چکیده :
بحث ذات و صفات الهی را می‌توان از ارزشمندترین مباحث رشته‌های عقلی و نقلی دانست.
عرفان خدا انگیزه بیشتری برای وصال به آن کمال مطلق حاصل می‌کند، برعکس عبادت جاهلانه که تأثیر بسیار کمتری در پی خواهد داشت؛ اینجاست که ارزش بحث خداشناسی و شیوۀ اتصاف ذات به صفات روشن می‌شود.
درواقع بحث ذات و صفات به سه بخش معناشناسی ذات و صفات، هستی‌شناسی و معرفت‌شناسی آنها تقسیم می‌شود.
در بخش معناشناسی تفاسیر گوناگونی وجود دارد و علم، قدرت، سمع، بصر، اراده، حیات و کلام که صفات سبعه‌اند، بر اساس مبانی عرفا و حکما و متکلمان و اهل شرع قابل تعریف‌اند.
هستی‌شناسی و رابطۀ ذات و صفات نیز وجوه گوناگونی را دارد؛ مانند عینیت ذات و صفات که دیدگاه اهل شرع، حکما و عرفاست و به معنای نفی استقلال صفات است.
قیام صفات به ذات یا زیادت صفات بر ذات دیدگاه اشاعره و فخر رازی است و نیابت ذات از صفات و اثبات ذاتی که همان صفات است، به معتزله نسبت داده می‌شود.
فخر رازی نیز دیدگاه‌های متمایزی مانند اضافه و نسبی‌بودن علم و نفسی‌بودن کلام الهی دارد و در تعریف قدرت نیز صحت فعل و ترک را در فعل فاعل مختار وارد گردانیده است.
این مقاله دیدگاه او را در دو بعد معناشناسی و هستی‌شناسی ذات و صفات بررسی، تحلیل و نقد می‌کند
the problem of divine essence and attributes is widely recognized as one of the most significant issues in theoretical and transmitted disciplines.
understanding the nature of god provides motivation for a deep connection with the absolute perfection, whereas worship based on ignorance is less effective in this regard.
consequently, the discussion surrounding god's essence and the characterization of its attributes holds great significance.
in fact, the problem of divine essence and attributes can be categorized into three distinct areas: semantics, ontology, and epistemology.
regarding semantics, there exist multiple accounts.
the attributes commonly referred to as the "seven attributes"—knowledge, power, hearing, seeing, will, life, and word—can be understood through mystical, philosophical, theological, and sharia perspectives.
furthermore, the ontology of attributes and their connection to the divine essence encompass various dimensions.
one aspect involves the identification of the essence and attributes, which entails the rejection of the independent existence of the attributes.
this viewpoint is shared among adherents of sharia, philosophers, and mystics.
according to ashʿarite theologians, including fakhr al-rāzī, the divine attributes are dependent on the divine essence, resulting in their distinction.
on the other hand, miʿtazilites purportedly assert that the essence serves as a representation of the attributes.
fakhr al-rāzī himself holds distinctive perspectives, such as emphasizing the relational nature of knowledge and the intrinsic nature of the divine word.
additionally, in his definition of power, he includes the permissibility of both action and omission within the actions of a free agent.
this article explores fakhr al-rāzī's viewpoints regarding the semantics and ontology of the essence and attributes.
نویسنده :
رضا نصرتی مومیوندی ، محمد (جلال الدین) ملکی ، حسن رمضانی
منبع اصلی :
https://mazaheb.urd.ac.ir/article_177722_730ff0004c06d30d82b5636de91856f9.pdf
پایگاه :
پایگاه مجلات 5
(پژوهش نامه مذاهب اسلامی- سال 1402- دوره 10- شماره 19- از صفحه 83 تا 111)
یادداشت :
کلیدواژه‌ها
ذات خدا صفات سبعه معناشناسی وجودشناسی فخررازی
کلیدواژه‌ها [English]
Divine essence the seven attributes semantics ontology Fakhr al-Rāzī
نوع منبع :
مقاله
,
نقد دیدگاه و آثار(دفاعیه، ردیه و پاسخ به شبهات)