ما معتقدیم که اسلام از تحریف دور مانده است و از طرفى هم اعتقاد داریم که عترت پیامبر (صلی الله علیه و آل و سلم) مفسّر قرآن هستند، بنابراین آیا مى‏توان نتیجه گرفت که اسلام غیر شیعى تحریف شده است؟ | کتابخانه مجازی الفبا

ما معتقديم كه اسلام از تحريف دور مانده است و از طرفى هم اعتقاد داريم كه عترت پيامبر (صلی الله علیه و آل و سلم) مفسّر قرآن هستند، بنابراين آيا مى‏توان نتيجه گرفت كه اسلام غير شيعى تحريف شده است؟

پاسخ :
همه ی مسلمين بر عدم تحريف آيات قرآن - يعنى عدم زيادت بر قرآن يا كاستى از آن - و نيز بر حديث ثقلين از نبى اكرم (ص) اتفاق نظر دارند. چنانچه بر اختلافات مذاهب و تفاوت ملل و نحل با يكديگر، متفق‌اند. پس شكى نيست كه در دنبال كردن سيره ی نبوى (ص) و حتى تمسك به سيره و روايات اهل بيت عصمت و طهارت (ع) و برداشت و فهم از قرآن، اختلاف روى داده و هر فرقه راهى و پيشه‌اى را دنبال كرده است! و اين يعنى تحريف و انحراف مسلمين از مسير اصلى خويش؛ يعنى مسيرى كه قرآن و رسول (ص) پيش روى او گشودند.
لذا باید دید ملاك تشخيص حق از باطل و اصيل از محرّف چيست؟ اين راه گرچه در ابتدا مشكل و لاينحل مى‌نمايد، اما محال نيست؛ زيرا "قرآن" بين همه ی فرق به عنوان منبع اصيل وحى و غير محرف، قابل تصديق و مراجعه است و در ميان احاديث موجود بين شيعه و سنى احاديثى متفق عليه يافت مى‌شود كه ما را به منبعى اصيل دگر رهنمون مى‌شود كه اهم اينها حديث انذار (يوم الدار)، حديث غدير و حديث ثقلين و احاديث تفسيرى آيات 3 و 67 مائده و احاديث تفسيرى آيه تطهير (احزاب، 33) و احاديث تفسيرى آيه ولايت (مائده، 55 و 65) است. احاديثى كه بين تمامى فرق شيعه و سنى متفق عليه مى‌باشند و هيچ ديده ی حق بينى توان انصراف آنها از ظواهرشان و كتمان اسانيد تاريخى آنها را ندارد. پس بايد بين مذاهب مختلف اسلامى، قرآن و سنت قطعيه را حاكم نمود.
امام صادق (ع) مى‌فرمايند: "در هيچ امرى دو نفر اختلاف نكردند، مگر اين كه براى آن مطلب در كتاب خداوند عزوجل اصلى است در حالى كه عقول اينها به آن نرسيده است (پس دچار اختلاف شده‌اند)".[1] نيز مى‌فرمايند: "پيامبر (ص) در منا (در حجة الوداع) خطبه خوانده، پس فرمود ند: "اى مردم! هر آنچه را از جانب من براى شما آوردند (از حديث يا سيره)، به كتاب خدا عرضه كنيد، پس اگر موافق كتاب خدا بود، پس من آن را گفته‌ام و آنچه كه با كتاب خدا مخالف بود من آن را نگفته‌ام".[2]
و امام باقر (ع) مى‌فرمايند: "وقتى من نظرى دادم به چيزى، از كتاب خدا در مورد آن از من سؤال كنيد (تا براى شما توضيح دهم كه آن حكم را از كجاى قرآن برداشت نموده‌ام)".[3] پس موارد عديده‌اى در سيره ی ائمه‌(ع) وجود دارد كه براى صحابه روش برداشت خود از قرآن را توضيح داده‌اند".[4]
برخى براى توجيه اين اختلافات به این حديث نبوى تمسك كرده‌اند که: "اختلاف امت من رحمت است".
عبدالمؤمن انصارى (ره) مى‌گويد: به امام صادق (ع) گفتم: برخى از رسول اللَّه (ص) روايت كنند كه فرمود: "اختلاف امت من رحمت است" امام (ع) فرمود: "راست گويند". پس گفتم: اگر اختلاف آنها رحمت است پس اجتماعشان و اتفاق نظرشان عذاب است؟! فرمود: نه چنين است كه تو برداشت كرده‌اى و آنها پنداشته‌اند! همانا رسول (ص) اراده نموده قول خداوند را كه فرمود: "چرا از هر گروهى، برخى مهاجرت نمى‌كنند تا در دين متفقه شوند...".[5] پس خداوند امر نموده كه مردم به سوى رسول خدا (ص) مهاجرت كنند، پس بياموزند، سپس به سوى قومشان بازگشته آنها را تعليم دهند. هر آينه پيامبر (ص) اراده نموده اختلاف امت از بلاد و نژادهاى مختلف را نه اختلافشان در مذهب. هر آينه دين يكى است. هر آينه دين يكى است".[6]
