چکیده :
ترجمه ماشینی :
در حالی که برخی کمیک را بی‌اهمیت می‌دانند و عمدتاً برای سرگرمی یا حواس‌پرتی مناسب است، سورن کیرکگارد با این موضوع مخالف است.
این کتاب درک جدی کی‌یرکگور از ماهیت کمیک و اینکه چگونه حتی بی‌اهمیت شوخی‌های کمیک عمیقاً با اخلاق و مذهب مرتبط است را بررسی می‌کند.
این کتاب به شدت عباراتی مانند «کنایه»، «طنز»، «شوخی» و «کمیک» را در کی یرکگور توضیح می‌دهد و آشکار می‌کند که آنها برای برنامه فلسفی و الهیات او، فراتر از علایق زیبایی‌شناختی، ضروری هستند.
این گزارش با توجه به متمرکزترین برخورد کی یرکگور با این ایده ها، یعنی concluding unscientific postscript (1846)، استدلال می کند که او کمیک را به عنوان یک «تضاد» یا رابطه نادرست تعریف می کند که اساساً (هر چند نه مطلقا) بدون درد است زیرا «راهی برای خروج» ارائه می دهد.
” کمیک در تضاد بین هنجارها نهفته است و بنابراین از دیدگاه یک فرد، چه اخلاقی و چه مذهبی، سرچشمه می گیرد.
«طنز» و «طنز» نقش‌های انتقالی اساسی را برای روایت معروف کی‌یرکگور از مراحل هستی ایفا می‌کنند، زیرا رشد ذهنی با ظرفیت فرد برای درک کمیک پیوند نزدیکی دارد، و باعث می‌شود که کمیک هم تشخیصی و هم شکل‌دهنده برای بلوغ ذهنی فرد باشد.
برای کی یرکگارد، مسیحی به دور از شوخ طبعی است، در عوض حداکثر درک کمیک را دارد زیرا او بالاترین رشد ذهنی ممکن را دارد.
این کتاب نشان می‌دهد که کمیک بیان یک نام مستعار خاص یا دوره‌ای از تفکر کی‌یرکگور نیست، بلکه برای او مفهومی پایدار و اساسی است.
این درک کمیک او را حتی خارج از پس‌اسکریپت می‌یابد، و آن را در آثار متفاوتی چون مقدمه‌ها (1844)، گفتمان‌های سازنده در ارواح مختلف (1847)، و ماجرای کورسیر (حدود 1845-1848) می‌بیند.
این کتاب همچنین به بررسی کمیک در پژوهش کی یرکگارد معاصر می پردازد.
نخست، استدلال می‌کند که ساختارشکنی‌ها، در حالی که کنایه گسترده در مجموعه کی‌یرکگارد را به‌درستی درک می‌کنند، به اشتباه این کنایه را دلالت بر فقدان علاقه جدی به فلسفه و الهیات می‌دانند، و کی‌یرکگارد را در مورد ماهیت کنایه به درستی درک نمی‌کنند.
دوم، دو قرائت الهیاتی را در نظر می گیرد تا استدلال کند که مواضع آنها، در حالی که عموماً بر ساختارشکنی ها ارجحیت دارد، فاقد توجه یکسان به نقش کمیک در کی یرکگور است.
استدلال های مهم الهیاتی آنها با درک بیشتر از قدرت مشروع کمیک برای پرورش اخلاق و مذهب تقویت می شود.
while some see the comic as trivial, fit mainly for amusement or distraction, søren kierkegaard disagrees.
this book examines kierkegaard’s earnest understanding of the nature of the comic and how even the triviality of comic jest is deeply tied to ethics and religion.
it rigorously explicates terms such as “irony,” “humor,” “jest,” and “comic” in kierkegaard, revealing them to be essential to his philosophical and theological program, beyond aesthetic interest alone.
drawing centrally from kierkegaard’s most concentrated treatment of these ideas, concluding unscientific postscript (1846), this account argues that he defines the comic as a “contradiction” or misrelation that is essentially (though not absolutely) painless because it provides a “way out.” the comic lies in a contradiction between norms and so springs from one’s viewpoint, whether ethical or religious.
“irony” and “humor” play essential transitional roles for kierkegaard’s famous account of the stages of existence because subjective development is closely tied to one’s capacity to perceive the comic, making the comic both diagnostic of and formative for one’s subjective maturity.
for kierkegaard, the christian is far from humorless, instead having the maximal comic perception because he has the highest possible subjective development.
the book demonstrates that the comic is not the expression of a particular pseudonym or of a single period in kierkegaard’s thinking but is an abiding and fundamental concept for him.
it finds his comic understanding even outside of postscript, locating it in such differing works as prefaces (1844), upbuilding discourses in various spirits (1847), and the corsair affair (c.1845-1848).
the book also examines the comic in contemporary kierkegaard scholarship.
first, it argues that deconstructionists, while accurately perceiving the widespread irony in kierkegaard’s corpus, incorrectly take the irony to imply a lack of earnest interest in philosophy and theology, misunderstanding kierkegaard on the nature of irony.
second, it considers two theological readings to argue that their positions, while generally preferable to the deconstructionists’, lack the same attentiveness to the comic’s role in kierkegaard.
their significant theological arguments would be strengthened by increased appreciation of the legitimate power of the comic for cultivating ethics and religion.