چکیده :
ترجمه ماشینی :
سال 2016 شاهد شوک بی‌سابقه‌ای برای نخبگان سیاسی در اروپا و آمریکا بود.
پوپولیسم در راهپیمایی بود که ناشی از ناآگاهی یا تحقیر شدید هنجارها، رویه ها و نهادهای لیبرال دموکراسی بود.
تعجب آور نیست که ناظران چپ و راست خواستار تلاش های مجدد در آموزش مدنی شده اند.
آنها استدلال می کنند که برای بقای لیبرال دموکراسی، نوعی آموزش سیاسی با هدف «مردم» به وضوح ضروری است.
در معلمان مردم، دانا ویلا ما را به لحظه ای از تاریخ می برد که "مردم" برای اولین بار در صحنه سیاست مدرن اروپا ظاهر شدند.
آن لحظه - دوران درست قبل و بعد از انقلاب فرانسه - بسیاری از متفکران بزرگ را بر آن داشت تا طلوع یک عصر جدید را جشن بگیرند.
با این حال، همین متفکران نیز به شدت نگران کمبود به ظاهر آشکار مردم از دانش، تجربه و قضاوت سیاسی بودند.
ویلا با تمرکز بر روسو، هگل، توکویل و میل، نشان می‌دهد که چگونه احساسات اصلاح‌طلبانه و مترقی غالباً با بدبینی نسبت به ظرفیت سیاسی مردم عادی تضعیف می‌شدند.
بنابراین آنها احساس می کردند که «مردم» نیاز به مهار، آموزش و هدایت دارند – توسط قوانین و نهادها و نخبگان سیاسی ماهر.
ویلا استدلال می‌کند که نتیجه، نه رام کردن انگیزه‌های وحشیانه‌تر دموکراسی بود تا یک پدرسالاری فراگیر که در اشکال جدید دولت آموزشی به اوج خود رسید.
از قضا، تکیه بر تمایز «معلم» و «آموزش» در کار این نظریه پردازان است که باعث انفعال و جهل مدنی می شود.
و این به نوبه خود شرایط مساعد برای ظهور یک پوپولیسم غیر دموکراتیک و غیر لیبرال را ایجاد می کند.
2016 witnessed an unprecedented shock to political elites in both europe and america.
populism was on the march, fueled by a substantial ignorance of, or contempt for, the norms, practices, and institutions of liberal democracy.
it is not surprising that observers on the left and right have called for renewed efforts at civic education.
for liberal democracy to survive, they argue, a form of political education aimed at “the people” is clearly imperative.
in teachers of the people, dana villa takes us back to the moment in history when “the people” first appeared on the stage of modern european politics.
that moment—the era just before and after the french revolution—led many major thinkers to celebrate the dawning of a new epoch.
yet these same thinkers also worried intensely about the people’s seemingly evident lack of political knowledge, experience, and judgment.
focusing on rousseau, hegel, tocqueville, and mill, villa shows how reformist and progressive sentiments were often undercut by skepticism concerning the political capacity of ordinary people.
they therefore felt that “the people” needed to be restrained, educated, and guided—by laws and institutions and a skilled political elite.
the result, villa argues, was less the taming of democracy’s wilder impulses than a pervasive paternalism culminating in new forms of the tutorial state.
ironically, it is the reliance upon the distinction between “teachers” and “taught” in the work of these theorists which generates civic passivity and ignorance.
and this, in turn, creates conditions favorable to the emergence of an undemocratic and illiberal populism.