آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

روایت عدم غصب حق اهل‌بیت (ع) توسط خلفا در منابع اهل‌سنت از قول امام باقر (ع) از جمله روایاتی است که بنابر رویکرد اهل‌سنت می‌توان برای نشان دادن حسن رابطه‌ی اهل‌بیت (ع) با خلفا بدان تمسک جست. این روایت در منابع اهل‌سنت با طرق متعدد از دو راوی ضعیف نقل شده و به برخی منابع متاخر شیعه نیز از کتب اهل‌سنت منتقل شده است. یافته‌ها نشان می‌دهد روایت مورد بحث در تعارض با اخبار و وقایع تاریخی موجود در منابع فریقین، سنت و سیره‌ی اهل‌بیت (ع) است. وجود روات تضعیف شده در سلسلة سند نیز از اعتبار روایت کاسته است. برای نخستین بار این روایت از سوی ابن شبة نقل شده، پس از او نیز دارقطنی با طریقی متفاوت از طریق ابن شبة گزارش کرده است. نگاشته‌ی حاضر با رویکردی تحلیلی- انتقادی می‌کوشد تا سند و طرق روایت مذکور را با توجه به منابع فریقین و با تکیه بر منابع اهل‌سنت در سنجه‌ی نقد قرار دهد. همچنین ضمن بررسی مصادر و اسناد روایت، به بررسی محتوای آن و نشان دادن تعارض روایت با تاریخ، احادیث و نحوة تعامل اهل‌بیت (ع) با شیخین پس از رحلت پیامبر (ص) می‌پردازد تا بدین طریق بیان دارد که ناسازگاری روایت با موارد مذکور اعتماد به آن را کم کرده و اعتبار آن را می‌کاهد.

مسئله رجعت از ضروریات مذهب و مکتب تشیع است. رجعت در اصطلاح امامیه به معنای بازگشت گروهی از مؤمنان حقیقی برای دریافت پاداش و گروهی از معاندان برای رسیدن به عذاب است. پژوهش حاضر با بهره‌گیری از گزارش‌های مندرج در منابع مختلف روایی و تاریخی، در پی یافتن پاسخ پرسش‌هایی درباره موضوع رجعت در دوران امامت امام باقر؟ع؟ است. بررسی سیر تاریخی روایات نشان می‌دهد که اعتقاد به رجعت قبل از امام باقر؟ع؟ به صورت جدی مورد بحث نبود، امّا از دوران آن حضرت در قالب استدلال و گفت‌وگو مطرح شده است. این روایات براساس ناقل اول روایت به پنج دسته تقسیم می‌شود که نقل‌کنندگان اولیه آنها را ابی‌حمزه ثمالی، جابربن یزید جعفی، زرارة بن اعین، حمران بن اعین و ابی‌صامت حلوانی تشکیل می‌دهند. از مجموع شانزده روایتی که از لحاظ سندی و دلالی مورد بررسی قرار گرفت، تنها سه روایت صحیح است و سایر روایات با ضعف سند مواجه بوده و غیرقابل اعتماد هستند. محدث نوری هم با تکیه بر نمونه‌هایی از روایات رجعت که ضعف سندی دارند، ادعا می‌کند که بخشی از قرآن که درباره ائمه معصومین؟عهم؟ یا دشمنان آنان بوده، حذف شده و اکنون در قرآن فعلی وجود ندارد و همین امر تحریف به نقیصه در قرآن را ثابت می‌کند.

داستان قرآنی یکی از بسیاری از ابزارهای قرآن قلمداد می شود که بیش از هر چیز به عنوان کتاب رسالت دینی ، قرآن شریف به هدف خود می رسد و داستان یکی از ابزارهای گزارش آن فراخوانی است ، به ویژه اینکه اگر شنونده واقع بینی آن داستان را درک کند ، داستان اغلب در روح تأثیر می گذارد. داستان قرآن عینی و واقع گرایانه است ، برخلاف سایر داستان ها ، سخاوت سخنان آن و استحکام معانی آن ذکر نمی شود ، مشروط بر اینکه داستان قرآن به طور کلی شامل تعدادی از اهداف اصلی اثبات وحی و پیام و بیان وحدت دین و اعتقاد همه پیامبران (صلی الله علیه وآله) و وحدت روش های پرونده علاوه بر هدف عالی اصلاح عقاید فاسد ، تأیید اعتقادات صحیح ، اصلاح سیره و رفتار فردی و امام باقر (علیه السلام) یکی از سویه های پاک و ننگ آور قرآن است ، همانطور که در متن حدیث این دو نفر وجود دارد ، بلکه آنها دری هستند که قرآن از آن می آید و پتانسیل های آن آشکار می شود و مرواریدهای گرانبها آن را بازجویی می کنند. ) نقش عمده ای در تفسیر بسیاری از آیات قرآن به عنوان یک تفسیر روایی. کتاب های تفسیر ، بدون ذکر کتاب های حدیثی ، پر از روایات تفسیری وی بود ، از جمله تفسیر داستان های قرآنی با روایات شریف که بزرگ یکی از حقایقی است که ممکن است یافتن آن برای مردم دشوار باشد ، حتی اگر یک جمع باشد ، بنابراین این روایات به روشنی نشان می دهد که منظور از آیه شریفه که در آن قرآن قرار داده شده است ، به این دلیل که این داستان مسئله عدم خطا ، حذف و فراموشی است ، و امام (سلام الله علیه) در بسیاری از روایات خود برای این مورد مراقبت کرد وی اهداف اعتقادی ، تشریعی و تربیتی را که می توان از طریق رمان در آیه شریفه یافت ، روشن نمی کند ، و نیازی به ذکر تأثیراتی نیست که ممکن است در گیرنده احترام ، پند و یادآوری رخ دهد که منبع تأیید مومنان به طور خاص و نیازهای مردم به طور کلی است.