جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : این کتاب استدلال می کند که یک ژست سیاسی رادیکال را می توان در نوشته های سورن کیرکگارد یافت. این فصل ها با قرار دادن اندیشه پرشور کی یرکگور در گفتگو با نوشته های گئورگ لوکاچ، کارل اشمیت، والتر بنجامین و تئودور آدورنو، یک چشم انداز میان رشته ای را هدایت می کنند. در مرکز بحث کتاب، مفهوم «سیاست غیرمستقیم» قرار دارد، که فضای منفی بین روش‌ها، مفاهیم و کنش‌های فکری را در آثار کی‌یرکگور نام‌گذاری می‌کند و همچنین روابط پویایی بین کی‌یرکگارد و متفکران فوق‌الذکر را مشخص می‌کند. سیاست غیرمستقیم کی یرکگور مجموعه ای از نقاب هاست که هویت ها را از حوزه ای به حوزه دیگر جابجا می کند: الهیات، سیاست را می پوشاند. قانون ماسک الهیات; نظریه سیاسی فلسفه را نقاب می زند. و روانشناسی رویکردهای ادبی به حقیقت را می پوشاند. همانطور که در لوکاچ، اشمیت، بنیامین و آدورنو منعکس شده است، این کتاب بررسی می کند که چگونه سیاست غیرمستقیم کی یرکگور سه انگیزه مهم را تسکین می دهد: ناسازگاری فکری، ارتباط غیرمستقیم درون و از طریق هویت های مبهم، و دیالکتیک منفی.

ترجمه ماشینی : مارکس اولیه خواستار «تحقق فلسفه» از طریق انقلاب شد. بنابراین انقلاب به مفهومی انتقادی برای مارکسیسم تبدیل شد، دیدگاهی که در دیدگاه‌های پراکسیس بعدی لوکاچ و مکتب فرانکفورت شرح داده شد. این متفکران استدلال می کنند که مسائل اساسی فلسفی، در واقع، مسائل اجتماعی هستند که به طور انتزاعی تصور می شوند. «فلسفه پراکسیس» که در ابتدا با عنوان «لوکاچ، مارکس و منابع نظریه انتقادی» منتشر شد، سیر تحول این بحث را در نوشته‌های مارکس، لوکاچ، آدورنو و مارکوزه دنبال می‌کند. این تفسیر مجدد فلسفه پراکسیس ارتباط مستمر آن را با بحث های معاصر در نظریه سیاسی مارکسیستی، فلسفه قاره ای و مطالعات علم و فناوری نشان می دهد.

ترجمه ماشینی : مطالعه‌ای با جهت‌گیری سیاسی درباره اندیشه‌های بنیان‌گذاران مکاتب اصلی فلسفه دانشگاهی معاصر، مکاتبی که تقریباً بر همه دانشگاه‌های سراسر جهان تسلط دارند. این کتاب بر چهار استاد کلیدی متمرکز است: ویتگنشتاین، که هم پوزیتیویسم منطقی و هم مکتب زبان مشترک یا تحلیلی را پایه گذاری کرد. هایدگر، استاد شناخته شده فلسفه هرمنوتیک یا به اصطلاح مکتب قاره ای. لوکاچ، بنیانگذار مارکسیسم هگلی و فیلسوف برجسته کمونیست دوره شوروی. و در نهایت، غیریهودی که اکنون کمتر شناخته شده است، ایده آلیست هگلی.

