جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

المناجات الالهيّات، مناجاتي از اميرالمؤمنين علی (ع) است كه از طريق شيعه و سنّي روايت شده است. اين مناجات در منابع روايى، به شكل‌های گوناگونى نقل شده است. در برخی مصادر، همچون الصحيفه السجاديه، كامل الزيارات، دستور معالم الحكم، اقبال الأعمال، مزار شهيد، مصباح كفعمی، بحار الانوار، الصحيفه العلويه والتحفه المرتضويه و مفاتيح الجنان، قطعه‌ايى از اين حديث شريف آمده و به ساير امامان عليهم السلام نيز نسبت داده شده است. روايتگرِ اين مناجات شريف، سيّد ضياءالدين ابوالرضا فضل الله بن علی حسنى راوندی (د. پس از 572ق) است. اين نسخه نفيس، در حدود اواخر قرن ششم يا اوايل قرن هفتم هجري کتابت گرديده است و روزگاري متعلّق به مرحوم فخرالدين نصيري بوده است، امّا امروزه در موزه متروپليتن در نيويورک قرار دارد. در اين نوشتار، متن اصلي دعا با استفاده از نسخ ديگر تکميل گرديده است اصل نسخه نيز به صورت تصوير برگردان (فاکسيميله) در انجام متن مناجات اميرالمؤمنين عليه السلام، منتشر مي‌گردد.

دعا و مناجات، از زلال ترین چشمه هایی است که قطره ی ناچیز وجود انسان را به دریای لایتناهی وجود حق تعالی پیوند می دهد و زمانی که در بستر کلام انسان کامل، یعنی امام معصوم جاری می شود،ظرفیت گسترده ای می یابد. امام سجّاد علیه السلام در پر پیچ و خم ترین گذرگاه های تاریخ اسلام، برای رساندن بار سنگین امانت امامت و رهبری به سرمنزل مقصود، این ظرفیت را ـ به مقتضای شرایط زمان ـ به کار گرفتند. دعای ابوحمزه ی ثمالی و مناجات خمس عشر از جمله ادعیه ای هستند که با تأثیرگذاری عمیق و همه جانبه بر عواطف و عقاید و روح آدمی، بخشی از اهداف تربیتی و سیاسی امام را محقق نموده اند. در این پژوهش، می کوشیم تا با بررسی این ادعیه به شیوه ی توصیفی ـ تحلیلی، عوامل این تأثیرگذاری را دریابیم و گوشه هایی از زیبایی ها و برجستگی های ادبی آن را به نمایش بگذاریم. بدین منظور، به بررسی سه عنصر اسلوب، معنا و عاطفه، بر اساس نقد کاربردی پرداخته ایم. امام سجاد علیه السلام، این ادعیه را با اسلوب زیبا، مستحکم و خیال انگیز، معانی والا و عواطف عمیق و صادقانه، جاودانه ساخته اند. زیبایی اسلوب این ادعیه، حاصل بکار گیری انواع سجع، جناس، تکرار، و هم چنین تناسب الفاظ با فضای معنوی است. استحکام اسلوب، نتیجه ی استشهاد و استدلال به آیات قرآنی و بهره گیری از صور خیال است و وضوح اسلوب، حاصل دقت در انتخاب واژگان و بکارگیری متعادل آرایه های بدیع معنوی می باشد. تعالی معانی، در پرتو بهره گیری از مفاهیم والای قرآنی و تحریک انسان به سوی یک حیات متعالی، به ارمغان آمده و وضوح معانی، با تکرار مفاهیم، مقابله ی معانی و بهره گیری از اسلوبی روشن و واضح حاصل شده است. وحدت و بهم پیوستگی معانی که جلوه هایی از آن، در حسن مطلع، حسن تخلص و حسن ختام نمود دارد، به معانی این ادعیه برتری بخشیده است. عواطف عمیق و صادقانه ی امام سجاد علیه السلام، که با توصیف دقیق احساسات، تنسیق الصفات، طولانی کردن سخن درباره ی محبوب، تکرار و تاکید، استفهام و استدلال، نمایان می شود و عواطف خواننده را برمی انگیزد، از عوامل مهم تأثیرگذاری و طراوتو تازگی جاودانه ی این ادعیه به شمار می رود

در میان فهرست‌های مخطوط و مطبوع، آثاری منسوب به مفضل بن عمر وجود دارد که برخی از آنها در فهارس اولیه شیعه گزارش گردیده و به برخی نیز حتی اشاره هم نشده است. از سویی در مصادر و تراجم، کتاب‌هایی با نسبتِ مفضل بن عمر، ثبت شده است که در منابع کتابشناختی مصنفاتِ امامیه، از آنها گزارشی ارائه نشده است و بلکه بیشتر در آثار فرقه‌هایی غالی، مانند علویان و نصیریان، مضبوط است. در یک بررسی اجمالی، درمی‌یابیم، بسیاری از آثار منسوب به مفضل بن عمر، با ابهامات، تأملات و پرسش‌هایی همراه است و گاه این سؤالات تا حدّی است که صحّتِ انتساب‌ها را به جدّ، به تردیداتی درمی‌آمیزد. بررسی دقیق همه جانبه آثار مفضل بن عمر، خود، پژوهش مفصّلی را می‌طلبد و ما در نوشتار حاضر، تنها به بررسی اجمالی آثارِ منسوب به وی، پرداخته و در ضمن و ذیل هر اثر، به برخی نکاتِ مطرح در باره آنها، اشاره‌ای اجمالی نموده‌ایم.