اعتبار دعای ندبه چگونه است؟ | کتابخانه مجازی الفبا

اعتبار دعای ندبه چگونه است؟

بخش پاسخ گویی پایگاه حدیث نت

این دعا زنجیره ی سند متصل به امام معصوم(ع) ندارد اما معنای اعتبار در هر علم و زمینه ای متفاوت است. مثلا در علم فقه برای به دست آوردن اعتبار یک حدیث، دقت فراوان می کنند. در این دانش نه تنها باید زنجیره ی سند تا معصوم برسد بلکه باید وثاقت و راستگویی یک یک راویان ثابت شود و امور دیگر را نیز در نظر می گیرند. در علم تاریخ برای اعتبار یک حدیث، بدون توجه به زنجیره ی سند، مضمون آن را در نظر می گیرند تا با احادیث معتبر دیگر در تضاد نباشد و نیز در منابع کهن آمده باشد. بنابراین بسیاری از احادیثی که در فقه معتبر نیستند در تاریخ معتبر می شوند.

در حوزه ی دعاها و اذکار، زنجیره ی سند و نام راویان چندان مورد توجه نیست بلکه همینکه در منابع نسبتا قدیمی آمده باشد و محتوای آن قابل قبول باشد، معتبر به شمار می رود بویژه اگر علمای بزرگ آن را تأیید کرده باشند. با توجه به این معیار، دعای ندبه از دعاهای معتبر به شمار می رود. با این توضیح که این دعا در منابع زیر آمده است:

۱. مزار، تألیف محمد بن جعفر بن علی مشهدی (قرن ۶ ق)، دعای ۱۰۷، ص ۵۷۳.

۲. مزار قدیم، قطب راوندی (م ۵۷۳ ق)

۳. اقبال الاعمال، سید بن طاووس (م ۶۶۴ ق)، ج ۱، ص ۵۰۴.

۴. مصباح الزائر، سید بن طاووس (م ۶۶۴ ق)، فصل هفتم، ص ۴۴۶.

۵. بحار الانوار، علامه مجلسی (م ۱۱۱۰ ق) ج ۹۹، ص ۱۰۴.

طبق قاعده ی «تسامح در ادلّه ی سنن» در امور مستحبی موشکافى در مدرک خبر لازم نیست و اگر ما آن کار مستحبی را انجام دادیم و در واقع از معصوم نبوده، به ثواب می رسیم.

سه حدیث در مورد تسامح در ادله ی سنن

امام باقر(ع):

مَن بَلَغهُ ثَوابٌ مِن اللّهِ على عَمل، فعَمِلَ ذلک العَملَ الْتِماسَ ذلک الثَّوابِ اوتِيَهُ و إنْ لَم يَکنِ الحَديثُ کما بَلَغَهُ.[۱]

هر کس شنيده باشد که خداوند براى انجام عملى پاداش مى‏دهد و براى دست يافتن به آن پاداش، آن کار را بکند به او داده مى‏شود، هر چند حديث، آن گونه نباشد که به او رسيده است.

امام صادق(ع):

مَن بَلغَهُ عنِ النَّبيِّ(ص)‏ شَي‏ءٌ مِن الثّوابِ فَفَعلَ ذلک طَلَبَ قَولِ النَّبيِّ(ص) کانَ لَهُ ذلک الثّوابُ و إنْ کانَ النَّبيُّ(ص) لَمْ يَقُلْهُ.[۲]

هر کس از قول پيامبر شنيده‏ باشد که فلان کار پاداش دارد و آن را به نيّت فرمايش پيامبر(ص) انجام دهد همان پاداش برايش منظور مى‏شود، هر چند پيامبر(ص) آن را نگفته باشد.

امام صادق(ع):

مَن سَمِعَ شيئا مِن الثّوابِ على شَي‏ءٍ فَصنَعَهُ کانَ لَهُ، و إنْ لَم يَکنْ على ما بلَغَهُ.[۳]

هر کس بشنود که فلان کار پاداش دارد و آن را انجام دهد پاداشش به او مى‏رسد، اگر چه بدان گونه که او شنيده نباشد.

پایگاه اطلاع رسانی حدیث نت