جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : پیامدهای اخلاقی و سیاسی گزارش های لویناس و سارتر از وجود انسان را بررسی می کند. کریس سیلی در «لحظه‌های اختلال» امانوئل لویناس و ژان پل سارتر را با هم در نظر می‌گیرد تا مفاهیم اخلاقی و سیاسی توصیف‌های مشابه آن‌ها از وجود انسان را کاملاً درک کند. سیلی با تمرکز بر نقاط تماس و تفاوت میان نوشته‌هایشان در مورد متعالی بودن، هویت، هستی و دگرگونی، نه تنها درکی از سیاست سارتر ارائه می‌کند که در آن برنامه تا حدودی غیرسیاسی لویناس را می‌توان در عرصه سیاسی، بلکه خوانشی صریحاً سیاسی از لویناس ارائه کرد. که به خوبی با آثار سارتر طنین انداز است. با گردآوری گزارش‌های هر دو متفکر از وجود مختل شده به این طریق، مکانی نظری یافت می‌شود که از آنجا می‌توان این ادعا را که سیاست و اخلاق متقابلاً ناسازگار هستند، زیر سؤال برد.

ترجمه ماشینی : لویناس تنها انتقاد ساختاری ممکن از هگل را با افشای ابعادی از سوبژکتیویته انسانی فرموله می‌کند که باید با کلیت دیالکتیکی پیش‌فرض شود بدون اینکه بتوان در آن گنجانده شود. آن کلاوزن این بعد از سوبژکتیویته انسانی را به عنوان وجدان بازسازی می کند و آن را با انتقاد هگل از وجدان مواجه می کند که در آن شخصیت محوری اندیشه هگل نیز نمونه ای از آن دیده می شود. بنابراین مطالعه مضاعف به دو چیز دست می یابد: از یک سو، رابطه بین هگل و لویناس را در ساختار منطقی اساسی آن روشن می کند. با این حال، نه تنها ویژگی تاریخی دارد، بلکه مدعی است کمکی سیستماتیک به درک مفهوم وجدان دارد. وجدان را نمی توان به معنای صرفاً روان شناختی تقلیل داد. بلکه به طور کلی وارد قانون اساسی ذهنیت می شود. فراتر از همه نظم‌های منشأ کیهانی، تئونومری یا متافیزیکی، وجدان تعهد ما به خوبی را نشان می‌دهد، که با این حال نمی‌توان آن را تعهدی به مطالب خاصی در نظر گرفت، بلکه باید به‌عنوان تجربه یک ادعای بی‌قید و شرط از طرف مقابل درک شود. .

ترجمه ماشینی : زیو لوی در کتاب «از اسپینوزا تا لویناس» در مورد ایده‌های مهم تأثیرگذارترین متفکران یهودی در دوران مدرن از جمله اسپینوزا، مندلسون و لویناس بحث می‌کند. لوی شالوده سیاسی فلسفه‌های اسپینوزا و مندلسون و نقش هرمنوتیک در نوشته‌های اسپینوزا و میمونیدس را توضیح می‌دهد. او تاریخ هرمنوتیک مدرن فلسفی و کتاب مقدس را دنبال می کند و مسائل مربوط به مرگ و مردن را در پرتو مفاهیم سنتی یهودی و معاصر از بدن و روح مورد توجه قرار می دهد. سرانجام، لوی بر اندیشه امانوئل لویناس، مسلماً یکی از مهم ترین فیلسوفان یهودی در نیمه دوم قرن بیستم تمرکز می کند. لوی با بیان و پاسخ به چالش‌ها و معضلات اخلاقی و سیاسی معاصر، موفق می‌شود به میراث غنی تفکر یهودی کمک کند.

ترجمه ماشینی : فکر کردن به فاجعه اولین دستور فکری در مواجهه با فاجعه ای است که یهودیان اروپایی را در جریان شوعه رخ داد. فکر کردن به فاجعه به معنای درک این است که چرا شوآ توانست در اروپای متمدن رخ دهد که توسط عقل انسانی و ارزش های پیشرفت و روشنگری شکل گرفته بود. یعنی فکر کردن به امکانی برای آینده فلسفه. والتر بنجامین که پیش از موعد با این مشکلات دست و پنجه نرم می کرد، تئودور آدورنو، ماکس هورکهایمر و امانوئل لویناس شجاعت، قدرت و درک - و گاهی اوقات به سادگی ناامیدی - داشتند تا به آنچه اتفاق افتاده بود فکر کنند. آنها که از خشم و میل به شهادت برانگیخته شده بودند، احساس کردند که نیاز فوری به فریادهای عذاب قربانیان آشویتس در تفکر خود دارند.

ترجمه ماشینی : از گزارش هوسرل در مورد توجه تا چرخش اخیر به آخرت شناسی در پدیدارشناسی «الهیاتی»، آینده همیشه جنبه کلیدی نظریه های پدیدارشناختی زمان بوده است. این کتاب اولین تأمل پایدار را در مورد اهمیت آینده برای خود روش پدیدارشناسی ارائه می دهد. در ردیابی توسعه این موضوع، نویسنده نشان می دهد که تنها درک درست از ماهیت دوگانه آینده (به عنوان قانون اساسی و به عنوان باز بودن) می تواند راهی را که در آن پدیدارشناسی موضوع و جهان را به هم نزدیک می کند، روشن کند. از این رو آینده ما را به محوریت وعده پدیدارشناسی اشاره می‌کند و پدیدارشناسی را به‌عنوان رشته‌ای قول‌دهنده از نو می‌سازد. این کتاب که به وضوح نوشته شده و به دقت استدلال شده است، بینش تازه ای را در مورد منشأ پدیدارشناختی چرخش «الهیاتی» و نتایج پدیدارشناختی هوسرل، لویناس و دریدا ارائه می دهد. با بررسی دقیق مضامین پروتشن، آخرت شناسی و مسیحا، خواندن آن برای هر کسی که به پدیدارشناسی، فلسفه دین، ساختارشکنی، یا الهیات فلسفی علاقه دارد ضروری خواهد بود.

