آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

"موضوعیت یافتن امنیت در نظریه ی سیاسی مدرن " به عنوان مساله ی این رساله حاصل تاملاتی تدریجی به روش بیان شده در کتاب "درک نظریه های سیاسی" اسپریگنز بوده است.وی مواجهه با و تشخیص یک وضعیت بحرانی در نظریه ی سیاسی را که عمدتا از مشاهدات عینی و واقعی(facts) ناشی میشود، زمینه ساز پرسش از آن می داند.سوال هایی برای نگارنده در تشخیص مشکلات و نارسایی های نظریه سیاسی مدرن مطرح شدند که دستمایه طراحی و انجام این پژوهش قرار گرفت. در کنار این ها زمینه ی عینی دیگری که به ظهور مساله و ضرورت یک بررسی تطبیقی رهنمون شد، تجربه ی تازه ای از سیاست در طی دهه 1358 - 68 یعنی اندیشه ی سیاسی امام خمینی (ره)بود. برای درک و تبیین مساله ابتدا به شرایط برآمدن مدرنیته و گسست کامل آن از جهان ماقبل خود یعنی یونان و قرون وسطا پرداختیم و سپس توصیف و تبیینی از مدرنیته در قلمرو سیاست و نظریه سیاسی ارایه گردید. در اثر تغییرغایات و اهداف زندگی بشر در دنیا نظریه سیاسی مدرن کوشید با بهره برداری از امکانات معرفتی و تکنیکی در روزگار خود که شامل فلسفه وعلم جدید و تکنیک بود،به تاسیس دولت مدرن نایل شود.دولت مدرن در حکم محصول نهایی اندیشه سیاسی جدید هماره مواجه با تهدید است.برای رفع تهدید انباشت و حفظ قدرت لازم است.این وضعیت معلول امنیت محور بودن نظریه سیاسی است.نظریه سیاسی مدرن در ربع پایانی قرن بیستم میلادی مواجه با نارسایی و نقد شد.یکی از وجوه نقد آن امنیتی شدن نظریه سیاسی است.با یک بررسی تطبیقی با اندیشه امام خمینی این محوریت برجسته تر می شود. نتایج این بررسی نشان می دهد که شرایط عینی و پیامدهای ناگوار و خشونتها و نزاعهای مختلف در جهان ما که دنیای دولت - ملت هاست، ریشه های گسترده و عمیقی دارد که در اندیشه سیاسی مدرن قرار دارند.دستاورد های احتمالی این پژوهش می تواند ضمن بسط دیدگاهها انتقادی به اندیشه سیاسی جدید،به تامل در سرفصلهای علم سیاست متداول کمک کند.

اندیشه رضا داوری اردکانی به عنوان یکی از برجسته‌ترین جریان‌های فلسفی در ایران و جهان معاصر، خوانشی متفاوت و ریشه‌ای از دین عرضه می‌کند که مبتنی بر فهم تاریخی، جمعی و انتقادی از معنای دین است. داوری با عبور از رهیافت‌های سنتی کلامی و الهیات تحلیلی غربی، دین را نه صرفاً مجموعه‌ای از آموزه‌های فردی یا انتزاعی، بلکه به عنوان پدیده‌ای زنده و تاریخی می‌فهمد که نقش بنیادین در شکل‌دهی هویت، زبان و حافظه جمعی جوامع انسانی دارد. او با نقد عقلانیت ابزاری و تلقی وارداتی از فلسفه دین، تأکید می‌کند بازخوانی و تأسیس مجدد فهم دینی تنها در افق سنت تاریخی و زمینه اجتماعی ممکن است. نوآوری داوری در فهم دین، توجه عمیق او به تجربه زیسته، زبان و شعر به مثابه افق‌های اصلی معنا و نیز تأکید بر امکان یا امتناع فلسفه دین به سبک غربی در ایران را در بر می‌گیرد. این مقاله با بهره‌گیری از روش سوشیال تئوری انتقادی، ضمن واکاوی بنیان‌های فکری داوری، به نقدها و دیدگاه‌های مخالف می‌پردازد و نشان می‌دهد که خوانش داوری از دین چگونه می‌تواند افق‌های تازه‌ای برای اندیشیدن به مسئله دین، سنت و هویت در ایران امروز بگشاید.

مسئله توسعه‌نیافتگی نقطه کانونی همه دیگر مسائل، مثل عدم توسعه سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و حقوقی است. ما با مسائل سیاسی و اجتماعی بسیاری مواجه هستیم که به نحوه توأمان هم علت و هم معلول هم معلول، هم عامل و هم حاصل توسعه‌نیافتگی است. پاره کردن این دور باطل، مهم‌ترین وظیفه کنونی روشنفکران و اندیشمندان ماست. عقلانیت انتزاعی و غیر تاریخی و عدم درک موقعیتمان به منزله وضعیتی تاریخی و گم شدن در بیراهه‌های مناقشات سیاسی و ایدئولوژیک را باید منطق مشترک بسیاری از ایرانیان و به منزله بنیادی‌ترین مانع درک مقوله توسعه و توسعه‌نیافتگی تلقی کرد.