چکیده :
ترجمه ماشینی :
کاوش در مورد چگونگی عملکرد «مونث» در الهیات عرفانی سیستماتیک ابن العربی (1165-1240) به زبان انگلیسی با تحلیل اوایل قرن بیستم رینولد نیکلسون از ترجمان الاشواق آغاز می شود و از زمان کار ده ها محقق گسترش می یابد.
پس از آن، مهمترین آنها هنری کوربین، توشیهیکو ایزوتسو، ویلیام چیتیک، ساچیکو موراتا و سعدیه شیخ.
(البته می توان استدلال کرد که چنین مطالعاتی در زبان عربی تا جایی می رسد که شاگرد اصلی او قنووی و مهمترین منتقد او ابن تمیه است.
قدیس فرانسیس آسیسی (1181-1226) با شیخ زمینه تاریخی کلی دارد.
او همچنین علاقه ی علمی به نگرش خود نسبت به زنان و زنانه را به عنوان ذاتی این صعود، و نه فقط در میان نخستین هیژوگرافیانش، برانگیخته است.
اما از طریق صدها مفسر از آن زمان، اخیراً آندره واوشز و ژاک دالارون.
با این حال، علیرغم نسل‌ها پژوهش در این زمینه، مطالعه تطبیقی این دو عارف هنوز منتشر نشده است.
ابن العربی و فرانسیس آسیسی» می کوشند تا این شکاف را پر کند و با این کار جنبه های متمایز رویکردهای عرفانی قدیس و شیخ را باز کند و تلاقی هایی را به عنوان w نشان دهد.
به عنوان نقاط عزیمت ابزاری برای این کار، نتیجه گیری محققان فمینیست است که بر هر یک از مردان تمرکز می کنند، اما همچنین - از آنجا که مسئله زنانه در متون عرفانی بسیار با میل جسمانی و معنوی مرتبط است - چنین تلاشی با رویکرد روانکاوانه به متون مذهبی قرون وسطی مرتبط است.
که توسط زیگموند فروید و به ویژه ژاک لاکان ممکن شد و سپس توسط لوس ایریگاری و امی هالیوود گسترش یافت.
مسیری که فرانسیس و ابن العربی را به هم پیوند می‌دهد، عرفان‌های آنها، استفاده از زبان استعاری، ساختارهای خاص جنسیت، از لحاظ کلامی و شاعرانه، و راهبردهای مکمل شگفت‌انگیز آنها برای تأکید بر چگونگی ظهور کالبد فیزیکی به عنوان حیاتی در صعود عرفانی را طی می‌کند.
بر این اساس، این پایان نامه فضای جذاب بین این دو را مرور می کند - یعنی به تعبیر ابن العربی، برزخ که در آن اولویت های نهایی یکی عملاً با دیگری برخورد می کند، اما به گونه ای که تضادهای آنها را حفظ می کند.
explorations of how "the feminine" functions in the systematic mystical theology of ibn al-ʿarabī (1165-1240) begin, in english, with reynold nicholson's early 20th century analysis of tarjumān al-ashwāq and extend through the work of dozens of scholars since then, most notably henry corbin, toshihiko izutsu, william chittick, sachiko murata and sa'diyya shaikh.
(of course, one could argue that such studies in arabic reach back as far as his foremost disciple al-qunawi, and his foremost critic, ibn tamiyya.
st.
francis of assisi (1181-1226) shares with the shaykh a general historical context as well as a famously passionate devotion to mystical practice as a strategy for achieving proximity to god.
he, too, has engendered scholarly interest in his attitude toward women and the feminine as intrinsic to making that ascent, and not just among his earliest hagiographers, but through hundreds of interpreters since, most recently andré vauchez and jacques dalarun.
yet, despite generations of scholarship on that point, a comparative study of these two mystics has yet to be published.
"transcending the feminine: negotiations of gender in the mysticism of ibn al-ʿarabī and francis of assisi" endeavors to fill that gap, and in so doing to unpack the distinctive aspects of the saint's and the shaykh's mystical approaches, demonstrating intersections as well as departure points.
instrumental to that task are the conclusions of feminist scholars focusing on either man, but also – because the question of the feminine is so intimately associated in mystical texts with physical and spiritual desire – such an endeavor is relevant to the psychoanalytical approach to medieval religious texts, one made possible by sigmund freud and particularly jacques lacan, and then expanded upon by luce irigaray and amy hollywood.
the pathway linking francis and ibn al-ʿarabī traverses their mysticisms, their use of metaphorical language, their specific constructions of gender, theologically and poetically, and their surprisingly complementary strategies for underscoring how the physical body emerges as crucial to the mystical ascent.
accordingly, this dissertation navigates the intriguing space in between the two – that is, in ibn al-ʿarabī's phrasing, the barzakh where the ultimate priorities of one virtually touch those of the other, yet in a way that preserves their contradictions