جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : این پایان نامه «لحظه جدید» را در دریافت پولین در نوشته های آلن بدیو، تری ایگلتون و اسلاوی ژیژک دنبال می کند. این کتاب چگونگی خواندن رساله های پولس را بررسی می کند و در اندیشه آنها نقش می بندد. پاسخ به این سوال، "چرا پل؟" باعث تأمل در مورد خواندن و درک رسول می شود. یک مقدمه نویسندگان این «لحظه جدید» [یعقوب تاوبس، جورجیو آگامبن، استانیسلاس برتون، و همچنین بدیو، ایگلتون و ژیژک] را قبل از جداسازی چهره‌های این مطالعه معرفی می‌کند. دریافت این «لحظه» توسط جریان اصلی مطالعات عهد جدید، و همراه با آن اتهام «تخصیص» در نظر گرفته شده است. مفهوم «تخصیص» مورد بررسی قرار می‌گیرد و به منظور ارزیابی قرائتی که در ادامه به کشف آنها خواهیم پرداخت، به تعریفی رسید. به عنوان بخشی از این مفهوم «اختصاص»، چرخش به گادامر در مطالعه اخیر عهد جدید بررسی شده است. ما یک رویکرد هرمنوتیکی بالقوه دیگری را پیشنهاد می‌کنیم که از گادامر نشأت می‌گیرد. بنابراین، هدف این مطالعه هم نمونه ای از و هم ابزاری برای نقد درک عهد جدید Wirkungsgeschichte است. سپس هر یک از متفکران ما به نوبه خود مورد بررسی قرار می گیرند. طرح کلی هر فصل یکسان است. مقدمه‌ای کوتاه بر این شخصیت با پیشینه‌ی کتاب‌شناختی که در خوانش پولینی او برجسته است، پیش از چند نمونه متنی نشان‌دهنده آن خوانش است. سپس به تحلیل نحوه خوانش و برخی مشکلات مفهومی که در جریان نامزدی با پولس آشکار می شود، می پردازیم.

ترجمه ماشینی: «چرخش الهیاتی» در فلسفه قاره‌ای و «روی به پولس» در فلسفه سیاسی باعث بازگشت به الهیات رادیکال شده است، سنتی که میراث فلسفی آن را می‌توان در مرگ خدا که در آثار نیچه و هگل اعلام شده است، ردیابی کرد. الهیات ساختارشکن جان دو کاپوتو و الهیات ماتریالیستی اسلاوی ژیژک دو الاهیات رادیکال هستند که به بررسی معنای گذر از مرگ خدا و کنار گذاشتن این تجربه به عنوان خاص مسیحی می پردازند. الاهیات رادیکال و مسیحیت نوظهور نشان می دهد که چگونه این الهیات در حال دگرگونی اعمال مذهبی روزمره از طریق بررسی آثار پیتر رولینز و کستر بروین هستند، دو شخصیتی که در حاشیه بیان معاصر دینداری غربی به نام مسیحیت نوظهور هستند. نویسنده از تحلیل خود از هر چهار چهره استفاده می کند تا استدلال کند که اعمال ساختارشکن می تواند جوامع مذهبی را قادر سازد تا بخشی از یک جمع ماتریالیستی گسترده تر شوند که در آن مرگ خدا همچنان طنین انداز می شود. این کتاب با پیش بردن مرزهای روش شناختی فلسفه دین از طریق بررسی اعمال دینی به عنوان محل دلالت فلسفی، محققان و دست اندرکاران را به یک گفتگو به چالش می کشد تا گفت و گوی جدید و سخت تری بین نظریه و عملکرد داشته باشند.

