غرابت، با توجه به دیدگاه پویمن سعی در نشان دادن نارسایی‌های استدلال او داریم. در ادامه به ناکارآمدی فرضیه ضد قیاس هارمن پرداخته و آشکار ساخته که چگونه واقعیات اخلاقی وجود دارند و در پایان نیز، به رویکرد پویمن در دفاع از واقع‌گرایی اخلاقی ‌می‌پردازیم.

مشخصات کتاب: سرشناسه : عبداللهی علی محمد عنوان و نام پدیدآور : عاقبت بخیران عالم نویسنده علی محمد عبداللهی مشخصات نشر : قم نشر روح 1373. مشخصات ظاهری : ص 368 شابک یادداشت : کتابنامه به صورت زیرنویس موضوع : توبه کاران رده بندی کنگره : ‌‮‌BP225/7 ‌‮‌/ع2ع2 1373 رده بندی دیویی : ‌‮‌297/464 شماره کتابشناسی ملی : ‌م 73- 2616مقدّمه توبه نصوح جريان اسلام آوردن فخرالاسلام توبه بشر حافى توبه شعوانه اگر تو مرا نمى شناسى من تو را مى شناسم ناراحتى مادر موجب بسته شدن زبان پسر شد گناه نكردن از توبه كردن آسانتر است فضيل بن عياض در حال احتضار هم شعر مى خواند! چه هم غذاى خوبى چرا ابن سيرين بوى خوش مى داد؟ فاسقى كه از راهب پيشى گرفت جايى كه غير از من و تو كسى نباشد چرا وليعهدى پدر را نپذيرفت ؟ تبعيد گناهكار از شهر معاويه پسر يزيد چرا به خلافت پشت پا زد؟ همسايه ابوبصير در محضر قاضى پس تو كيستى ؟ پدر و مادر و فاميلم همه نصرانى هستند دو راهى بهشت و دوزخ استادى كه شاگرد شد نمك شناس يا نمك به حرام ؟! اگر آن زن شما را بخشيد من هم شما را بيامرزم توطئه قتل پيامبر نمك خوردن و نمكدان شكستن آيا زيبا را از زشت و زشت را از زيبا تشخيص ‍ داد؟ هنوز از شراب سير نشده ام حنظله غسيل الملائكه حكم نادرشاه دوستى على - عليه السلام - در هر سرزمينى قبرى خواهد بود رضايت مادر علقمه خدايا مرا ديگر به اين خانه بر مگردان اسلام آوردن عميربن وهب يا بگو نه تا به خانه ام بروم يا بگو آرى تا به خانه ات بيايم تغيير داديم قضا را پس تو همشهرى برادرم هستى ؟! سلام عليكم بهترين تحيت سفير پيامبر - ص - در مدينه مى خواهم مسلمان شوم تو هم قدرى به حرفهاى مصعب گوش ‍ بده شهادت مصعب اصحاب رقيم ! كار كدام بهتر بود؟ اين دو نفر دزدند! خانه بهشتى كفن دزدى كه سوزانده شد و خاكسترش را باد برد سر بريده دعاى مستجاب مقام سادات آيا عمل خوبى هم داشت حكايت زن عبدالله بن سلام قرض دادن به على (ع ) من مريضم ، نه شما هدايت شدم توبه بهلول (برو معرفت آموز) زيارت مقبول كار نيك گم نمى شود ادعاى پيامبرى يا ابراز حقيقت ؟ محبت على (ع ) خير دنيا و آخرت مسلمان شدن ، نه از روى ترس ! من تنهايت نمى گذارم دلقك فرعون از يهودى كه كمتر نيستم آيا اوصاف او مطابق تورات بود يا نه ؟ فرق مؤمن و منافق بچه است يا جادوگر؟ توبه ابراهيم ادهم عاقبت دروغگو حلم امام حسين (ع ) وفاى به عهد يا...؟ دستى كه به صورت پيامبر - ص - سيلى زد! چرا شيعه شدى ؟ خون يا شير؟ مقام توبه كننده نزد خدا چرا انتقام مرا نمى گيرى ؟ آن چه عددى است كه ...؟ پنجاه سال در جستجوى تو بوده ام چرا رنگت پريد چهل سال گناه تمام اعضاى بدنم عاشق تو است توبه ابولبابه آتش حسد مگر خداى تو سخاوت را دوست مى دارد؟ مرا از خدايى تو ننگ و عار آيد توبه دوست على بن حمزه عبدالله ذوالبجادين حق همسفر چگونه شتر رميده اش را رام كرد؟ من دين خود را فروختم شر و بدى شخص شرور به خودش بازگشت به خدا قسم نزديك است كاخهاى سفيد در اختيار مسلمانان قرار گيرد نرجس - س - كنيز يا شاهزاده ؟ خدايا از رسول تو گذشت تو هم ... پيامبرانى كه نامشان روى سنگ بود! صوت خوش قرآن هيچ چيز از خدا پنهان نيست صبر بر همين زندگانى بهتر است او توبه كرد و خدا او را آمرزيد چرا سگ را بر خود مقدم داشتى ؟ كدام حال را براى سعد مى پسندى ؟ خدا بهتر مى داند رسالتش را كجا قرار دهد ما امام زمان داريم غير من پروردگارى ندارد آيا دوست دارى ؟ مرغ بريان من صد سال او را روزى دادم تو تحمل يك ساعت او را نداشتى ؟ من خودم به گفته هايم سزاوارترم تنها خدا گناهان را مى بخشد آنجا كه كنيز رقاصه ، عابد ساجد مى شود حق با كيست ؟ كار عالم بهتر بود يا عابد؟ او اهل بهشت است باقر يعنى چه ؟ مبارزه منفى دانه دادن به پرندگان يزدگرد سوم نجاشى پادشاه حبشه راه رفتن روى آب يك نفر ما را مى بيند عبرت از سر گوسفند سم الاغ حضرت عيسى (ع ) نفرين پدر آيا قرآن خوانده اى اين گونه براى تفريح بيرون رويد؟ به مادرم قول داده ام كه دروغ نگويم از همه جا رانده ! از هوادارى عثمان تا شهادت در كربلا!

مدافعان نظریه‌ی خطا بر این باورند که هیچ‌گونه معرفت اخلاقی ای نمی‌توان یافت. آن‌ها اخلاق را تنها افسانه ای دلنشین می‌دانند که از نیاکان ما به ارث رسیده است. راس شیفر لندو، فیلسوف اخلاقِ نامدار معاصر معتقد است مدافعان نظریه‌ی خطا به مسئله ای ناچیز و یا تنها یک دیدگاه اخلاقی حمله نمی کنند، آن‌ها با ایده خود تمامی دیدگاه های اخلاقی را به یک اندازه شکست خورده می دانند. به باور شیفرلندو، پیروان نظریه‌ی خطا برای دفاع از مدعای خود باید باید نشان دهند که نخست، پذیرش اخلاق در گروِ التزام به عینیت اخلاقی و مطلق بودن دلایل اخلاقی است و دوم آنکه حتی در فرضی که اخلاق بر این دو پیش فرض بنا شده باشد، دست کم یکی از این دو پیش فرض کاذب است. در این مقاله با بررسی قوی‌ترین استدلال ها علیه عینیتِ معیار های اخلاقی از منظر شیفرلندو و آشکار ساختن نا کارآمدی آن ها، نشان می دهیم که استدلال های مدافعان نظریه‌ی خطا علیه اخلاق عینی، در بهترین و قوی‌ترین حالت، عقیم اند و بنابراین شکاکیت و عدم امکان معرفت اخلاقی نباید موضع اولیه‌ی افراد در باب اخلاق باشد.