ترجمه ماشینی : این کتاب مهم جدید به مقایسه آثار مربوط به دو متفکر برجسته قرن بیستم، امانوئل لویناس و آلبر کامو می پردازد. تال سسلر میراث ماندگار آنها را در چارچوب خاص مقاومت فکری در برابر تمامیت خواهی و خشونت سیاسی، با تمرکز ویژه بر رویکردهای مربوط به هولوکاست و نسل کشی در قرن بیستم و به تبع آن، مسئله تئودیسه و ایمان مذهبی مقایسه می کند. لویناس و کامو به بررسی منطق متافیزیکی و سیاسی متافیزیکی و سیاسی همسو و مکمل هر متفکر در مخالفت با استبداد می پردازند. سسلر بر مؤلفه مذهبی در تصویر لویناس از هیتلریسم به عنوان بت پرستی (درکی که کامو در آن سهیم است) و همبستگی بین لیبرالیسم و یکتاپرستی تأکید می کند. این کتاب به بررسی تأملات لویناس و کامو در مورد هولوکاست و مسئله تئودیسه می پردازد و به نقدهای متناظر آنها از استالینیسم و فلسفه تاریخ هگل می پردازد. سسلر در ادامه به این می‌پردازد که لویناس و کامو چگونه می‌توانستند با موضوع سیاسی اصلی عصر خودمان، یعنی بنیادگرایی مذهبی مقابله کنند، و ماهیت دوگانه اسرائیل و الجزایر را در نوشته‌های لویناس و کامو توضیح می‌دهد. >

ترجمه ماشینی : می توان به مردم بی احترامی کرد. اما این آسیب پذیری نمادین از کجا می آید؟ و چه پیامدهایی برای همزیستی اجتماعی ما دارد؟ استفن هرمان با تئوری های بازشناسی و تئوری های دگرگونی شروع به بررسی این دو سوال می کند. او به دنبال G.W.F. هگل استدلال می کند که وابستگی نامتقارن به شناخت دیگران علت آسیب پذیری نمادین است. او سپس به پیروی از E. Levinas نشان می دهد که پیامد این گشودگی به آسیب، قرار گرفتن نامتقارن در برابر مسئولیت دیگران است. تز اصلی پژوهش حاضر برگرفته از آثار هگل و لویناس است: رویارویی خود و دیگری بر اساس عدم تقارن مضاعف امر اجتماعی ساخته شده است.

ترجمه ماشینی : ویتگنشتاین و لویناس رابطه غالباً نادیده گرفته شده بین فلسفه های دو تن از مهم ترین و مشهورترین متفکران قرن بیستم را بررسی می کنند. پلانت با تحمیل کار هر فیلسوف بر دیگری، بین سنت‌های فکری متضاد که آن‌ها به اشتراک گذاشتن آن‌ها کمک کردند، حرکت می‌کند. تمرکز اصلی بر روی کتاب، تعامل پیچیده و در عین حال روشنگر بین تعدادی از مضامین اخلاقی-مذهبی در تفکر بالغ ویتگنشتاین و روایت متمایز لویناس از مسئولیت اخلاقی است.

این کتاب حاصل اشتیاق و تلاشی است برای شناختن و شناساندن فیلسوفی که می‌خواهد فارغ از بنیاد نهادن نظامی اخلاقی، «معنا»ی اخلاق و «شرط امکان» آن را دریابد و در این راه به چهرهٔ دیگری می‌رسد. امانوئل لویناس، فیلسوف فرانسوی لیتوانیایی‌تبار، که در این کتاب با او در کشف دیگری و جوانب مواجهه با دیگری هم‌قدم می‌شویم، متفکری است که از بسیاری جهات در حلقهٔ فلاسفهٔ غرب سیمایی غریب دارد. گویی غیریت یا دیگربودگی نه‌تنها مضمون غالب اندیشه‌های اوست بلکه در سیمای خود این اندیشه‌ها نیز پدیدار شده است. آیا می‌توان از زبان او شنید که آدمی در برابر دیگری مسئولیت نامتناهی دارد و حتی مسئول خطاهای اوست، و از غرابت این اندیشه دچار اعجاب نشد؟ آیا می‌توان در آثار او خواند که «اخلاق فلسفهٔ اولی است» و بداعت و غرابت را از این کلام استشمام نکرد؟

ترجمه ماشینی : آسیب پذیری نمادین به باز بودن وجود انسان در برابر اعمال بی احترامی اشاره دارد. بر اساس کار تئوری تشخیص G.W.F. هگل و کار بر روی نظریه دگرگونی توسط E. Levinas، Steffen Herrmann نشان می دهد که این شکل خاص انسانی از آسیب پذیری با یک وابستگی شناختی اساسی به دیگران و مواجهه اخلاقی وجودی با دیگران مرتبط است. این منجر به تز اصلی تحقیق می شود: رویارویی بین خود و دیگری توسط عدم تقارن مضاعف امر اجتماعی ساختار یافته است.