ترجمه ماشینی: اسلاوی ژیژک را "ستاره راک آکادمیک" می نامند. با افزایش دید عمومی فیلسوف و روانکاو اسلوونیایی، عمق تعامل او با الهیات مسیحی نیز افزایش می یابد. کار اخیر ژیژک شامل برخوردهای گسترده ای از متفکران کلیدی مسیحی از پل، پاسکال و کیرکگور گرفته تا G. K. Chesterton و C. S. Lewis است، در حالی که مسیح شناسی و دیگر موضوعات الهیات نکات مهمی را برای مرجع ارائه کرده اند. ژیژک حتی گفته است که "برای تبدیل شدن به یک ماتریالیست دیالکتیکی واقعی، باید از تجربه مسیحیت گذشت." اما کار ژیژک در مورد مسیحیت اغلب دانشجویان الهیات را تحت تأثیر قرار می دهد. مطمئناً، سبک استدلال ژیژک غیرعادی و مفاهیم او پیچیده است. اما مشکل اساسی‌تر این است که کار او در مورد مسیحیت توسعه بیشتر یک پروژه فکری گسترده‌تر است که در مجلدات بسیاری که در دهه 1990 تولید شد، ایجاد شد. این کتاب دانشجویان الهیات را در این پروژه فکری گسترده‌تر سریع‌تر می‌کند، با نگاهی به آنچه که ژیژک را به تعامل صریح با مسیحیت می‌آورد و اینکه چگونه آثار قبلی و جدیدتر او برای تأمل الهیات مرتبط هستند.

ترجمه ماشینی: در فلسفه جدید، مفهوم ایدئولوژی مشکلی برای رابطه الهیات با سیاست بوده است. بویژه در کاربرد مارکسیستی، «ایدئولوژی» به تأثیر خاصی اشاره دارد که الهیات در جامعه مدرن می گذارد تا واقعیت مادی را که زندگی و فعالیت عملی انسان را شکل می دهد، پنهان یا پنهان کند. این یکی از دلایل متعددی است که الهیات، حتی در شکل سیاسی خود، «ایدئولوژی» را به عنوان موضوعی ذاتی در شکل انتقادی آن در نظر نگرفته است. عدم توجه نظری به ایدئولوژی در خود الهیات به کمبود نقد درونی به ویژه در الهیات سیاسی منجر شده است. با این حال، الاهیات و ایدئولوژی با هم در حوزه ای ظاهر می شوند که کمترین انتظار آن را داریم: نظریه انتقادی رادیکال. نظریه انتقادی مکرراً به نقد الهیات و ایدئولوژی پرداخته است تا از پتانسیل رهایی بخش الهیات برای پرداختن به مسائل سیاسی عمده در میان آگاهی حاد ما از بحران اجتماعی و بن بست سیاسی استفاده کند. پایان نامه من گفتگوکنندگان کلیدی الهیاتی و فلسفی (مانند اسلاوی ژیژک، یوهان باپتیست متز، پل تیلیش، مارسلا آلتهاوس-رید، تئودور آدورنو، و غیره) را تجزیه و تحلیل می کند که نشان دهنده مسیرهای اصلی در این دو گفتمان - الهیات سیاسی مدرن و فلسفه سیاسی معاصر - هستند. ترویج نقش نقد درونی در الهیات سیاسی. این مهم است زیرا کارکرد نقد ایدئولوژی (و نقد به طور کلی) در الهیات سیاسی مسیحی را روشن می کند. همچنین نشان می‌دهد که چگونه نظریه‌های ایدئولوژی معاصر رابطه الهیات با سیاست را واسطه می‌کنند، موضوعی که با توجه به «روی‌کردن به دین» اخیر در سیاست و فرهنگ معاصر اهمیت فزاینده‌ای دارد؟ آیا الهیات سیاسی پس از نظریه انتقادی همچنان می تواند هنجارهایی را برای برقراری نظم اجتماعی عادلانه، برابری طلبانه و همبسته ارائه کند؟ این پایان نامه یک الهیات انتقادی را ترسیم می کند که نقد را به عنوان یک مفهوم الهیات درونی در الهیات سیاسی بازیابی می کند. این امر الهیات را به دور از ارائه هنجارها و به سمت اجرای نقد بازتعریف می کند، اما این کار را بدون کاهش ماهیت کاملاً سیاسی آن انجام می دهد.

