جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

عامه‌ مردم‌ كه‌ اهل‌ تعقل‌ و تفكر و تجزيه‌ و تحليل‌ نيستند، همواره‌ تدين‌ را مساوي‌ با تعبد و تسليم‌ فكري‌ به‌ ظواهر آيات‌ و احاديث‌ و مخصوصاً احاديث‌ مي‌دانند و هر تفكر و اجتهادي‌ را نوعي‌ طغيان‌ و عصيان‌ عليه‌ دين‌ تلقي‌ مي‌نمايند. خصوصاً اگر سياست‌ وقت‌ بنا به‌ مصالح‌ خويش‌ از آن‌ حمايت‌ كند و به‌ ويژه‌ اگر برخي‌ از علماي‌ دين‌ و مذهب‌ اين‌ طرز را تبليغ‌ نمايند و خود واقعاً به‌ ظاهرگرايي‌ خويش‌ مؤمن‌ و معتقد باشند و عملاً تعصب‌ و تصلب‌ بورزند»./ اشعري‌ در سال‌ 260 هجري‌ قمري‌ زاده‌ شد و از 60 سال‌ زندگي‌، چهل‌ سال‌ را در مناظره‌ و محاجّه‌ به‌ سر آورد. مي‌گويند پر حرارت‌ بود و پاسخهاي‌ دندان‌ شكن‌ مي‌داد. با اين‌ حال‌ در جريان‌ مناظره‌ با ابن‌ سهلويه‌ معتزلي‌، مغلوب‌ شد، در نتيجه‌، از غصّه‌ تب‌ كرد و مرد! به‌ همين‌ خاطر، ابن‌ سهلويه‌ از آن‌ پس‌ به‌ «قاتل‌ الأشعري‌» ملقب‌ شد./ تكلم‌ معتزلي‌، «جاحظ‌» مي‌گويد «حكم‌ قاطع‌ را ذهن‌ صادر مي‌كند و روشِ صحيح‌ را فقط‌ عقلْ اتخاذ مي‌نمايد». تاريخ‌ به‌ ما مي‌گويد كه‌ معتزليان‌ اگر چه‌ از عوامل‌ درون‌ و برون‌ سرزمين‌ اسلامي‌ تأثير بسياري‌ گرفتند، با اين‌ حال‌ از تقليد كوركورانه‌ به‌ دور بودند و بدون‌ بحث‌ و تحقيق‌ و مراجعه‌ به‌ عقل‌ هر عقيده‌اي‌ را نمي‌پذيرفتند. همين‌ ا عتقاد به‌ عقل‌ بود كه‌ معتزله‌ را وادار مي‌كرد تا از علوم‌ عقلي‌ زمانه‌ي‌ خود استفاده‌ كنند و براي‌ اقامه‌ دليل‌، آماده‌تر از ديگران‌ باشند./ يكي‌ از مهم‌ترين‌ شيوه‌هاي‌ معتزله‌ در به‌ كارگيري‌ روش‌ عقلي‌، طرح‌ شك‌ بود. اين‌ روش‌، آنها را توانا مي‌ساخت‌ تا ابعادِ مختلفِ هر مسئله‌ را بررسي‌ كنند. اين‌ شك‌ پس‌ از معتزله‌ به‌ فلسفه‌ اسلامي‌ و كلام‌ اشاعره‌ نيز انتقال‌ يافت‌ تا آنجا كه‌ ابن‌ راوندي‌، امام‌ فخر رازي‌ (معروف‌ به‌ امام‌ المشكّكين‌) و محمد غزالي‌ نيز از آن‌ تأثير پذيرفتند./ اشاعره‌ در تقابل‌ با معتزله‌، قائل‌ شدند به‌ اينكه‌ خداوند خالق‌ افعال‌ ماست‌ و ما كاسب‌ آنها هستيم‌. به‌ عبارت‌ ديگر، فعل‌ بندگان‌، كسب‌ است‌ و فعل‌ خدا خلق‌ است‌. به‌ تعبير شهرستاني‌، از ديدگاه‌ اشاعره‌، وقتي‌ بنده‌، اراده‌ي‌ فعلي‌ را بنمايد، اين‌ فعل‌ از ناحيه‌ خداوند خلق‌ مي‌شود. اشاعره‌ همچنين‌ در بحث‌ از ترتّب‌ صفات‌ خدا، به‌ تقدم‌ «قدرت‌» و ترتّب‌ ديگر صفات‌ بر آن‌ قائلند. (برخي‌ اين‌ منظر اشعري‌ را در كنار ديدگاه‌ دكارتي‌ قرار داده‌اند كه‌ وسعت‌ اراده‌ انسان‌ را بيش‌ از فاهمه‌ مي‌دانست‌ و صدور حكم‌ در انسان‌ را قبل‌ از آنكه‌ مرهون‌ فهم‌ بداند، مديون‌ اراده‌ مي‌خواند از منظر اين‌ گروه‌، با توجه‌ به‌ اينكه‌ اين‌ ديدگاه‌ در سراسر فلسفه‌ جديد به‌ چشم‌ مي‌خورد، از آن‌ تعبير به‌ «اشعريت‌ دوران‌ مدرن‌» نموده‌اند كه‌ البته‌ سخني‌ پر بيراه‌ هم‌ نيست‌؛ اما تفصيل‌ آن‌، خود مجالي‌ ديگر مي‌طلبد.)