فرمانداران مدینه در اواخر خلافت امام علی(ع) و ایام امامت امام مجتبی(ع) چه افرادی بودند؟ | کتابخانه مجازی الفبا

در اواخر زندگانی امام علی(ع) و بعد از شهادت آن‌حضرت و در زمان امامت امام حسن مجتبی(ع) چه کسانی فرماندار مدینه بودند؟

شهر مدینه در اواخر زندگانی امام علی(ع) و بعد از شهادت آن‌حضرت و در زمان امامت امام حسن مجتبی(ع)(40 - 50 هـ.ق) چندین فرماندار داشت. 1. خالد بن زید بن کُلَیب معروف به ابو ایّوب انصاری؛[1] امام على(ع) او را بر حکومت مدینه گماشت؛ امّا او - در سال 40 هـ.ق - پس از هجوم بُسْر بن اَرطاة، تاب نیاورد و فرار کرد.[2] در واپسین سال خلافت، امام(ع) او را به فرماندهى گروهى ده هزار نفرى برگماشت تا همراه فرماندهان دیگری، مانند امام حسین(ع) و قیس بن سعد، براى نبرد با معاویه عازم شام شوند، ولی با شهادت على(ع) لشکر از هم پاشید و مأموریت به انجام نرسید.[3] ابو ایّوب سال ۵۰ یا 51[4] یا 52 هجرى،[5] در زمان خلافت معاویه در حالی‌که عازم نبرد با رومیان بود، زندگى را بدرود گفت. 2. مروان بن حکم: پس از فرار ابو ایّوب انصاری از مدینه و شهادت امام علی(ع) - در سال 40 هجری[6] - و زمان امامت امام حسن مجتبی(ع)؛ مروان بن حکم در سال 42 هـ.ق از سوی معاویه فرماندار مدینه شد.[7] ظاهراً بین فرار ابو ایّوب انصاری تا سال 42 هجری؛ شهر مدینه در خلأ قدرت به سر می‌برد و کسی فرماندار مدینه نبود. 3. سعید بن عاص: معاویه در سال 49 هـ.ق مروان بن حکم را از مدینه عزل و سعید بن عاص را به امارت آن شهر نصب نمود.[8] گفتنی است؛ در سال 54 هـ.ق معاویه، سعید بن عاص را از امارت و ایالت مدینه عزل و دوباره مروان بن حکم را به‌جاى او نصب نمود.[9]

اسلام کوئست نت