آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

کتاب مزامیر حضرت داود (ع) (تهیلیم)، یکی از مهم‌ترین منابع دینی و اخلاقی فرهنگ یهود است. متن شعرگونة مزامیر، شامل بخش عمده‌ای از دعاهای روزانه و هفتگی و نیز دعاهای اعیاد و دیگر مراسم یهودیان است. از مزامیر ترجمه‌های گوناگونی وجود دارد؛ ترجمة مذکور، بخش‌هایی از ترجمة خاخام حییم موره است. در این اثر ترجمة مجموعة کتاب مقدس پایه و اساس کار قرار گرفته است، البته بعضی لغات و اصطلاحات که پس از گذشت هفتاد سال مهجور شده، مورد بازبینی قرار گرفته است. گفتنی است در این اثر علاوه بر متن فارسی متن عبری نیز آمده است؛ همچنین کتاب دارای مقدمه‌ای است دربارة جایگاه مزامیر داود در فرهنگ یهود که قابل توجه است.

«وعد» به‌‌طورکلی یعنی وعده دادن برای انجام کاری در زمان یا مکان مشخص در آینده که خیر آن را وعده و شر آن را وعید می‌نامند. طبق مباحث کلامی و آیات مختلف قرآن کریم می‌دانیم که خداوند هرگاه وعده‌ای می‌دهد همیشه طبق آن عمل می‌کند و وعده‌های او تخلف‌ناپذیر است. یکی از روش‌های تشویق مخاطبان برای اطاعت از اوامر و ترک نواهی موضوع وعدۀ الهی است. این پژوهش با رویکرد تطبیقی ـ تحلیلی به بررسی وعده الهی در قرآن و کتب تواریخ ایام پرداخته است؛ وعده‌هایی که خداوند به حضرت داوود علیه السلام و سلیمان علیه السلام می‌دهد و به این نکات دست یافته که آنچه خداوند به حضرت داوود علیه السلام وعده داده بود طبق فرمایش قرآن محقق گشته است؛ اما درباره تحقق یافتن وعدة حضرت سلیمان† قرآن آن را اشاره نکرده است؛ ولی طبق گواهی تاریخ به دست می‌آید که آن نیز محقق شده است.

علی‌رغم اینکه در قرآن کریم در مورد جزئیّات داستان و چگونگی قضاوت داود و سلیمان^ درباره گوسفندانی که شبانه وارد مزرع‌ ای شده و آن را تباه ساخته بودند، سخن به‌تفصیل نیامده است. روایات متعددی، با اختلاف در نقل، در مورد تفصیل قصّه و چگونگی قضاوت حضرت داود و سلیمان^ در تفاسیر فریقین در تفسیر این آیات حکایت شده است. از این رهگذر، اختلاف‌ها و برداشت های تفسیری متنوعی از ناحیه مفسران فریقین پدید آمده است. بنابراین نویسنده در این مقاله برآن است تا برداشت‌های تفسیری مفسران فریقین درباره این آیه را ارائه کرده و عواملی که موجب ارائه چنین تفسیرهای متفاوتی از آیه شریفه شده است را روشن سازد. در نتیجه این پژوهش، روشن می شود که آن دسته از روایات که حاکی از اختلاف داود و سلیمان در حکم است که همه آنها موقوف یا مقطوع بوده و به سبک داستان‌سرایان به جزئیات داستان توجه دارند و با آیات و روایات قطعی هم‌خوانی ندارند، مصدری جز یهود نداشته و از جمله اسرائیلیاتی هستند که ناخواسته وارد جرگه احادیث اهل‌تسنن شده و در اثر غفلت، از منابع ایشان به منابع تفسیری و روایی شیعه نیز منتقل شده است، که اعتماد به آنها شایسته نیست.