جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : شیخ احمد الرومی آقحصاری (متوفی 1041/1632)، فقیه حنفی، متکلم و صوفی، عمدتاً برای محققان تاریخ دینی عثمانی چهره ای ناشناخته است. پیشرفت در جهت افشای جنبه‌های کلیدی اندیشه‌القصاری در زمان‌های اخیر به لطف کمک‌های مهم ی. این مطالعه با تکیه بر آثار میشوت، بیشتر در آثار القاصاری به ویژه سهم اصلی او، مجالس الابرار، می کاود. این مطالعه مضامین اصلی خود و مقاماتی را که بر آن استوار است، مشخص می کند. سپس به نشان دادن میزان همپوشانی بین فهم‌های القاشاری و تصوف نقشبندی، و همچنین میزان همگرایی اندیشه او با تزکیه‌های معروف‌تر عثمانی مانند بیرگیوی افندی (متوفی 981/1573) و قاضی (د. 981/1573) می‌پردازد. 1044/1635). گفته می شود که تأثیر مجالس الابرار بر قاضی زاده ها در نیمه دوم قرن هفدهم منجر به افزایش خشونت فعالان آنها شد که در نهایت به سقوط آنها انجامید. یکی از جنبه های کلیدی این مطالعه، بررسی مجدد این دیدگاه است که قاضی زاده ها یک جریان پیشا وهابی یا سلفی اولیه بودند که در ادبیات موجود نمونه ای است. ضمن نشان دادن تأثیر ابن قیم جوزیه (متوفی 751/1350) و استادش، احمد بن. تیمیه (متوفی 728/1328)، بر اساس اندیشه‌ی آقاحصاری، حدود این تأثیر را با آشکار ساختن مواضع اعتقادی و حقوقی متمایز او که بسیار در زمان اسلام او تعبیه شده بود، به وضوح نشان می‌دهد. در نهایت، این پژوهش با بررسی رابطه میان شاهکار آقاحصاری، مجالس الابرار و اعتقادات قاضی‌زادلی و نقشبندی، بر آن است تا نهضت را در محیط عثمانی، حنفی و صوفیانه خود قرار دهد که با خوانش نهضت غالب، این جریان را به چالش می‌کشد.

چکیده ماشینی: این کتاب در مورد ظهور یک تصوف فعال جدید در جهان اسلام از قرن شانزدهم به بعد است که بر مسئولیت شخصی برای عملی کردن هدایت های خداوند تأکید دارد. این به طور خاص بر تحولات در مرکز امپراتوری عثمانی تمرکز می‌کند، اما همچنین در نظر می‌گیرد که چگونه ممکن است تحت تأثیر ارتباطات و مشارکت‌های گسترده‌تر مردان عالم و مقدس قرار گرفته باشند و چگونه نفوذ آنها از امپراتوری عثمانی به جنوب آسیا در سال جاری گسترش یافته است. خاص تمرکز فوری بر جنبش قادی‌زادلی است که از سال‌های 1620 تا 1680 در استانبول شکوفا شد و علیه علمای فاسد و صوفیان غیرقانونی به مبارزه پرداخت. هدف این کتاب بررسی رابطه بین مجالس الابرار مجالس احمد الرومی الاقصاری و عقاید قادیزاده است تا هم نویسنده و هم جنبش را در محیطی عثمانی، حنفی و صوفی قرار دهد. با این کار، هم در آشکار کردن نوشته‌های الاقصاری و هم از نظر روش‌شناختی، حداقل در مطالعات عثمانی، در استفاده از مقایسه‌های متنی خط به خط برای تعیین وام‌گیری‌ها و تأثیراتی که الاقصاری را به قرون وسطی اسلامی مرتبط می‌کند، زمینه جدیدی را می‌گشاید. متفکرانی چون احمد ب. تیمیه و ابن قیم جوزیه و نیز به چند تن از نزدیکان معاصر. مهم‌تر از همه، این کتاب در نهایت به دوگانگی شدید اصلاح‌طلبی قادی‌زادلی و تصوف پایان می‌دهد، دوگانگی که به استثنای اندک همچنان ستون اصلی ادبیات موجود است.