آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

علامه اقبال لاهوری، با تکیه بر نظام فکری خویش ( حکمت خودی)، بر خرد شرقی مشرق زمینیان و مسلمانان پای فشرده، خرد غربی و فلسفه‌های مادی گرا، انسان‌مدار و پوچ انگارانه آنان را به چالش می‌کشد. حکمت او آمیزه‌ای از برهان، عرفان، قرآن، حدیث، عشق، درد، فطرت، خودآگاهی، بیداری و شور و حماسه است که نظر و عمل تعالی‌بخش را در بر می‌گیرد. اقبال عقلانیت حاکم بر دنیای غرب را در فن و خبر خلاصه کرده و آن را خالی از نگاه (نگه) و نظر و شهود می‌داند. وی دستاورد فرهنگ و تمدن مغرب زمین را عمران و آبادی خرد ابزاری و ویرانی دل می‌بیند. او در منظومه «پس چه باید کرد ای اقوام شرق؟» چنین می‌گوید: دانش افرنگیان غارتگری دیرها خیبر شد از بی‌حیدری آه از افرنگ و از آیین او آه از اندیشة لادین او روح شرق اندر تنش باید دمید تا بگردد قفل معنی را کلید (اقبال، 1343: 410) حکمت غربی، سرانجام از تجاوز و سیطره بر سرزمین‌های جهان سوم سر بر آورده و خرد غیررحمانی‌اش با رنگ و نیرنگ و نقشه‌های سلطه‌گرانه و فزون‌خواهانه توأم است. لازمه چنین فرایندی، مسخ فرهنگ‌های اصیل ملل محروم و نیز قربانی ساختن معارف و معنویات شرقی و باورهای دینی و کرامت انسانی آنان است. از این رو مردم مسلمان و شرقی را به اندیشه خودی، قوّت، همگرایی و خیزش دردمندانه و غیرتمندانه فرا می‌خواند؛ اندیشه‌ای که عین صلاح و فلاح و حق است: پس چه باید کرد ای اقوام شرق باز روشن می‌شود ایام شرق ای اسیر رنگ پاک از رنگ شو مؤمن خود کافر افرنگ شود.

یکی از مسائلی که در کلام مسیحی بحثهای دامنه‌داری را موجب شده، تبیین نحوة رابطة میان دو قلمرو اگزیستانس (جهان اسفل) و ذات (جهان برتر) است. پاسخ به این مسئله از آن جهت که می‌تواند راه‌حلی برای معضل بی‌معنایی و نهیلیسم ارائه دهد، حائز اهمیت است. معنای از دست رفتة جهان باید از راه تعامل میان خدا و جهان اگزیستانس به آن بازگردانده شود و از این رو رابطة دیالکتیکی میان این دو قلمرو ظاهراً از هم جدا افتاده می‌تواند در عین حال دو کارکرد معنابخشی و نجات را ایفا کند. بر اساس پیشنهاد کارل بارت، فاصله‌ای که جهان را از قلمرو الهی جدا کرده با تکیه بر عقل و قوای بشری قابل عبور نیست و لاجرم باید خود خدا با ارادة مطلقش وارد عمل شده و جهان را نجات دهد. در مقابل پل تیلیش معتقد است که همان نظامی که خلقت را موجب شده، از دل خود امکانات نجات را نیز ارائه می‌کند و این دو نمی‌توانند بی‌ارتباط باشند. بدین ترتیب برای نجات لازم نیست که نظام خلقت نقض شده و معنا از فراسوی جهان به آن افاضه شود. با پذیرش اینکه جهان بطور کامل تهی از معنا نیست می‌توان از جنبة مثبت به آن «آری» گفت هر چند ضرورت «نه» گفتن به ابهامات و تضادهای جهان هبوط‌یافته همچنان وجود دارد. در این مقاله ضمن بررسی نظریة بارت و نقدهای تیلیش بر آن، نشان خواهیم داد که تیلیش چگونه ایدة «آری‌گویی» نیچه را برای ارائة دیالکتیکی ایجابی به کار می‌گیرد.

فلسفه‌ی اگزیستانسیالیسم را فلسفه‌ی اصالت وجود گفته‌اند؛ فلسفه‌ی که از اگزیستانس و اصالت بشر سخن می‌گوید. مفهوم مرکزی‌‌ این فلسفه «انسان» است؛ زیرا وجود انسان، نقطه‌ی عزیمت همه‌ی کنش‌های انسان است. اگزیستانسیالیست‌ها به‌رغم اختلاف منظر در اتخاذ رویکرد دینی و الحادی، اما از یک وجه مشترک برخوردارند که عبارت است از اصلِ محوریِ اگزیستانسیالیستیِ «تقدم وجود بر ماهیت». معنای تقدم وجود بر ماهیت این است که فلسفه را باید از «درون‌گرایی» آغاز کرد و این مسئله در اگزیستانسیالیسم سارتر نمود بیشتری دارد. سارتر اصول خود را در شعار سه‌کلمه‌ی «تقدم وجود بر ماهیت» قرار داد و همین امر، اگزیستانسیالیسم او را تعریف می‌کند. دوبووار که در پارادایم اگزیستانسیالیسم سارتری می‌اندیشد، فمینیسمِ اگزیستانسیالیستی را تئوریزه کرد. نیچه، از «مرگ خدا»، «نیهیلیسم» و «نظریه‌ی قدرت»(اراده معطوف به‌قدرت) سخن گفت و از روحیه‌ی سکولاریستی و خدامردگیِ حاکم بر جهانِ مسیحیت خبر داد و بدین‌سان، فضای سکولاریسم و لائیسیسمِ حاکمِ بر غربِ مدرن را پیش‌بینی کرد. مسئله‌ی اصلی و مفهوم مرکزی هایدگر «دازاین» است و هایدگر از این واژه‌ی آلمانی به‌معنای «هستی» یا «وجود» چونان اصطلاحی فلسفی برای دلالت بر «انسان» استفاده کرد. دازاین بیانگر نحوه‌ی وجود انسان است و اگر انسان به‌عنوان واقعیتی خارجی لحاظ شود، آنگاه دازاین خواهد بود. فهم ابراهیم در مقام پدر و نماینده‌ی ایمان و شهسوار تسلیمِ مطلق، مسئله‌ی کیرکگور بود و فهم این مسئله، پارادایم «ایمان‌گرایی»، جهشِ ایمان و رابطه‌ی عقل و ایمان را به‌میان آورد. پژوهش حاضر با روش تحلیلی-توصیفی، به‌هدف بررسی این مسائلِ بنیادینِ اگزیستانسیالیستی تدوین شده است.

