آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

هدف از این پژوهش، تحقیق و بررسی در زندگانی سیاسی اجتماعی امام سجاد (ع) به منظور زدودن برداشتهای غلطاز زندگانی آن حضرت و نیز از مساله تقیه است. زیرا در خصوص زندگانی حضرت سجاد (ع)، برداشتهای غلط و نسبتهای ناروایی وجود دارد که به موجب آن، آن حضرت را از هرگونه بعالیت اجتماعی، سیاسی و .... بدور دانسته، و در نتیجه از اثرات پربار اعمال و رفتار امام سجاد(ع) غفلت ورزیده اند و این برداشت ناصحیح از زندگانی حضرت سجاد (ع) در برداشت نادرست از مساله تقیه نیز بی تاثیر نبوده است. این نوشتار شامل سه بخش است که هر یک به نوبه خود فصلهایی رادربردارد. مباحث اصلی که هدف این نوشته را تامین می کند دربخش سوم آن منظور گردیده و دو بخش نخست، حکم مقدمه را دارند. بخش اول به بررسی وضع مردم در عصر امام سجاد(ع) می پردازد و مسایلی همچون جهل و نادانی در مردم ، فساد اخلاقی در جامعه، موضع گیری مردم دربرابر حکومتها و موضع گیری مردم دربرابر امیرالمومنین علی (ع) و امام سجاد را مطرح می کند . بخش دوم به بررسی وضع حکومتها درعصر امام سجاد اختصاص دارد و طی آن مسایلی چون سیاست حکومتها و موضع گیری حکومتها در برابر اهل بیت (ع) مورد کاوش قرار می گیرد. نگارنده، در بخش سوم ابتدا به مطرح ساختن راههایی که پیش روی امام سجاد قرار داشت پرداخته و سپس خود به داوری نشسته است و بابررسی هریک از آن راهها، بهترین و مناسب ترین آن را با توجه به وضعیت جامعه اسلامی در عصر امام سجاد (ع) معین نموده است. آنگاه در فصلی دیگر موضع حضرت سجاد (ع) رابرابر هریک از آن راهها جویا شده است و چون درپایان این فصل اثبات نموده است که آن حضرت (ع) در دوران امامت خویش سیاست تقیه را به شدت دنبال نموده و این امر ممکن بود این سوال را درذهن ایجاد کند که امام سجاد (ع) با اتخاذ چنین سیاستی چگونه مسؤولیت امامت خویش را ایفا می نمود، فصل بعدی رابه بیان آثار مثبت و پربار فعالیتهای آن حضرت (ع) اختصاص داده است .

"مساله نفس و پرداخت به این موضوع جزو پر بسامدترین مفاهیم فلسفی از آغاز تا حال حاضر بوده که با نگاهی دقیق تر جزو مهم ترین مولفه های جهت دهنده به فلسفه و لایه تفکری وجود انسان می باشد. کمتر فیلسوفی را می توان مشاهده کرد که در آثار خود به مقوله نفس به صورت مستقیم اشاره نکرده باشد.ابن سینا به عنوان یک متفکر جریان ساز در حوزه فلسفه اسلامی به تبیین این مساله پرداخته است. اما متاسفانه تبیین او کمتر مورد بررسی محققانه قرار گرفته و اکثرا او را ذیل مکتب مشائی قرار می دهند. اگر با نگاه موشکافانه و دقیق تر اندیشه او را بررسی کنیم، دستاورد آن، اینگونه خواهد بود که او شارح و پیرو فلسفه یونانیون نبوده است. ابن سینا نه تابع افلاطون است و نه برخلاف تصور رایج تابع ارسطو. دستاورد بعدی این بررسی، توجه به نکات پنچ گانه ای است که سیر تربیت نفس در حکمت مشرقی سینوی را رقم می زند: انضمامی بودن این حکمت و نه مجرد و عقلانی بودن آن؛ گسترش مصادر فهم از عقلانیت صرف به وحی، الهام، شهود؛ تبدیل «نظریه معرفت» به «رویت، حضور و وصول» در فلسفه مشرقی؛ راهنمایی و حضور «ولی» به عنوان هدایت کننده؛ توجه به موضوع و جایگاه فرشته شناسی در اندیشه مشرقی ابن سینا.به بیان دیگر، ابن سینا از نظر اندیشه ای را می توان به ابن سینای مشائی و ابن سینای مشرقی تقسیم کرد که در این میان ابن سینای مشرقی با تلقی بدیع خود از نفس، زمینه اندیشه وزری در مورد نظام حکمی و فلسفی جدیدی را رقم می زند. بسط تئوریک اندیشه مشرقی او در آراء فلاسفه بعد از او نظیر شیخ اشراق و صدرالمتالهین قابل مشاهده می باشد.