جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

کلاسیسم به لحاظ لغوی از واژه کلاسیس در لاتین می باشد که به معنی طبقه، گروه و زیر مجموعه است. این کلمه تقریبا معادل کانونس می باشد که علمای شاغل در کتابخانه اسکندریه در معنای انواع ادبی، یا گروه های نویسندگان، شامل خطیبان، نمایشنامه نویسان غزل سرایان و امثال آنان به کار می برده اند. کلاسیسم اصطلاحا مفهوم متضاد رومانتیسم می باشد و وقتی از آن صحبت می کنیم منظور همان مکاتب، قواعد، روشها، زمینه ها، قراردادها و حس هایی که توسط نویسندگان کلاسیک پدید آمده و در نویسندگان بعد نیز تاثیر بخشیده است چنانکه تاثیر یونان را در کلاسیک های رومی ملاحظه می کینم و نئوکلاسیسم باز گشت برای معیارها و آداب نویسندگی است و علیرغم تفاوتهایی در محتوای آثار - در مقام مقایسه با یونان باستان و روم باستان - غالبا به همان اصول کلی کلاسیسم معطوف است. کلاسیسم مکتبی است که طولانی ترین تسلط را برفضای ادبیات جهان داشته است و این تسلط حدود 23قرن (از پنجم ق. م تا قرن هیجدهم) دوام داشته است. با نظر به این اهمیت آن، در این مقام سعی شده است که با ارائه تعریفی لغوی و اصطلاحی واژه کلاسیسم، تاریخچه آن ذکر شود و وادوار سلطه این مکتب به تفکیک ذکر شده، اصول این مکتب و تغییر و تحولاتی که در فرایند این سلطه بر آن صورت پذیرفته است و نیز علل گرایش مجدد غرب به این مکتب در دوره رنسانس بررسی شود.

هر متنی با متون پیش از خود رابطه دارد و با آنها گفتگو می­ کند، و معنا در بافتی بینامتنی با ارجاع از متنی به متن دیگر شکل می­ گیرد. غزلیات شمس که حاصل مکاشفات و تجربه ­های معنوی مولوی است به شخصیت­ های قرآنی نیز می­ پردازد. مولوی ماجراهای پیامبران در قرآن را تنها رویدادی از آنِ گذشته نمی­ داند و معتقد است آن وقایع در سطحی دیگر برای کسانی که تشبه به احوال آنان دارند، روی می­ دهد. مولوی در غزلی که در این مقاله بررسی می­ شود، وقایع پیش آمده بر حضرت آدم را به گونه ­ای بیان می ­کند که می توان آن را زبان حال آدم دانست، یا گزارش تجربه راوی از آن ماجرا. بر اساس نتایج این تحقیق، نسبت دو متن (قرآن و غزل مورد نظر) با یکدیگر نسبت میان مستعارله و مستعارمنه در استعاره فرض شده است، مستعارمنه یا بر­ مبنای اصطلاحات بینامتنی (زَبَرمتن)، متن غزل است و آیات قرآن با توجه به قراین، مستعارله یا بر مبنای اصطلاحات بینامتنی «زبر متن» در نظر گرفته شده است و آنگاه متن غزل با توجه به آیات، تفسیر و تحلیل شده است. از آنجا که زاویه دید این غزل اول شخص است راوی به احساسات و عواطف خود یا آدم نیز در شعر پرداخته است. سیر روایت این غزل بر مبنای محور عمودی با آیات مربوط به آدم در سوره بقره انطباق دارد، به گونه­ ای که علاوه بر موضوع اصلی، موضوع فرعی آن دو نیز به هم شباهت دارد.

چکیده نظریۀ سبک­ شناسی گفتمانی در پی بررسی زیبایی­ های منحصر به فرد چینش کلام در متون برجسته و هنری است. سبک­ شناسی گفتمانی، نگرشی است در باب رابطۀ محتوای متن با بیرون متن، که مستقیما تحت نفوذ اندیشۀ میشل فوکو به وجود آمد. این برخورد زبان­شناختی، در متن­های ادبی به مقولاتی فراتر از جمله، مانند: پیوستار معنایی، سبک نحوی جمله ها ، کنش گفتاری، بافت، نظم ساختارهای خودِ متن و بسامد کنش ­ها و جمله­ ها می­ پردازد. سبک نحوی جمله­ ها و کنش­ گفتاری سورۀ عبس، رابطۀ مستقیمی را با پیوستار معنایی و بافت موقعیتی برقرار کرده است؛ به گونه ای که با تغییر بافت موقعیتی، سبک نحوی جمله ­ها و کنش گفتاری آن نیز تغییر می­ یابد و نکتۀ دیگر، اینکه با تطبیق کنش­ها و سبک نحوی جمله ها با بلاغت کلاسیک عربی در علم معانی که توجه به اقتضای حال را شرط اصلی بلاغت شمرده شده است، در یک راستا می­ باشد و کنش­های کلامی کاملا درست و به جا با مقتضای حال به کار رفته ­اند. در این جستار، می­توان به عوامل موثر محیطی در نازل شدن این سوره و تاثیر عوامل محیطی بر کنش­های کلامی، پیوستار دستوری و معنایی به کار رفته در جملات را بهتر جویا شد و به درک صحیح­ تری از نازل شدن سورۀ عبس که به سبک و سیاق ادبی ویژه ­ای نازل شده است، دست یافت.

