جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

هنگامی که جهان در دامن مدرنیته افتاد و روزگار رو به خواسته‌های خودخواهانه مدرنیسم پیش می‌رفت، گروه‌هایی تلاش می‌کردند که انسان و بشر را از عواقب مدرنیسم نجات دهند. عواقبی مانند زوال انسانیت با انسان‌گرایی، افول نوع‌دوستی با فردگرایی و به قهقرا رفتن الهیات با عقل‌گرایی. جنبش سنت‌گرایان با این دیدگاه که بایست همه چیز به حقیقت خود برگردد و سنت زوال ناپذیر خالده بر جهان حکومت کند، ادعای خود را بیان کردند. رنه گنون فرانسوی اولین کسی بود که این جنبش را در قرن بیستم راه‌اندازی کرد. سپس افرادی مانند فریتیوف شوآن، کوماراسوآمی، مارتین لینگز و سید حسین نصر به این جرگه وارد شدند. آن‌ها در زمینه‌های مختلفی از جهان‌شناسی، انسان‌شناسی، هستی‌شناسی و دین‌شناسی به فعالیت پرداختند. از زمینه‌های دیگری که آراء و نظراتشان را بیان کردند، هنر است که از نظر آنان به سه زمینه هنر سنتی، هنر دینی و هنر قدسی تقسیم می‌شود. در زمینه هنر قدسی که در دل هنر سنتی قرار دارد و به مباحث دینی می‌پردازد و نقطه اعلا و ناب هنر محسوب می‌شود، چند هنر را معرفی کرده‌اند که از جمله آنها هنر خوشنویسی است و تقدس آن را هم در نگارش و کتابت قرآن و متون دینی می‌دانند. در این‌جا سعی شده است مطالبی که سنت‌گرایان درباره هنر خوشنویسی و کتابت قرآن بیان کرده‌اند جمع‌آوری و بررسی شود و با اثر خوشنویس و کاتب نام‌دار و برجسته قرآنی، یعنی احمد نیریزی تطبیق داده شود تا مشخص گردد آیا این آراء در عالم واقع با اثر خوشنویسی قابل تطبیق هستند یا نه؟ علت انتخاب خط نسخ، کتابت قرآن‌های سده‌های اخیر با این خط است و علت انتخاب نام احمد نیریزی برای تطبیق با آراء سنت‌گرایان هم حضور او در نقطه اوج خط نسخ ایرانی است. با بررسی پیش‌زمینه‌های فکری و نظری سنت‌گرایان و تطبیق فنی و اصولی آراء در می‌یابیم که این آراء به شکل سمبولیک و متافیزیکی بیان شده‌اند و جزو مبانی پایه‌ای و اعتقادی خوشنویسی می‌باشند. سنت‌گرایان در این آراء با دریافت معرفتی مشابه سیره درویشان به مبانی اخلاقی خوشنویسی پرداخته‌اند و در عالم واقع با اصول بنیادین خوشنویسی آثار احمد نیریزی قابل تطبیق هستند؛ به‌ویژه با دو اصل «شأن» و «صفا» در خوشنویسی که جزو مبانی اعتقادی و معرفتی خوشنویسی و صفات درونی خوشنویس می‌باشد تطبیق بیشتری دارد. توجه به این نکته ضروری است که آراء سنت‌گرایان درباره خوشنویسی به دلیل وجود این آراء در رسالات و تذکره‌های خوشنویسی، نو و بدیع به‌حساب نمی‌آیند؛ چرا که آبشخور هر دو، در زمینه عرفان و سیره درویشان است.

سروری امام متقیان و امیرالمومنین حضرت علی(ع) در تمام عرصه های فضایل مورد اتفاق همگان است، پیشوایی و یکه تازی او در گسترۀ "کلمه" و "کلام" با نگاهی گذرا به میراث مکتوبی که امرزه با نام او در دسترس ماست، آشکارتر می شود، چرا که سخن علی(ع) به لحاظ لفظ و محتوا در سطح و درجه ای والا قرار دراد، در گفتار او رنگی از علم خدا و بویی از گفتار مصطفی(ص) است.