امامت حضرت ابراهيم(ع) | کتابخانه مجازی الفبا

چرا مي‌گويند حضرت ابراهيم(ع) به مقام امامت رسيد؟

خداي تعالي در قرآن كريم مي‌فرمايد: و هنگامي كه خداوند ابراهيم را به كلماتي يعني امور و تكاليفي آزمود و آنها را به پايان رسانيد و گفت: و اكنون من تو را امام براي مردم قرار می دهم و به امامت مردم منصوب مي‌دارم. ابراهيم گفت: و از فرزندان من؟ خدا فرمود: عهد من (يعني امامت) به ستمكاران نمي‌رسد.
از امام صادق(ع) روايت شده است كه خداي تعالي ابراهيم را بنده‌ي خود گرفت پيش از آنكه به نبوت انتخابش كند به پيغمبري انتخابش فرمود. پيش از آنكه رسولش قرار دهد و او را رسول خود ساخت، قبل از آنكه خليل خود سازد و وي را خليل خود ساخت قبل از آنكه امامش گرداند و چون همه‌ي اين منصب‌ها را برايش فراهم كرد، آنگاه به او گفت: من تو را امام ساختم، منصب امامت وقتي به ابراهيم(ع) رسيد كه از هر جهت شايستگي و لياقت خود را ابراز كرد و در مورد آزمايش‌هاي گوناگون، مانند افتادن در آتش نمرود و ذبح اسماعيل و دوري از زن و فرزند به خاطر خدا و امثال اينها قرار گرفت و همه جا به خوبي از عهده‌ي امتحان برآمد. البته خدا هم او را امتحان كرد. آن وقت كه او از هر جهت آماده‌ي اعطاء اين منصب الهي گرديد ، به منصب امامت نائل آمد. از اين سخن كه ابراهيم از خدا خواست امامت را در فرزندانش قرار دهد معلوم مي‌شود كه اين مقام در اواخر عمر آن حضرت به او داده شد. يعني پس از آنكه فرزنداني چون اسماعيل و اسحاق پيدا كرده بود و از اين ردّ درخواست كه اين منصب به فرزندانش نيز اعطا شود و آن پاسخ را دريافت مشخص مي‌شود كه اين منصب الهي چه منصب بزرگي است و رسيدن به اين مقام شامخ چه شرايط و مقدماتي دارد كه از آن جمله هيچ گونه ستمي چه ستم به نفس يعني گناه و چه ستم به ديگران نبايد در دوران زندگي او ديده شود و به اصطلاح بايد معصوم از گناه و خطا باشد. بنابراين امامت:
1- منصبي كه از طرف خدا بايد به افراد بشر واگذار شود و امام بايد از طرف خدا به اين مقام منصوب گردد.
2- امام بايد به عصمت الهي معصوم باشد.
3- زمين هيچ گاه خالي از امام حق نخواهد بود.
4- امام بايد از جانب خداي تعالي منصوب شود.
5- اعمال بندگان خدا از علم امام پوشيده نيست.
6- امام بايد به همه‌ي آنچه مورد نياز و احتياج دنيا و آخرت مردم است، عالم و دانا باشد.
7- محال است در ميان مردم كسي برتر از امام در فضايل نفساني باشد.
راغب مي‌گويد: «ان ابراهيم كان امه قانتا الله» يعني ابراهيم در عبادت خدا به تنهايي قائم مقام جماعت و گروهي بود. چنانچه گويند: فلاني به تنهايي يك عشيره و قبيله است. ابراهيم پس از اخذ تمام شايستگي‌ها و تحمل مصائب فراواني به اين مقام با شكوه الهي (امامت) نائل آمد.

پرسمان دانشجویی