میشل فوکو در پانزدهم اکتبر ۱۹۲۶ در پواتیه فرانسه زاده شد، در دانشگاه سوربن فلسفه خواند و لیسانس خود را در سال ۱۹۴۸ گرفت. وی برای مدت کوتاهی عضو حزب کمونیست فرانسه بود ولی در سال ۱۹۵۱ از آن حزب کنار کشید. فوکو در دهه‌ی ۱۹۵۰ به تحصیل در روانشناسی علاقه پیدا کرد و درجه‌ی لیسانسی در روانشناسی و سپس دیپلمی در رشته‌ی آسیب‌شناسی روانی گرفت. در همان سال‌ها وی پژوهش‌هایی در آسیب‌شناسی روانی انجام داد. پس از آن وی به سوئد، لهستان و آلمان رفت و در دانشکده‌های زبان فرانسه در آن کشورها به تدریس پرداخت و سرانجام در دانشگاه هامبورگ با نوشتن رساله‌ای در باب جنون به اخذ درجه‌ی دکتری نائل آمد و در سال ۱۹۶۴ استاد فلسفه‌ی دانشگاه کلرمون در فرانسه شد. پی از آن فوکو به عنوان استاد «تاریخ نظام‌های اندیشه» در کلژ دو فرانس تدریس می‌کرد. فوکو به سرعت در حوزه‌ی روشنفکری فرانسه شهرت یافت و دیری نگذشت که نفوذی جهانی پیدا کرد. وی چشم‌اندازهای یکسره نوینی در فلسفه، تاریخ و جامعه‌شناسی گشود. در تعبیرهای گوناگون، وی را «فرزند ناخلف ساختگرایی»، دیرینه‌شناسی فرهنگ غرب، پوچ‌نگار و ویرانگر علوم اجتماعی رایج خوانده‌اند. بسیاری از شارحان آثار فوکو برآنند که نمی‌توان اندیشه‌ی او را به‌آسانی در درون شاخه‌های علوم اجتماعی متداول طبقه‌بندی کرد. با این همه، بی‌شک اثر اندیشه‌ی او بر بسیاری از حوزه‌های علوم اجتماعی و فلسفه پایدار و ماندگار خواهد ماند. فوکو در ۲۵ ژوئن ۱۹۸۴ درگذشت. از مشهورترین آثار وی، می‌توان به نظم اشیا، نظم گفتمان، دیرینه‌شناسی دانش، مراقبت و تنبیه، پیدایش کلینیک، تاریخ جنون و تاریخ جنسیت اشاره کرد. همچنین، مجموعهٔ چند جلدی درسگفتارهای میشل فوکو در کلژدوفرانس نیز از سوی انتشارات گالیمار منتشر شده‌است. این درس‌ها طی سال‌های اواخر دههٔ ۱۹۷۰ و دههٔ ۱۹۸۰ ارائه شده‌اند. از جمله این درس‌گفتارها می‌توان به باید از جامعه دفاع کرد و تولد زیست‌سیاست اشاره کرد. برخی از این آثار به فارسی ترجمه شده‌اند. «تئاتر فلسفه»، «مراقبت و تنبیه»، «اراده به دانستن»، «ایران: روح یک جهان بی‌روح»، «تولد زیست سیاست»، «دیرینه‌شناسی دانش» و «خاستگاه هرمنوتیک خود» آثاری‌ست که نشر نی از میشل فوکو منتشر کرده است.

انسان، در فرهنگ اسلامی نسبت به سایر اجزای عالم از اعتبار و اهمیت خاصی برخوردار است؛ به گونه ای که مقامش والاتر از سایر اجزای عالم، حتی فرشتگان عالم بالا دانسته شده است. به همین دلیل در عرفان اسلامی، بحث از انسان و انسان کامل، پس از بحث از وحدت وجود، به عنوان موضوع اصلی عرفان، در رتبه دوم قرار می گیرد؛ یعنی عمده مباحث عرفان اسلامی، درباره توحید و شئونات آن، و موحد حقیقی و صاحب مقام توحیدی در بین مخلوقات، یعنی انسان است. لذا ضرورت ایجاب می کند که موضوع انسان شناسی از دیدگاه های متفکرانی که درباره انسان و انسان کامل بحث می کنند، مورد بررسی قرار گیرد. از این رو هدف این مقاله این است که دیدگاه های مختلف درباره انسان از بعد غربی و تفاوت آن با نگرش امام خمینی (ره) نسبت به انسان کامل مورد بررسی قرار گیرد. در این مقاله سعی شده است از طریق روش توصیفی تحلیلی و استفاده از منابع کتابخانه ای – اینترنتی به این سوالات پاسخ داده شود. نتایج و دستاورد مقاله اینکه امام انسان را فراتر از مادیات دانسته و به انسان جایگاه فطری که وابسته به ذات ابدی می باشد قرار داده است در حالی که نگاه غربی به انسان اومانیسمی و مستقل و بدون اتصال به خدا قرار داده اند.