ترجمه ماشینی: موتیف اصلی که در سراسر «نقطه مجازی آزادی» وجود دارد، تقابل با گفتمان آزادی، یا به‌طور مشخص‌تر، ایده‌آل نادرست تجاوزکارانه یک رهایی کامل است که هیچ محدودیتی نمی‌شناسد. به دور از ترسیم یک «موضوع آزادی» فرضی که ظاهراً یک بار برای همیشه بر بیگانگی غلبه می‌کند، هفت فصل کتاب کیزا به دنبال آشکار کردن خوانشی بدیع از همزمانی دیالکتیکی بین بی‌بیگانگی و از خودبیگانگی مجدد در سیاست، زیبایی‌شناسی و دین، با استفاده از روانکاوی به عنوان یک ابزار انتقادی ممتاز. موضوعات عبارتند از: حمله پیر پائولو پازولینی به انحطاط بصری و بیولوژیکی بدنها ناشی از مصرف گرایی «لیبرال» لذت جو، مذاکرات متناقض جورجیو آگامبن و اسلاوی ژیژک با سنت مسیحی «فقر» و «ناشایستگی» به عنوان رستگاری بالقوه، و ناتوانی آلن. بدیو در توسعه یک انسان شناسی فلسفی که بتواند سیاست منسجم رهایی را حفظ کند. این کتاب با ترسیم شخصیت حزبی به پایان می رسد، موضوعی که تصور تقاطعی بین اخلاق موقت و سیاست رادیکال را ممکن می سازد.

نویسنده در این کتاب متفکرانی را که بیشترین تأثیر را بر گرایشات چپ نو داشته‌اند، موضوع بررسی خویش قرار داده است. پرسش اصلی او در این کتاب این است که چپ امروز چه معنا و چه وضعی دارد، و از 1989 و فروپاشی شوروی تاکنون، چه مسیری را طی کرده تا به این وضع کنونی برسد. او در تلاش برای پاسخ دادن به این پرسش، و از طریق باز بررسی آراء متفکرانی چون ای.پی.تامپسن، پری اندرسون، اریک هابز بوم، رونالد دوورکین، ژان پل سارتر، میشل فوکو، لوئی آلتوسر، ژک لکان، ژک دریدا، آلن بدیو، تئودور آدورنو، یورگن هابرماس، آنتونیو گرامشی، گئورگ لوکاچ، ادوارد سعید، و اسلاوی ژیژک، شرح می‌دهد که چطور چپ نو آرمان طبقه کارگر را فروگذاشته و زنان، هم‌جنس خواهان و مهاجران را دغدغه خودش قرار داده است.

ژیژک در نظرگرفتن فلسفة هگل را همچون اوج سیستم­سازی و ایده­آلیسم مطلق که درنهایت تنوع و چندگانگی واقعیت را در ایده و معرفت مطلق منحل می­کند، نوعی داوری شتابزده درباب فلسفه‌ او می­داند. او بر این باور است که با استفاده از لکان می­توان زنگارهای برداشت مطلق‌گرایانه را از سر و روی هگل پاک نمود. بر این اساس خوانش ژیژک از سوژة هگلی برخلاف متفکران سلف و معاصر وی در فضای مفاهیم لکانی و در بستر امر واقع رخ می­دهد. در این راستا سوژة هگلی چیزی ازپیش- داده‌شده و دارای انسجام پیشینی نیست، بلکه همواره مقید به شرایط حادث بیرونی است. هستی سوژه محصول یک نفی تمام‌عیار انتزاعی است که ساختار اقتدارطلب و تمامیت‌خواهانة نظم جوهری را به چالش می‌کشد. دستاویز قرار دادن لکان برای بازخوانی هگل نه به این دلیل است که ژیژک هگل را دربند نوعی فروبستگی معنایی و خودمرجعی ساختاری فرض می­کند، بلکه همواره نوعی فقدان مازاد را در فلسفة روح هگل شناسایی می­کند که جز با استفاده از مفاهیم روانکاوی لکانی قابل تحلیل نخواهد بود. ژیژک دیالکتیک هگل را از سطح منطق دال که در آن میل از طریق دیگری به بازشناسی دست می‌یابد و سوژه به صورت سوژة یک دال در نظم نمادین هضم می­شود به سطح منطق امر واقعی لکان‌ برمی‌کشد که در آن دیگری بزرگ کامل، وجود نداشته و همواره به صورت ناقص، خط خورده و نه-همه حول یک فقدان بنیادی ساختار یافته است. به زعم ژیژک در سوژه امری واقعی وجود دارد که غیر ممکن نیست و میلی هست که در چارچوب تولید فانتزی، دال و دیگری بزرگ نمی­گنجد و این درست همان نقطه­ای است که سوژه در آن شکل می­گیرد.