آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

بی‌شک، مسألۀ شکاف واقع- ارزش را باید در زمرۀ مسائل بسیار مهمّ فلسفۀ اخلاق به‌شمارآورد. طرح مسألۀ شکاف واقع- ارزش را به فیلسوف شکّاک و تجربی‌مسلک اسکاتلندی، دیوید هیوم، منسوب دانسته‌اند. هیوم مدّعی بود که استنتاج قضایای اخلاقی متضمّن باید/ نباید از قضایای متضمّن هست/ نیست، امکان‌پذیر نیست. فیلسوفان اخلاق از این آموزۀ هیومی با عنوان «مغالطۀهست-باید» یاد می‌کنند. پس از هیوم، جرج ادوارد مور، فیلسوف تحلیلی‌مشرب انگلیسی، آن آموزۀ هیومی را به ‌نوعی احیا کرد. مور مدّعی بود که مفهوم «خوب» را بر حسب مفاهیم نااخلاقی/ خاصّه‌های طبیعی نمی‌توان تعریف کرد. وی فیلسوفانی را که مفهوم «خوب» را بر حسب مفاهیم نااخلاقی/ خاصّه‌های طبیعی تعریف کرده‌اند، به ارتکاب مغالطه‌ای با عنوان «مغالطۀ طبیعی‌انگاری» متّهم می‌کرد. عده‌ای از فیلسوفان اخلاق در صدد تأیید مغالطات مطرح‌شده از سوی هیوم و مور برآمده‌اند و گروهی نیز درصدد ردّ آموزه‌های آن دو بوده‌اند. السدر مکینتایر، فیلسوف نوارسطویی آمریکایی، از جملۀ فیلسوفانی است که با ردّ شکاف واقع-ارزش سعی کرده تا تبیین خاصّی از چگونگی بروز و ظهور نظریّات مروّج شکاف واقع- ارزش به دست دهد و استدلال‌هایی برای نشان‌دادن بطلان آن اقامه کند. در این مقاله، نخست به‌اختصار، آموزه‌های هیوم و مور دربارۀ شکاف مذکور را از نظر خواهیم گذراند؛ سپس به ملاحظات مکینتایر دربارۀ آن شکاف خواهیم پرداخت.

در این مقاله خواهم کوشید که با روشی تحلیلی - انتقادی، ابتدا با تکیه بر تحلیل انتقادب هنری سیجویک از اخلاق مبتنی بر فهم عرفی - که وی آن را «شهودگروی جزمی نگرانه» نامیده است- و نیز با بیان اصول اخلاقی ای که وی آنها را بدیهی و کاملا معتبر دانسته است، تحلیلی از مفاد شهودگروی اخلاقی وی به دست دهم و سپس با تاملاتی انتقادی در اصول اخلاقی بدیهی و کاملا معتبر مورد نظر سیجویک نشان دهم که آیا آن اصول به راستی اصولی بدیهی و کاملا معتبرند یا اینکه فاقد بداهت و اعتبار مطلق اند و سیجویک آن ها را به خطا اصولی بدیهی و کاملا معتبر انگاشته است؟

مفسّران آثار افلاطون تفسیر واحدی از نگرش وی دربارۀ زنان به دست نداده‌اند؛ زیرا در بررسی آثار افلاطون با قطعاتی ناسازگار، پیچیده و پراکنده در این باره روبه‌رو شده‌اند. از یک سو، افلاطون برای زنان حقوق اجتماعی محدودی قائل بود و آنان را موجوداتی ناتوان و حقیر می‌دانست. از سوی دیگر، او در چینش آرمانشهر خود برای رسیدن به عدالت، نقش‌های اجتماعی مهمّی برای زنان همچون مردان قائل بود و نیز آنان را از حیث استعداد و طبیعت با مردان یکی می‌دانست. آنچه در این میان اهمّیّت دارد و ما در این مقاله در جست‌وجوی آنیم، انگیزه و هدف افلاطون از پرداختن به این موضوع است؛ خاصّه اینکه ما رویکردی وحدت‌گروانه در اخلاق‌شناسی و سیاست‌شناسی افلاطونی را شاهدیم که مبتنی بر آرای مابعدالطّبیعی اوست. به این ترتیب، در این مقاله، از چشم‌اندازی تاریخی‌ـ‌اجتماعی به دورة یونان باستان، نظرگاه‌های فلسفی افلاطون دربارۀ زنان و تفسیرهای متفاوتی را که در روزگار ما از آنها شده است، بررسی می‌کنیم. در پایان، به این نتیجه می‌رسیم که افلاطون سعادت جامعه را در عدالتی می‌دید که در همة انسانها، بدون در نظر گرفتن جنسیّت و توانایی آنان، صورت واحدی دارد؛ و، ازاین‌رو، دغدغة او بالا بردن حقوق اجتماعی زنان نبوده است.

