جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : این پایان نامه بر روی فردی که مدت ها سوء تفاهم شده است - ادوارد، لرد هربرت چربری (1582-1648)، یک دیپلمات، فیلسوف و مورخ متمرکز است. او را "پدر دئیسم انگلیسی" نامیده اند، عنوانی که جان لیلند (1691-1766) بیش از صد سال پس از مرگش ابداع کرد. اگرچه این برچسب اخیراً به چالش کشیده شده است، اما پژوهشگران مدرن همچنان به عقاید دینی هربرت توجه نامتناسبی دارند، در حالی که تحقیقات در مورد جنبه های سیاسی و تاریخی اندیشه او هنوز توسعه نیافته است. این پایان نامه، هربرت را در چارچوب مسائل معاصر دین و سیاست، از جمله بحث بر سر برتری سلطنتی، رابطه بین پادشاه و پارلمان، و بحث در مورد قانونی بودن مقاومت در برابر ظالمان در اوایل جنگ داخلی انگلیس قرار می دهد. این استدلال می کند که دیدگاه های او در مورد این مسائل نشان دهنده نگرانی عمیق او برای آزادی و اختیار وجدان فردی است. هربرت معتقد بود که قوانینی که به نام برتری سلطنتی وضع می‌شوند نباید افراد را مجبور به پذیرش هر چیزی بر خلاف قضاوت وجدان خود کنند. او همچنین پیشنهاد کرد که امنیت و آزادی مردم بر اختیارات پادشاه اولویت داشته باشد و پارلمان به عنوان بالاترین دادگاه پادشاهی، صلاحیت محافظت از وجدان مردم را در برابر ظلم دستورات غیرقانونی شاه داشته باشد. در نهایت، هربرت معتقد بود که مقاومت در برابر ظالمان واقعاً قانونی است و وجدان اجازه می دهد که اعمال ناشایست یک ظالم به طور قانونی مهار شود. این پایان نامه بر اساس تحلیل دقیق رساله های دینی هربرت، مجموعه های دست نویس او در کتابخانه ملی ولز و آثار تاریخی او، از جمله "درباره برتری پادشاه در کلیسا" و زندگی و راین پادشاه هنری هشتم است. مجموعه های خطی و رساله های تاریخی او به طور خاص هرگز به درستی بررسی نشده است. کمک های اصلی این پایان نامه عبارت است از بازگرداندن اندیشه هربرت به بافت قرن هفدهمی آن، گسترش تحقیق در مورد هربرت تا اندیشه سیاسی او را در بر گیرد و آشکار کند که هدف مشترک آثار فلسفه، دین و تاریخ او نجات مردم بوده است. از اجبار ناعادلانه مذهبی این رویکرد درک جامع‌تری و تصویر کامل‌تری از اندیشه هربرت ارائه می‌کند و چندین دیدگاه رایج درباره هربرت را به چالش می‌کشد: اینکه اندیشه هربرت پیش‌آهنگی برای دئیسم قرن هجدهم بود، که نظریه او درباره مفاهیم مشترک، تصویر کاملی از اندیشه او را نشان می‌دهد. ، و اینکه آثار تاریخی او ارزش چندانی نداشتند و هدفشان فقط کسب شهرت سلطنتی بود.