ترجمه ماشینی : G. W. F. هگل و فردریش نیچه اغلب پادپایان فلسفی قرن نوزدهم در نظر گرفته می شوند. جفری چرچ در کتاب خودمختاری نامتناهی از تفکر هگل و نیچه استفاده می‌کند تا دفاع مدرن غربی از فردیت را ارزیابی کند - تا بررسی کند که آیا ما درست می‌گفتیم که آیا الگوی باستانی جامعه بالاتر از فرد را رد کردیم. پیامدهای نظری و عملی این پروژه حائز اهمیت است، زیرا دفاع مناسب از فرد امکان بقای نهادهای لیبرال مدرن را در برابر منتقدان غیرغربی فراهم می‌کند که اهداف جمعی را به قیمت حقوق فردی بها می‌دهند. چرچ با استناد به ایده های هگلی و نیچه ای در مورد خودمختاری، راه سومی را برای فرد پیدا می کند – چیزی که او آن را «فرد تاریخی» می نامد، که فراتر از اختلاف نظر افراد باستان و مدرن است و در عین حال مشارکت های متمایز آنها را در بر می گیرد.

ترجمه ماشینی : این کتاب به بررسی رابطه بین آزادی و دانش واقعی می‌پردازد، که بخش مرکزی بحث داغ آزادی انسان است. آیا حقیقت برای رسیدن به آزادی لازم است؟ آیا زندگی آزاد مستلزم درک روشنی از واقعیت است؟ و اگر بله تا چه حد؟ این سؤالات به یک بحث فلسفی کلاسیک منتهی می شود که اولین فصل اصلی آن توسط افلاطون نوشته شده است. او در دیالوگ ها، زندگی انسان را شکلی خاص از زندان توصیف می کند و خواهان رهایی جهانی از شناخت انسان است. این اثر به تحلیل این پروژه بلندپروازانه و تأثیر منحصر به فرد آن بر آثار دو نویسنده مدرن، هگل و نیچه می پردازد که به صراحت مفاهیم جهل و حقیقت را با مفاهیم اسارت و آزادی -یا بردگی و ارباب- مرتبط می دانند و فلسفه های آنها نیز بر محوریت است. رهایی آگاهی انسان این کتاب با پیروی از رویکردی تاریخی و نظام مند، مورد توجه خوانندگانی است که به طور منطقی با تاریخ فلسفه باستان و مدرن آشنا هستند، از جمله دانشجویان کارشناسی و کارشناسی ارشد، و همچنین محققانی که در زمینه افلاطون، ایده آلیسم آلمانی، نیچه و سایر زمینه های مرتبط کار می کنند.

ترجمه ماشینی : نمایشنامه های هنریک ایبسن مدت هاست که خوانندگان فلسفی گرا را فریب می دهد. از نیچه گرفته تا آدورنو تا کاول، فیلسوفان از ایبسن الهام گرفته اند. اما جهت گیری فلسفی خود ایبسن چگونه است؟ ایبسن و نمایشنامه نویسان دیگر به عنوان بخشی از جنبش های بزرگ اروپایی برای ابداع مجدد درام، با فلسفه معاصر دست و پنجه نرم کردند. فلسفه درام با چهره هایی مانند گوتولد افرایم لسینگ و یوهان گوتفرید هردر جایگاهی مرکزی پیدا کرد، اما در زمان ایبسن در آثار G.W.F به شکل کامل خود رسید. هگل و فردریش نیچه. کریستین گسدال مرکزیت فلسفه تئاتر را در فلسفه قرن نوزدهم آشکار می‌کند و نشان می‌دهد که چگونه درام، به‌عنوان یک شکل هنری، بینشی از تاریخ‌گرایی انسان و شرایط زندگی مدرن ارائه می‌دهد. درام تاریخ رابطه بین فلسفه و نمایش را عمیق‌تر و واقعی‌تر می‌کند - نه با پیشنهاد این که فلسفه یا نمایشنامه باید دست بالا را داشته باشند، بلکه با نشان دادن اینکه چگونه گفت‌وگوی پایدار بین آنها معنا و قدرت فکری هر یک را آشکار می‌کند. مطالعه او جنبه های نادیده گرفته شده آثار هگل و نیچه را از طریق استقبال از آنها در هنر اروپایی آشکار می کند و به بررسی ابعاد فلسفی درام ایبسن می پردازد. در قلب این رابطه متقابل بین فلسفه و نمایش، علاقه مشترک به کاوش در شرایط وجودی زندگی بشری آن گونه که در تاریخ زیسته و تجربه شده است، وجود دارد.