یکی از مسائل در خورِ اهمیت ضمن بررسی نظام اخلاقی یک مکتب، ارائه‌ی تصویری روشن از نسبت انسان و اخلاق در آن خواهد بود؛ لذا بررسی حقیقت انسان، مقدمه‌ای برای بررسی نظام اخلاقی در هر مکتبی به‌شمار می‌رود. به بیان دیگر، هر نظام بر مبنای نوع انسان‌شناسی خود، هدف و غایت اخلاقی خویش را معین می‌کند. با بررسی انجمن فکری و اخلاقی اخوان‌الصفا می‌توان گفت که صاحبان رسائل، تحت تأثیر آموزه‌های قرآن، انسان را خلیفه‌الله معرفی کرده و دلیل این انتساب را جایگاه والای نفس انسان و بهره‌مندی روح او از نفخه‌ی الهی دانسته‌اند. رویکرد اخلاقی اخوان‌الصفا تحت تأثیر گفتمان اخلاقی اسلام و ادیان توحیدی تدوین شده-است. این اخلاق بر مبنای اصولی از قبیل تقوا، کرامت و اعتدال بنا شده‌است؛ به‌عبارتی می‌توان گفت که اعتقاد به وجود خدا، دو بعدی بودن انسان، اصالت و بقای نفس او، جملگی مستلزم ایجاد مسئولیت در رفتار شخص شده و این مهّم، مورد توجّه اخوان‌الصفا بوده‌است. اخلاق مورد نظر اخوان متأثر از تفکر فلسفی و نیز اشراقی و دینی ایشان درباره حقیقت انسان است؛ زیرا اخلاق منهای انسان و بررسی رابطه‌ی شناخت انسان با اخلاق از دیدگاه اخوان‌الصفا، بدون توجّه به حقیقت وی بی‌معناست، به این دلیل که محور و موضوع اخلاق، انسان است. به طور کلی می‌توان هدف اخوان‌الصفا از اخلاق و توصیه‌های اخلاقی ارائه‌شده در رسائل را قرب الی الله معرفی کرد و ابزاری که برای وصول به این هدف در نظر گفته‌اند، تعلیم و تربیت است. باید گفت که توجّه به اندیشه‌های اخلاقی و انسان‌شناسی صاحبان رسائل و ارتباط آن‌ها با هم، حرکتی در راستای بازشناسی یکی از اندیشه‌های اصیل شیعی در نظام‌های فکری متعارف است که علی رغم اهمیت بسیار آن، متأسفانه از سوی محققان در شناسایی اندیشه‌های ایشان در این زمینه، کاستی‌ شده‌است و حتّی نوع رویکرد ایشان به مباحث اخلاقی که مقدماتی‌ترین مسأله در معرفی یک نظام فکری محسوب می‌شود، در هیچ نوشته‌ای بررسی نشده-است؛ لذا این امر انگیزه‌ای شد تا به نگارش این پایان‌نامه همت گماریم. در این پژوهش سعی بر آن است تا با رویکردی توصیفی-تحلیلی و ارائه‌ی تصویری کلّی از انسان در نگاه صاحبان رسائل و استخراج نظام اخلاقی ارائه شده در نظر ایشان، به بررسی نسبتی که میان انسان و اخلاق از منظر ایشان وجود دارد، بپردازیم.

چکیده ندارد.

یکی از پرسش های بسیار اساسی درباره شهود گروی اخلاقی مور این است که گسترده و دامنه شهود گروی اخلاقی وی تا کجاست. آیا شهود گروی اخلاقی وی صرفا ناظر به مفاهیم اخلاقی ارزشی و احکام یا قضایای اخلاقی مشتمل برآنهاست یا اینکه به مفاهیم اخلاقی ناظر به الزام و تکلیف و احکام یا قضایای اخلاقی مشتمل بر این مفاهیم نیز مربوط می شود؟ در این مقاله خواهیم کوشید تا با روشی تحلیلی–انتقادی نشان دهیم که بر خلاف رای برخی مفسران/منتقدان مور، گسترده و دامنه شهود گروی اخلاقی وی هرگز مفاهیم اخلاقی ناظر به الزام و تکلیف و احکام یا قضایای اخلاقی مشتمل بر این مفاهیم را در بر نمی گیرد، بلکه صرفا به مفاهیم اخلاقی ارزشی و احکام یا قضایای اخلاقی مشتمل بر آنها محدود می شود. در عین حال، نشان خواهیم داد که از میان مفاهیم اخلاقی ارزشی و احکام یا قضایای اخلاقی مشتمل بر آنها نیز فقط و فقط مفهوم وصفی «خوب» مشمول شهود گروی اخلاقی مورند.