از اين رو شيعه، امامت على و حسنين‌(ع) را از راه نبى (ص) و امامت سايرين را از طريق امام قبلى شناسايى كرده و گردن نهاده است و نصوص نبوى نيز اسامى ايشان را يكايك تا دوازده نفر تعيين كرده است. از باب نمونه: جابربن عبداللَّه انصارى رحمه الله مى‌گويد: "هنگامى كه آيه‌ى اطيعوااللَّه واطيعوا الرسول و اولى الامرنكم"[7] نازل شد، به رسول خدا (ص) گفتم: ما خدا و رسولش را شناخته‌ايم! اما اولى الامر كه اطاعت آنها بر ما واجب شده چه كسانى‌اند؟! فرمود: آنان جانشينان من و امامان پس از من هستند: نخستين آنان على (ع) است و سپس به ترتيب: حسن بن على (ع)، حسين بن على (ع)، على بن الحسين (ع)، محمد بن على (ع)، كه در تورات به باقر معروف است و تو زمان او را درك خواهى كرد. هر وقت او را ديدى سلام مرا به او برسان، و پس از او به ترتيب: جعفر بن محمد، موسى بن جعفر، على بن موسى، محمد بن على، على بن محمد، حسن بن على و پس از او فرزندش كه نام و كنيه‌ى او با نام و كنيه من يكى است. خداوند او را بر همه‌ى جهان حاكم مى‌سازد و او است كه از نظرها پنهان مى‌شود و غيبتش طولانى خواهد شد. تا آن جا كه تنها كسانى كه ايمانشان استوار و آزموده و عميق است بر عقيده‌ى خود به امامت او باقى مى‌مانند".[8]
البته مسلمين به ذكر اين نصوص و اين اسامى اكتفا نمى‌كردند، بلكه اول عصمت و علم و غيب و اعجاز او را امتحان مى‌كردند. پس اگر اين شرايط را در مدعيان امامت شيعه مى‌يافتند به فرمانش و ولايتش گردن مى‌نهادند و إلاّ جستجو مى‌كردند تا مراد خود را بيابند و مطيع او شوند![9] ايشان نيز از پدر مهربان‌تر، مسلمانان را زير بال و پر گرفته و به تغذيه معنوى و علمى ايشان همت مى‌گماشتند، تا اين كه سينه و سينه معارف الاهى و قرآنى و نبوى (ص) به نسل كنونى شيعه اثنى عشر منتقل گرديد و در منابع حديثى و تفسيرى ثبت و ضبط و حفظ شد. تا بالاخره مصلح موعود (عج) از پرده ی غيب به درآيد و اسلام را از غربت به درآورده و تفرقه‌ها را برداشته و كل جهان را در زير پرچم اسلام ناب محمدى (ص) در آورد.
شكى نيست كه تأكيدات و سفارشات پیامبر(ص) به ولايت على (ع) و تمسك به عترت و قرآن در كنار يكديگر به جهت وحدت مسلمين از يكسو و پيشگيرى از انحراف و تحريف در تفسير و تبيين دين بوده است، كه نفع آن يعنى نيل به هدايت و سعادت واقعى و فيوضات اخروى عايد خود مسلمين است و إلا رويگردانى كل عالم از اهل بيت‌(ع) ، ضررى را متوجه مقام و منزلت ايشان نزد خداوند نمى‌كند،[10] چنانكه رويگردانى كل انسان‌ها و شرك و كفر همه آنها هم ضررى را متوجه خداوند نمى‌نمايد، بلكه خود دچار خسران و زيان مى‌شوند.[11]
نه روى آورى مسلمين چيزى بر ثواب ايشان مى‌افزايد و نه رويگردانى آنها چيزى از ثواب آنها مى‌كاهد زيرا ايشان بندگان مخلص خداوند بودند كه تمام تلاش خود را در راه هدايت مردم نموده و بالاخره راحت و آسايش زندگى و جان شيرين خود را در اين راه نثار و ايثار نمودند و در راه هدايت و نجات خلق از تحريفات و انحرافات از هيچ كوششى دريغ ننموده و از كمترين فرصت‌ها بيشترين استفاده را براى حفظ دين نمودند. پس خونبها و اجر آنها با خدا است: "انّ هذالكم جزاءً وكان سعيكم مشكورا".
منبع: http://farsi.islamquest.net

سایت راسخون