آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : تز اصلی این کار پژوهشی این بوده است که زندگی و نوشته‌های اونامونو را می‌توان به بهترین نحو در قالب فلسفه تراژدی دید. تراژدی، در معنای Unamunian، به معنای مبارزه دردناک بین نیروهای مخالف است که به خوبی با یکدیگر مطابقت دارند که هیچ پیروزی نهایی یکی بر دیگری امکان پذیر نیست. Unamuno در مورد این "حس تراژیک زندگی" نوشت و در آن زندگی کرد، که شامل این مبارزه دردناک است. و محوریت این واقعیت است که می توان در نوشته های او نشان داد. زندگی خود Unamuno و زندگی به اصطلاح "نسل 1898" به عنوان مقدمه ای برای معنای حس تراژیک زندگی در وجود انسان و در ایمان مسیحی عمل می کند. علاوه بر این، هدف این تز نیز این بوده است که نشان دهد حس تراژیک زندگی، به دور از اینکه فرصتی برای استعفا باشد، منبع خلاقیت وجود مسیحی است. به طور خلاصه، من تلاش کرده‌ام نشان دهم که چگونه حالت‌های متضاد وجود - قلب و سر، ایمان و عقل، صلح و تعارض، زندگی و منطق - با یکدیگر در جهان Unamunian مبارزه می‌کنند و چگونه می‌توانند به شجاعت و معنای خلاق منجر شوند.

میل به جاودانگی به‌عنوان یکی از تبعات حب ذات، میلی ریشه­دار در تمامی انسان­هاست. میگل.دی اونامونو اندیشمندِ اگزیستانسیالیست و ادیب اسپانیایی معتقد است میل به جاودانگی، منشاء دین و اعتقاد به خداست. از نظر او اندوهِ ناشی از عدمِ اطمینان نسبت به ارضای شوق ما به وجودی بی­پایان، وضعیت طبیعی ماست. به‌دنبال بروز این وضعیتِ تراژیکِ ناشی از ناتوانی عقل بشری در اثبات وجود خدا و جاودانگی، اونامونو تلاش دارد تا با اتخاذِ روشی لاادری­گرایانه از طریق شوق طبیعی اما نامعقولِ همه انسان­ها به جاودانگی، اثبات وجود خدا، جهنم، معنای زندگی و نهایتاً ترغیب افراد به اخلاقی­تر زیستن بپردازد. از نظر او اعتقاد به جاودانگی می­تواند زمینه را برای رشد اخلاق و توسعه فردی فراهم نموده و از تکرار ملال­انگیزِ تجربیات در یک زندگی ابدی اجتناب کند. در بادی امر ازجمله شائبه­ها درخصوص دیدگاه اونامونو، نگاه پراگماتیستی و خردستیزی و غیرواقع­گراییِ حاکم بر اندیشه وی است. در این نوشتار تلاش شده تا با تبیین مفاهیم جاودانگی، خدا، معنای زندگی، عقل و ایمان از منظر او و مقایسه آن با دیدگاه­های کانت، نیچه، ویلیام جیمز و برنارد ویلیامز این شوائب بررسی شوند. از دیگر نوآورهای این پژوهش، ارائه یک صورت­بندی قیاسی بدیع مبتنی‌بر دیدگاه اخلاقی اونامونو برای اثبات وجود خدا از طریق جاودانگی شخصی است.

بی تردید یکی از دغدغه های اساسی ذهن بشر مسأله جاودانگی می باشد که برخی از فلاسفه در پی پاسخ به آن بوده اند. در این پایان نامه سعی بر این بوده است که مسأله جاودانگی از نگاه دو فیلسوف یعنی اونامونو و ملاصدرا بررسی شود تا مخاطب علاوه بر آشنایی با اندیشه های این دو فیلسوف به نتیجه متناسب در این راستا دست یابد. اونامونو یکی از فیلسوفان اگزیستانسیالیستی است که عمیقاً به این مسأله پرداخته است و از جمله مسایل بنیادی مورد توجه وی بوده است. او در کتاب درد جاودانگی با روش خاص خود نشان می دهد که عطشی بی پایان به جاودانگی دارد و در تمنای آن است. جاودانگی که ادامه ی همین حیات باشد ولی در این بین عقل نمی تواند به او کمک کند و به ایمان پناه می برد؛ اما ایمان وی از سنخ مذهبی نیست بلکه امید و انتظار است. او تنها خدا را ضامن بقا و نامیرایی انسان می داند و خدایی را می خواهد که در او امید ببندد نه به او ایمان بیاورد. ملاصدرا برای مسأله جاودانگی از اصل حرکت جوهری استفاده می کند. وی معتقد است که نفس جوهر است و دارای دو مرتبه وجودی و حادث به حدوث بدن است. روش وی تلفیقی از برهان و عرفان و وحی است. او بر اساس برهان های عقلی معتقد است که اولاً نفس با فساد بدن فاسد نمی گردد و ثانیاً نابودی نفس محال است و نفس تا ابد باقی می ماند. در ابتدای حدوث، وجودی جسمانی دارد ولی در اثر حرکت جوهری استکمال می یابد. از دیدگاه وی انسان به وسیله حرکت جوهری مراتب عالم را طی می کند و نهایتاً با عالم غیرمادی که فنا در آن راه ندارد، اتحاد یافته و جاودانه می گردد.

ترجمه ماشینی: تردیدی وجود ندارد که اکثر متفکرانی که معمولاً با سنت اگزیستانسیالیستی در ارتباط هستند، صرف نظر از آموزه های واقعی شان، به نوعی تحت تأثیر نوشته های کی یرکگور بوده اند. این تأثیر آنقدر زیاد است که می توان به انصاف بیان کرد که جنبش اگزیستانسیالیستی مسئول پیشرفت عمده در استقبال بین المللی کی یرکگور بود که در قرن بیستم اتفاق افتاد. در نوشته‌های کی‌یرکگور می‌توان مجموعه‌ای غنی از مفاهیمی مانند اضطراب، ناامیدی، آزادی، گناه، جمعیت، و بیماری را یافت که همگی در ادبیات اگزیستانسیالیستی به عنوان موتیف‌های استاندارد تبدیل شدند. سارتر نقش مهمی در تقدیس کردن کی یرکگور به عنوان یکی از پیشروان اگزیستانسیالیسم ایفا کرد. با این حال، پژوهشگران اخیر به استفاده ایدئولوژیک او از کی یرکگارد توجه کرده است. در واقع، به نظر می رسید که سارتر از کی یرکگور برای اهداف خود سوء استفاده می کند و سوء ظن به ارائه نادرست و تحریف، مفسران اخیر را بر آن داشته است تا به گذشته برگردند و رابطه پیچیده بین کی یرکگور و متفکران اگزیستانسیالیست را مورد بررسی قرار دهند. مقالات این جلد شامل چهره هایی از سنت های اگزیستانسیالیسم فرانسوی، آلمانی، اسپانیایی و روسی است. آنها استفاده غنی و متنوع از کی یرکگور توسط این متفکران متأخر را بررسی می کنند و مهمتر از همه، نقش ادعا شده او را در این جنبش روشنفکری معروف تحلیل انتقادی می کنند.