نوشتار حاضر با تمرکز بر آرای گئورگ لوکاچ و تئودور آدورنو دربارۀ جستار می‌کوشد نسبت شیوۀ فلسفه‌ورزی در نظریۀ انتقادی با این ژانر را روشن کند. ابتدا با مروری تاریخی بر چگونگی ظهور ژانر در فلسفۀ مدرن، نشان داده می‌شود که فلسفه با شیوۀ بیان خود پیوندی ناگسستنی دارد؛ بنابراین، زبان، سبک و فرم، نه عناصری صرفاً ذوقی که واجد دلالت‌های روش‌شناختی و معرفت‌شناختی هستند. جستار با ظهور فردیت مدرن و تبدیل‌شدن نفس به موضوع تأمل ظهور کرد و در قرن بیستم با رشد خودآگاهی انتقادی و فراروی از نفس، به مقام روش ارتقا یافت. واکاوی متن درباب ماهیت و صورت جستار نشان می‌دهد جستار وسیلۀ بیانی متناسب تجربۀ زیسته و فرمی اساساً آیرونیک است. برای لوکاچ، آیرونی همان نسبتی را با جستار دارد که شک با علم. آدورنو در جستار در مقام فرم نشان می‌دهد جستارْ تمهیدی فرمی و روش‌شناختی برای تحقق تز دیالیتیک منفی است. آدورنو با نقد قوانین چهارگانۀ روش دکارتی، ضدروش‌بودن جستار را صورت‌بندی می‌کند. بی‌روشی روشمند جستار آن را به میدان نیرویی تبدیل می‌کند که مفاهیم در آن در شبکه‌ای پویا و باز، گرد هم می‌آیند. جستار به‌این‌طریق، علیه نظام‌های فلسفی تمامیت‌ساز و این‌همانی عمل می‌کند؛ بنابراین، در آرای هر دو فیلسوف، جستار در مقام روش و درراستای جهت‌گیری پروژۀ کلی‌تر فلسفی آنها به کار رفته است و با مجموع‌ساختن وجه معرفت‌شناسی و زیبایی‌شناختی، از تقابل دوتایی مدرن که علم و هنر را از یکدیگر متمایز می‌سازد،‌ فراروی می‌کند.

عرفان اجتماعی، عرفانی است که به جامعه با سه عنصر هدایت، تربیت و ولایت می‌نگرد و دارای مراتب مختلفی است که عبارتند از: 1- عقلانیت 2- معنویت 3- حرّیت 4- عدالت. عارف براساس عناصر سه­گانه هدایت، تربیت و ولایت باید جامعه را به­سوی عاقل­شدن، معنوی گشتن (آزادگی یا آزادی درونی)، آزادی بیرونی (آزادی اجتماعی) و آنگاه عدالت اجتماعی در ابعاد مختلف حرکت­دهد و این امر در مرتبه حدّاقلی رشد عقلی و معنوی جامعه امکان­پذیر خواهدبود. براساس اندیشه‌های لوکاچ انسان با بازگشت به ارزش‌های اصیل و معنوی میتواند روح سرگشته و نیازمند خود را سیراب­کند و لذّت و رضایت را در مفاهیم ماورایی و الهی مانند یاری­کردن دیگران، مهرورزی و نوع­دوستی فراهم­کند. شفیعی­کدکنی نیز از شاعران پیشتاز در عرصه‌های اجتماعی و فرهنگی است که با دغدغه‌های انسانی و با احساس مسئولیّت درباب وطن، مردم و جامعه عصر خویش، در اشعار خود چهره‌ای بارز دارد. وی آرمان‌های خود را با بهره‌گیری از عناصر طبیعی و استفاده از زبانی نمادین مطرح­می­کند و از عشق و انسانیت و آزادگی و معرفت سخن­می­گوید جورج لوکاچ هم خودآگاهی اخلاقی را چیزی جز فداکاری نمی‌داند و برای رسیدن به هدف‌های اجتماعی، به تشریح راه‌ها و نظریه‌هایی می‌پردازد که سرانجام آن به ایجاد نظم تعیین­شده در جامعه منجرشود ، نظمی که در آن، عصر وابستگی اقتصادی، که سبب تنزّل کرامت انسانی می­شود به­پایان­می­رسد. این مقاله با این هدف ، اندیشه و گفته‌های هنری آنان را بررسی­کرده­است.

نویسنده در این کتاب متفکرانی را که بیشترین تأثیر را بر گرایشات چپ نو داشته‌اند، موضوع بررسی خویش قرار داده است. پرسش اصلی او در این کتاب این است که چپ امروز چه معنا و چه وضعی دارد، و از 1989 و فروپاشی شوروی تاکنون، چه مسیری را طی کرده تا به این وضع کنونی برسد. او در تلاش برای پاسخ دادن به این پرسش، و از طریق باز بررسی آراء متفکرانی چون ای.پی.تامپسن، پری اندرسون، اریک هابز بوم، رونالد دوورکین، ژان پل سارتر، میشل فوکو، لوئی آلتوسر، ژک لکان، ژک دریدا، آلن بدیو، تئودور آدورنو، یورگن هابرماس، آنتونیو گرامشی، گئورگ لوکاچ، ادوارد سعید، و اسلاوی ژیژک، شرح می‌دهد که چطور چپ نو آرمان طبقه کارگر را فروگذاشته و زنان، هم‌جنس خواهان و مهاجران را دغدغه خودش قرار داده است.