جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

‫اطلاق واژه "سلفيه" از زمان ابن‌تيميه براي روش خاصي به‌کار مي‌رفت که او در پيش گرفته بود. البته ريشه اين رويکرد به انديشه‌هاي احمد بن حنبل بازمي‌گردد، که اکنون نيز با عنوان وهابيت بروز پيدا کرده است. اصول و مباني سلفيه را ظهورگرائي در قرآن، سنت و پيروي از سلف، تقديم نقل بر عقل و تکفير ديگران، دانسته‌اند. توحيد نزد اماميه به‌معناي جاودانگي، يگانگي و بي‌همتايي خداوند است. ولي توحيد نزد سلفيه اين است که چيزي در اموري که مختص به خداست شريک او قرار داده نشود. نزد سلفيه توحيد ربوبي و توحيد اسما و صفات با عنوان توحيد نظري، و توحيد الوهي با عنوان توحيد عملي بيان مي‌شود. مراتب توحيد از ديدگاه اماميه شامل توحيد ذاتي، توحيد صفاتي، توحيد افعالي و توحيد عملي مي‌باشد. از سوي ديگر، اماميه شرک را به‌معناي اعتقاد به موجود مستقل از خدا و در عرض ذات و افعال و صفات او دانسته‌اند؛ اما سلفيه شرک را به‌معناي مساوي قراردادن خدا با مخلوق او در اموري که مختص به ذات اوست، مي‌دانند. همچنين دهري‌گري، پرستش بت، ملائکه و اجرام آسماني، از مصاديق شرک نزد اماميه تلقي مي‌شود. در حالي که سلفيه مواردي همچون دعا نزد غير خدا، درخواست حاجت از اموات، و استفاده از انگشتر يا شبيه آن براي دفع بلا را نيز شرک مي‌دانند. توسل نزد اماميه عبارت است از وسيله قراردادن اولياي الهي براي تقرب به خداوند و رسيدن به حاجت؛ و نزد سلفيه تقرب جستن به‌سوي خدا تنها به سبب اطاعت از خدا ممکن است. همچنين شفاعت نزد اماميه در حقيقت درخواست حاجت از شفيع است، تا او حاجت مشفوع را از خدا طلب نمايد؛ اما نزد سلفيه شفاعت آن است که ديگري را براي جلب نفع و يا دفع ضرر، واسطه قرار دهند. البته درباره جواز توسل و شفاعت، مي‌توان آيات، روايات، سيره اصحاب و سنت الهي را به‌عنوان مستند ارايه کرد.