آیا علائمی که در احادیث برای ظهور ذکر شده مثل ظلم و ستم در جهان، روی کار آمدن زنان در حکومت، حلال شدن حرام و حرام شدن حلال و... باید در تمام یا اکثر دنیا ظاهر شود یا اینکه اگر تنها در یک یا چند نقطه از دنیا هم باشد نشانه ای از نشانه های ظهور می باشد؟ | کتابخانه مجازی الفبا

آيا علائمي كه در احاديث براي ظهور ذكر شده مثل ظلم و ستم در جهان، روي كار آمدن زنان در حكومت، حلال شدن حرام و حرام شدن حلال و... بايد در تمام يا اكثر دنيا ظاهر شود يا اينكه اگر تنها در يك يا چند نقطه از دنيا هم باشد نشانه اي از نشانه هاي ظهور مي باشد؟

علائم و نشانه هايي كه در احاديث براي ظهور ذكر شده است دو دسته هستند برخي موضوعات مخصوص منطقه اي خاص است، مثل خروج سفياني كه از يك نقطه خاص كار خود را شروع مي كنند و برخي موضوعات عام و فراگير هستند مانند اشاعه فحشاء و ظلم و ستم و حرام شدن حلال و...
بعضي از مواردي كه در سئوال آمده است از علائمي است كه بايد فراگير و جهاني باشند نه منطقه اي مثلا درباره ظلم و ستم در جهان آنچه كه در روايات در اين مورد وارد شده است عنوان «ملأ» و «پر شدن» است امير مؤمنان علي بن ابيطالب ـ عليه السّلام ـ مي فرمايند «يملأ الارض عدلا و قسطا كما ملئت جورا و ظلما»[1] آن حضرت دنيا را از عدل و داد پر مي كند هم چنان كه از ظلم و ستم پر شده بود. يعني بعد از پر شدن دنيا از ظلم و ستم، آن حضرت قيام مي نمايد.لذا حضرت امام علي –ع-يكي از نشانه هاي ظهور را با عنوان مٌلئت جورا و ظلما، ذكر كرده اند و «ملئت» از ريشه ملأ است.
ملأ در لغت يعني جماعت زيادي از مردم كه هيبت آن ها و هيأت آن ها، چشم و قلب را پر مي كنند،[2] وقتي انسان چشم مي اندازد، به هر جا مي نگرد جماعت و انسان ها را مي بيند و آن قدر زياد هستند كه قلب از هيبت آن ها پر مي شود گويا اين كه به چيز ديگري نمي تواند فكر نمايد.
«ملئت ظلما و جورا» يعني جهان هستي پر از ظلم و جور گشته، به گونه اي كه انسان هر جا پاي مي گذارد آثار ظلم و ستم را مي بيند، لذا وجود ظلم و ستم در يك شهر و يك كشور و حتي يك قاره، نشانه و علايم ظهور نمي باشد، بلكه فراگيرشدن دنيا از ظلم و ستم نشانه ظهور است كه آن حضرت عالم هستي را پر از عدل و داد مي نمايد «يملأ الارض عدلاً و قسطا».
البته، اين نكته نبايد فراموش گردد كه در حديث آمده كه «زمين » پر از ستم مي شود، اين جمله معنايش اين نيست كه همه ظالم باشند، بلكه انسان هاي مؤمن و وارسته هم وجود دارند.
چون در مقابل ظالم، مظلوم است، وقتي كه عالم پر از ظلم باشد، يعني عده اي ظلم مي كنند و عده ديگري مظلوم هستند. و مظلومين چند دسته اند، عده اي در دين حق هستند و خواهان عدالت. و براي اعتلاي اسلام و حقيقت تلاش و جهاد مي نمايند و به همين دليل هم مورد ظلم واقع مي شوند. و عده اي هم مستضعف فكري هستند كه دين حق را هم نشناخته اند و از سوي ديگر مورد استعمار واقع شده اند و به آن ها ظلم مي شود.
بنابراين در چنين شرايطي كه ظالمان، قدرت يافته اند و ظلم مي كنند، انسان هاي مؤمن و صالحي هستند كه خواهان برپايي عدل و داد مي باشند و ايمان و اخلاص خود را حفظ مي نمايند، وجود چنين انسان هايي يكي از زمينه هاي ظهور است كه بعد از ظهور آن حضرت، اين گونه افراد، با ولي عصر عجل الله تعالي فرجه بيعت مي نمايند و به كمك آن حضرت مي شتابند.
دليل بر اين مطالب احاديثي است كه بيان مي نمايد وجود انسان هاي مؤمن در آخر الزمان زمينه ساز ظهور آن حضرت است، پيامبر بزرگ اسلام مي فرمايد: «مردمي از مشرق خروج مي كنند و براي حضرت مهدي زمينه سازي مي كنند.»[3]
يعني آن زماني كه ظلم و ستم فراگير و جهاني مي شود، چنين انسان هايي با خروج خود، زمينه ساز قيام آن حضرت مي گردند، چنين انسان هايي عمدتاً از مشرق هستند.
نتيجه اينكه، طبق حديث شريف اميرالمؤمنين، وقت ظهور، زماني است كه همة عالم پر از ظلم و ستم باشد نه يك منطقه اي و در چنين زماني انسان هاي صالح هم يافت مي شوند و وجود انسان هاي مؤمن و صالح منافاتي با پر شدن جهان از ظلم و ستم ندارد.چه آن که مراد از پر شدن عالم از ظلم ، حاکميت و سيطره ظلم می باشد.
البته مصاديق ظلم و ستم ممكن است، حرام شدن حلال ها، و حلال شدن حرام ها باشد. ممكن است قتل و خونريزي باشد، ممكن است فحشا و فراگير شدن آن ها باشد. و لازم هم نيست كه همة اين مصاديق در همه جا باشد.
بر اين اساس آن دسته از علائمي كه از روايات فراگيري و عمومي بودن آن ها فهميده مي شود در صورتي نشانه ظهورند كه در ابعاد جهانی باشند.

مرکز مطالعات و پاسخگویی به شبهات حوزه علمیه (اندیشه قم)