جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ما در این رساله قصد داریم که درباره موضوع انسان کامل از منظر دو عارف بزرگ یعنی صدرالدین قونوی و سید حیدر آملی بحث و فحص نماییم و ابعاد آن را جستجو نماییم تا یکی از دو مسئله مهم عرفان نظری یعنی انسان کامل روشن گردد اولاً و در وهله دوم حقیقت انسان که عبارت است از کون جامع بودن مشخص گردد و لوازم و لحوق آن بررسی گردد و انسان کامل از غیر کامل شناخته شود و در مقام سوم از این مطالب که به مثابه شرح تأویلی آیات و روایات درباره حقیقت انسان کامل و مصداق آن یعنی امام و نبی خاتم است، بهره‌مند گردیم و این مطالب ما را رهنمون به روایات و ادعیه مأثوره از اهل بیت عصمت و طهارت نماید و اتهام غلو و زیاده‌گویی در شأن بر طرف گردد و بیان نورانی نزّلونا عن الرّبوبیّه و قولوا فینا ما شئتم روشن گردد و این امر روشن گردد که انسان کامل، کون جامع است و مظهر تام مرتبه عمائیت است و مصداق به حکم عینیت مقسم و قسم و سریان مقسم در اقسام، اگر که مصداقی غیر تام از سلاک و کملّین داشته‌باشد، قسمی که در ظهور مجلی تام مقسم است، در آن اقسام ظاهر است و آن اقسام از مشکات او نور می‌گیرند. نتیجه‌ای که محتمل است از این رساله گرفته شود این است که در بیان روش‌سنجی این دو عارف عالیقدر، رجحان روشی صدرالدین قونوی به تأیید برسد که روش او، روشی عرفانی است و در مباحث مربوط به نوآوری مباحث سیدحیدر آملی رجحان یابد که در آن به مباحثی نظیر انطباق شریعت و طریقت و حقیقت و انطباق نظریه انسان کامل با امام و نبی پرداخته می‌شود و در مبحث محتوایی نیز مطالب صدرالدین قونوی بر مطالب سیدحیدر آملی رجحان دارد اگرچه که آملی دارای نوآوری‌هایی چند است.

این کتاب بر اساس دیدگاه ابن تیمیه و مخالفین خواجه نصیر تدوین یافته و با اهانت و دشنام همراه است. چه اینکه اورا عامل قتل و حمله هلاکو به خلیفه عباسی دانسته و تشیع او را نیز مخدوش و باطنی اسماعیلی دانسته و مورد حمله قرار داده است. اما به عنوان نمونه این قبیل آثار ارائه گردید.

در حوزهٔ معرفت‌شناسی، «ساخت‌گرایی» دیدگاهی اساساً پساکانتی محسوب می‌شود که در برابر دیدگاه سنتی بازنمایی‌گرایی مطرح شده است. ساخت‌گرایی معرفتی انواع مختلفی دارد، اما وجه مشترک‌شان در این است که معرفت همچون کالایی است که جزئاً یا کاملاً فاعل شناسا آن را می‌سازد، نه اینکه طبق اعتقاد بازنمایی‌گرایان، ذهن فاعل شناسا صرفاً نقش آینگی و حکایتگری در برابر واقعیت مستقل خارج از ذهن را داشته باشد. اندیشه ساخت‌گرایی در حوزه مباحث مربوط به تجربه/شهود عرفانی نیز تسری یافته است. ساخت‌گرایان، در برابر ذات‌گرایان، معتقدند تجربه/شهود عرفانی در چارچوب ساختِ پیشینِ مفهومیِ ذهنِ صاحب تجربه/شهود عرفانی شکل می‌گیرد. در این مقاله این موضوع بررسی می‌شود که نوعی ساخت‌گرایی در اندیشه صدرالدین قونوی دیده می‌شود که می‌توان آن را «ساخت‌گرایی اسمایی» نامید. قونوی در دفاع از اعتبار معرفت شهودی موسوم به قربی یا فنایی، بر نقش اسم حاکم بر فاعل شناسا در ساخت معرفت عقلی و نیز معرفت شهودی مقید تأکید می‌کند، البته او شهود قربی را از دایرهٔ این ساخت‌گرایی خارج می‌داند. بر این اساس، می‌توان گفت قونوی معتقد به نوعی ساخت‌گرایی محدود یا بخشی است. سرانجام اینکه، از نظر نویسندگان این نوع ساخت‌گرایی نه قابل دفاع است، و نه هدف نهایی قونوی در دفاع از معرفت شهودی را برآورده می‌کند.

الوافي بالوفيات، تأليف صلاح‌الدين خليل بن ايبك صفدى، فرهنگ‌نامه‌اى با بيش از 14000 ترجمه از عهد اسلامى تا زمان نویسنده (اواسط قرن هشتم) است كه سبب شهرت نویسنده خود و به تعبيرى، بزرگ‌ترين فرهنگ‌نامه عام تاريخى است. صفدى انگيزه تأليف كتاب خود را «عبرت» گرفتن از اخبار گذشتگان بيان مى‌كند و معتقد است كه تاريخ، آينه زمان است. كتاب تحت اشراف هلموت ريتر چاپ شده است. كتاب با دو مقدمه از ناشر و نویسنده آغاز و مطالب در بيست و دو جلد، تنظيم شده است. نویسنده به تقليد از ابن خطيب بغدادى (464ق) در «تاريخ بغداد»، به احترام پيامبر(ص)، تبرکا تراجم فرهنگ‌نامه خود را با نام مبارک پيامبر اسلام، محمد(ص)، آغاز كرده و اسامى محمد، احمد و كسانى را كه نام پدرشان محمد بوده، مقدم دانسته است. تعداد اسامى محمد، حدود 2300 نفر است كه چهار جلد اول كتاب را در بر مى‌گيرد. وى پس از فارغ شدن از اسامى محمد، به ترتيب حروف معجم، به نام‌هاى ديگر پرداخته است. روش صفدى در تاريخ‌نگارى تراجم، روايى و تحليلى است. به اين معنا كه بعد از نقل ترجمه فرد، در غالب موارد، به‌ويژه درباره ادبا، شعرا و اشعار آنان نظر خود را با توجه به اينكه خود شاعر و اديبى توانمند بوده است، بيان مى‌كند. وى منزلت اجتماعى صاحب ترجمه را مورد توجه قرار داده، جايگاه او را بين معاصران، تبيين كرده است. او به آنجه صاحب ترجمه مى‌گويد، به ديد نقادى نگريسته و بدون تعقل و تحليل، آن گفتارها را نمى‌پذيرد. نقدهاى سودمند وى در مورد شاعران و اشعارشان از محسنات و ويژگى‌هاى كتاب اوست و چه بسيار بين او و مترجم صاحب شعر، مشاعره يا مخالفت‌هایى صورت گرفته باشد. وى براى تأليف اين اثر، بيش از سيصد كتاب را مورد استفاده قرار داده است. بعضى از منابع مكتوب وى، عبارتند از: «الأغاني» ابوالفرج اصفهانى؛ «تاريخ بغداد» خطيب بغدادى؛ «تاريخ دمشق» ابن عساكر؛ وفيات الأعيان ابن خلكان؛ «تاريخ الإسلام» ذهبى؛ «معجم الشيوخ» القوصى و ده‌ها كتاب ديگر.