روشنگری قرن هجدهم یکی از مهم ترین بنیادهای فرهنگ مدرن است و می توان فلسفۀ معاصرغرب را دیالکتیک و گفت وگوی روشنگری و جریان های منتقد آن دانست.گرچه سابقۀ مضامین فکری روشنگری را در اواخر قرون وسطی و حتی قبل از آن ریشه یابی کرده اند، برای نخستین بار در جستار روشنگری چیست؟ (و البته به نحو تلویحی در نقد های سه گانه و آثار سیاسی ) کانت است که روشنگری و وضع مدرن صورت بندی فلسفی خود را می یابد. میشل فوکو،فیلسوف پست مدرن فرانسوی در باب رسالۀ روشنگری کانت، سهجستار منتشر کرده که نشانگر نوعی چرخش قابل ملاحظه در نگاه او به روشنگری است؛ نقد چیست؟(1978) کانت، روشنگری و انقلاب (1983) و روشنگری چیست؟(1984). این مقاله کوشیده تا از راه تحلیل و مقایسه چیستی روشنگری نزد کانت و فوکو به تبیین این چرخش بپردازد. فوکو روشنگری به مثابۀ یک دوره با اصول و مبانی جهانشمول را نفی کرده ، اما روشنگری به مثابۀ تداوم سنت انتقادی و هستی شناسیِ زمانِ حال (به عنوان یکی از جریان های مهم سنت فلسفی غرب) را می پذیرد.

چکیده (فارسی): هوش مصنوعی به بخشی ازعلوم رایانه ای اطلاق می گردد که معطوف به طراحی سیستمهایی است که بتوانند کلیه ی ویژگیهای هوشمندانه ی انسانی راازخود به نمایش بگذارند،ازقبیل؛فهم،کاربرد زبان،یادگیری وغیره.درفصل اول به سطوح مختلف بحث فلسفی درباب روایت افراطی ازهوش مصنوعی اشاره شده ودرفصل دوم با محوریت آراء آلن تورینگ وجان سرل امکان وعدم امکان تحقق روایت افراطی ازهوش مصنوعی مورد بررسی قرارگرفته است.درفصل سوم مبانی فلسفی که رهیافتهای عملی معطوف به دستیابی به هوش مصنوعی برآنها متکی هستند مورد بررسی قرارگرفته اند.این رهیافتها ی عمده عبارتند ازنشانه گرایی وپیوندگرایی.چگونگی اتکاء رهیافتهای هوش مصنوعی براندیشه های فلسفی درفصل سوم به نحو مبسوط نشان داده شده است.فصول چهارم تا هشتم متکفّل پرداختن به بررسی فلسفی درخصوص روایت افراطی ازهوش مصنوعی دریک سطح بنیادی ترهستند. برای اینکه بتوان به روایت افراطی ازهوش مصنوعی دست یافت باید بتوان به ساختارذهن انسان وضوح کامل بخشید.این نکته به تفصیل درفصل چهارم تشریح شده است.درفصل پنجم ریشه های دکارتی امکان وضوح ذهن به نحوتامّ مورد بررسی قرارگرفت ونشان داده شده است که چگونه تفکرمدرن در سرآغازخود مبانی لازم برای روایت افراطی ازهوش مصنوعی رافراهم آورده است.درفصل ششم به بسط اندیشه ی مدرن درتفکرادموند هوسرل اشاره شده ومن استعلائی هوسرل به عنوان مبنای روایت افراطی ازهوش مصنوعی مورد بحث قرارگرفته است.درفصل هفتم با طرح مبانی اندیشه ی میشل فوکو نشان داده شده که می توان از فلسفه ی وی که معطوف به بررسی سوژه مدرن است برای بررسی مبنای روایت افراطی هوش مصنوعی بهره گرفت.این بررسی درفصل هشتم وعمدتاً با تکیه برمباحث فوکودرباره ی ظهورانسان وتحلیل تناهی درکتاب واژه ها وچیزها انجام پذیرفته است.دراین فصل براساس دیدگاه فوکو درخصوص رابطه ی میان کوژیتووهستی انسان، روایت افراطی هوش مصنوعی مورد بازنگری قرارگرفته است.