جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

هیپیاس بزرگ، بدون تردید یکی از عامترین محاورات افلاطون است و در حقیقت انتقادی بی رحمانه از یک سوفیست مشهور یعنی هیپیاس می باشد، موضوع ظاهری این اثر کالون(زیبایی،نجابت ، اصالت و ..)میباشد که در فلسفه یونان باستان اهمیت فوق العاده ای داشته است. این پایان نامه تقریبا یک شرح معنایی از محاوره ارائه میدهدو همانطور که به شرح متن می پردازد در جستجوی آشکار کردن ارتباط عناصر دراماتیک آن با هدف فلسفی این محاوره می باشد به طور خاصتر، خواننده هیپیاس بزرگ به بررسی جایگاه دو طرف گفتگو در ارتباط آنها با موضوع زیبایی دعوت می شود و این محاوره امکان بررسی شباهت ها و تفاوت های بین فیلسوف حقیقی و سوفیست را به ما میدهد تا به کمک آنها اسرار و رموز زیبایی حقیقی را بررسی و درک کنیم

زبان و حقیقت آن از مسائل اساسی در اندیشه ی افلاطون است. وی از چشم اندازی فلسفی متافیزیکی به بررسی چیستی و ماهیت زبان می پردازد. به عبارت دیگر، افلاطون پرسش از زبان را با پرسش از وجود، حقیقت و معرفت گره می زند. به نظر او، رابطه ی میان زبان و واقعیت، رابطه ی قرار دادی نیست که به نحو خودسرانه از سوی بشر وضع شده باشد. به عکس رابطه ی میان زبان و واقعیت، رابطه ای طبیعی یا وجودی است. زبان به عنوان عمل سخن گفتن و نامیدن ، گونه ای باشنده است که اوسیا یا ذات مشخصی دارد. هستی معین یا ذات زبان با هستی معین یا ذات سایر باشندگان کاملاً در پیوند است، زیرا زبان چونان سخن گفتن و نامیدن عملی است در ارتباط با چیزها. به نظر افلاطون، ذات یا اوسیای زبان ، در کارکرد آن ظاهر می شود. کارکرد اساسی زبان عبارتست از تعلیم دادن درباره ی چیزها از راه تمییز دادن میان آن ها به حسب ذات هایشان. بدین ترتیب زبان این قابلیت را دارد که حقیقت اشیا را در خود بازنمایاند و آشکار سازد. زبان با تبعیت از حقایق باشندگان و الگو قرار دادن آن ها به مثابه ی تقلیدی درست از وجود و واقعیت است، و بدین سان غایت تعلیمی خود را متحقق می سازد. از سوی دیگر ، افلاطون متذکر می شود که خصلت تقلیدی زبان بر شأن ثانوی و تبعی آن نسبت به خود حقیقت دلالت دارد. از همین رو، نباید زبان و ساختار آن را با ساختار خود واقعیت کاملاً یکی و همان دانست. در نظام معرفت شناسیِ افلاطون، شناخت زبانی تنها گونه یا مرتبه ای از شناخت است و مساوق معرفت مطلق نیست. یکی پنداشتن شناخت زبانی با کلّ شناخت موجب می شود که زبان به جای آشکار ساختن حقایق فرازبانی، آنها را بپوشاند و تنها نمود و سایه ای از معرفت راستین را به دست می دهد.

چکیده (فارسی): رساله فایدروس از مهم ترین آثار افلاطون است ، که تقریبا کل اندیشه او را به طور فشرده در خود گنجانده است . این اثر شورانگیز که با سه خطابه در وصف عشق آغاز می شود ، به تبیین و بررسی خطابه نویسی در عصر افلاطون می پردازد و در نقطه اوج خود هنگامی به پایان می رسد که اساسا مسئله نوشتن از سوی افلاطون مورد نقادی واقع می شود . در ظاهر محتوای رساله خطابه نویسی ونقد نوشتن است ، اما در قالب اسطوره ای که در سخنرانی سقراط ارایه شده است ، مطالب عالی فلسفی در حوزه ووجود شناسی و معرفت شناسی افلاطون عرضه شده است . مساله نفس ،جهان شناسی ، نظریه آنامنسیس ، تناسخ و جایگاه عشق در وجود شناسی ومعرفت شناسی از جمله مواردی است که در این رساله در صدد تفسیر آن بر آمده ام . از سوی دیگر افلاطون در اینجا به نقد جایگاه خطابه در زمانه خود می پردازد و معنای جدیدی مبتنی بر دیالکتیک عرضه می کند که نتیجه چنین باز تعریفی چیزی جز این نخواهد بود که خطیبان را به فیلسوفان متمسک کند . افلاطون گرچه تعریف جدیدی از خطابه نویسی ارایه کرده است ، اما در نهایت عنوان می کند که اساسا مطالب فلسفی در خور نوشتن نیستند ، بلکه باید به روش گفتگوی زنده منتقل شوند که در اینجا باز به معنای دیالکتیک متوسل می شود

هدف پژوهش آشنایی بیشتر با اندیشه های افلاطون و افلوطین و همچنین شناخت بهتر ایده خیر و واحد و نیز ارتباطی که با عالم پیدا می کنند و مهمتر از آن کشف رابطه ای که ایده خیر و واحد می توانند با خدا داشته باشند. روش پژوهش : مطالعه آثار این دو فیلسوف بزرگ و تعمق در نظرات آنان و همچنین مطالعه کتب و نوشته هایی که در این زمینه تحقیق کرده اند. این پژوهش به صورت مقایسه ای طرح شده است و در آن سعی شده که همگام با نظریه ها و نوشته های دو فیلسوف، به صورت مستند پیش رفته و اندیشه های آنان در رابطه با موضوع مورد بررسی قرار گیرند. نتیجه آن که اگر از یک سلسله تفاوتهایی که به نوع اندیشه و فرهنگ زمانه هر دو فیلسوف مربوط می شود، بگذریم، ایده خیر و واحد بسیار به هم نزدیکند و شباهت اساسی و ریشه ای دارند ( اگرچه در جزئیات متفاوتند ) و همچنین بسیار به خدای دینی و صفات آن نزدیکند به گونه ای که گاهی اوقات از ویژگی های یکسانی برخوردارند.