در این مقاله کوشیده ام تا با روشی توصیفی- تحلیلی، ابتدا از نظریّۀ اخلاق شناختی تامس رید، فیلسوف اسکاتلندی سدۀ هجدهم، دربارۀ چگونگی ادراک و تصدیق ارزشها و هنجارهای اخلاقی، که به «شهودگروی مبتنی بر فهم عرفی» معروف است، توصیفی تحلیلی به دست دهم و از رهگذر چنین توصیف تحلیلی ای به این دو پرسش پاسخ دهم که «گستره و دامنۀ شهودگروی اخلاق شناختی رید تا کجاست؟» و «تبیین رید از منشاء خطای اخلاقی چیست؟» سپس با توجّه به آن توصیف تحلیلی، کوشیده ام تا با بیان پاره ای از وجوه قوّت و وجوه ضعف نظریّۀ اخلاق شناختی رید نشان دهم که، اوّلاً، «آیا نظریّۀ اخلاق شناختی رید در توجیه اعتبار معرفت اخلاقی، نظریّه ای موجّه، دفاع پذیر و پذیرفتنی است یا نه؟» و، ثانیاً، «آیا تبیین رید از منشاء خطای اخلاقی انسان ها تبیینی بسنده است یا نه؟» پاره ای از نتایج این مقاله، با توجّه به پرسشهایی که طرح کردم، عبارتند از: الف) شهودگروی اخلاق شناختی رید، از حیث گستره و دامنه اش، هم مفاهیم اخلاقی ارزشی و هم مفاهیم اخلاقی هنجاری را دربرمی گیرد. ب) رید منشاء خطای اخلاقی انسان ها را دو چیز دانسته است: یکی جهل و بی خبری فاعل عمل اخلاقی دربارۀ درستی یا نادرستی پاره ای از اعمال، و دیگری قصور و بی توجّهی وی دربارۀ عمل نکردن به مقتضای احکام اخلاقی اش. ج) شهودگروی اخلاق شناختی رید به سبب مبتنی بودنش بر نظریّۀ «اصالت کشف» دربارۀ مبادی تصوّری اخلاق و نیز به سبب ابتنایش بر مطلق انگاری اخلاقی وی دربارۀ مبادی تصدیقی اخلاق، نظریّه ای ناموجّه، دفاع ناپذیر و ناپذیرفتنی است. د) تبیین رید از منشاء خطای اخلاقی انسان ها تبیینی نابسنده است.

در این مقاله، کوشیده ام تا با روشی تحلیلی- انتقادی به این پرسش پاسخ دهم که از نظر مور، شهود اخلاقی چه نسبتی با توجیه احکام اخلاقی دارد؟ برای پاسخ گویی به این پرسش، با تفکیک دو معنای «شهود» در آرای مور، یعنی «ادراک بی واسطه و مستقیم خاصۀ ""خوبی""» و «ادراک بی واسطه و مستقیم قضایای اخلاقی حاوی محمول ""خوب""»، که آنها را شهود ش.(1) و شهود ش.(2) نامیده ام، بر اساس تعریف سنّتی «معرفت»- که خود مور هم بدان قائل بود- نشان داده ام که از نظر مور، شهود می تواند احکام اخلاقی را توجیه کند. در پایان بحثم از نسبت هر یک از دو معنای شهود با توجیه احکام اخلاقی، به ارزیابی آرای مور پرداخته ام. نتایج این مقاله عبارتند از: الف) شهود ش.(1) متضمّن و مستلزم «ارزش گذاری عاطفی» است؛ ب) شهود مذکور، معیاری برای فیصله بخشیدن به اختلاف نظرهای بنیادین اخلاقی فراهم نمی آورد؛ ج) شهود مذکور نمی تواند معرفت به بار آورد؛ د) شهود ش.(2)، به سبب بی دلیل بودن مدّعای مور دربارۀ «مطابق با واقع بودن» یا «ناظر به واقع بودن» قضایای اخلاقی حاوی محمول «خوب»، نمی تواند احکام اخلاقی را توجیه کند؛ ه) شهود مذکور چون دلیل مناسبی برای اعتقاد به بداهت ذاتی و صدق ضروری قضایای حاوی محمول «خوب» فراهم نمی سازد، نمی تواند احکام اخلاقی را توجیه کند.