جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

هگل در تأثیرگذارترین فصل مهم‌ترین اثر فلسفی‌اش، یعنی پدیدارشناسی روح، این ادعاهای محوری و خلع سلاح‌کننده را مطرح می‌کند که «خودآگاهی خود میل است» و این که «ارضاء» خود را تنها در خودآگاهی دیگری به دست می‌آورد. هگل در مورد خودآگاهی، تفسیر جدیدی از این ادعاهای انقلابی ارائه می‌کند که ریشه‌های آن‌ها را در فلسفه کانت جستجو می‌کند و ارتباط مستمر آنها را با تفکر معاصر نشان می‌دهد. همانطور که رابرت پیپین در کتاب «خودآگاهی نزد هگل» نشان می دهد، هگل استدلال می کند که ما باید روایت کانت از ماهیت خودآگاه را به عنوان ادعایی در فلسفه عملی درک کنیم، و بنابراین ما به دیدگاه های کاملا متفاوتی از احساسات انسانی، شرایط شناخت ما از جهان، و ماهیت اجتماعی سوبژکتیویته و هنجاری منتقل میشویم. پیپین توضیح می دهد که چرا این فصل از پدیدارشناسی هگل را باید به عنوان اساس فلسفه قاره ای بسیار متأخر و سنت های مارکسیستی، نئومارکسیستی و نظریه انتقادی دانست. او همچنین تفسیر خود از اظهارات هگل را با تفاسیر تأثیرگذار فصلی که فیلسوفان جان مک داول و رابرت براندوم ارائه کرده‌اند، مقایسه می‌کند.

پلامناتز در شرح و نقدی بر فلسفه ی اجتماعی و سیاسی هگل بیشتر متأثر از تعابیر جناح چپ مکتب هگل است و با استفاده از همین تعابیر به استدلال پدیدارشناسی روح توجه بیشتری دارد. به نظر او اندیشه ی هگل درباره ی آگاهی و پویش های ذهن انسان اندیشه ای ارزشمند است. یکی از مسائل همیشگی وضع بشری این است که انسان همواره نیاز دارد جایگاه خود را در جهان بیابد و از لحاظ فکری و عاطفی با خود و با جهان به سازش برسد و خرسند شود. به نظر پلامناتز یکی از علایق مهم فلسفه ی هگل همین پویش ذهن انسان به سوی خرسندی است. از سوی دیگر پلامناتز به نقد دستگاه کلی فلسفه ی هگل و اندیشه ها و پیش فرض های آن و انسجام منطقی آن ها می پردازد. هدف او عرضه ی دورنمایی کلی نیست بلکه «وارد خانه می شود و به تجسس می پردازد.» به علاوه هدف نویسنده صرفا یافتن هماهنگی یا ناهماهنگی درونی آن فلسفه یا بهترین و وفادارترین تعبیر آن نیست بلکه می کوشد تا اهمیت آن را از لحاظ مسائل همیشگی انسان روشن سازد.

کتاب حاضر اثر «رابرت استرن»، شرحی مقدماتی و منسجم از «پدیدارشناسی روح»، نوشته «فردریش هگل» است. پدیدارشناسی روح، یکی از بزرگ‌ترین آثار فلسفی تاریخ است. نگارنده تلاش کرده تا کل فرایند تکوین روح را با زبانی قابل فهم و با تعهد به متن پدیدارشناسی و حفظ پیوستگی دیالکتیکی آن تفسیر کند.

فلسفه‏ ی هگل پس از گذشت نزدیک به دو سده از مرگ فیلسوف همچنان مخاطبان خود را دارد و مخاطبانی جدید نیز می ‏یابد. طی این دو سده، در هر دوره از تحول تاریخی ـ فکری اروپا، فلسفه‏ ی هگل نیز با خوانش ‏ها و تفاسیری گوناگون و متعارض همراه شده است. یکی از پر مناقشه‏ ترین و بحث ‏برانگیزترین این دوره ‏ها، اواسط سده ‏ی بیستم بود که تحت تاثیر فاشیسم و بلوک‏ بندی شرق و غرب، اندیشه ‏ی هگل محل مناقشه‏ های بسیار داغ و جدی شد. انتشار کتاب کارل پوپر تحت عنوان جامعه ‏ی باز و دشمنان آن، مطابق مدعای پوپر، حمله ‏ای اساسی به متفکران توتالیتر در سنت فکری غربی بود. هگل یکی از فیلسوفانی بود که پوپر فصلی جداگانه برای حمله به او اختصاص داده بود و عملاً هگل را «نیایِ» نازیسم معرفی می‏کرد. والتر کافمان یکی از برجسته‏ ترین متخصصان فلسفه‏ ی آلمانی پاسخی مستدل و مستند به مدعیات پوپر داد و با دقتی مثال زدنی نشان داد «هرچند نفرت پوپر از توتالیترینیسم موتیف اصلی و انگیزاننده ‏ی نگارش کتاب اوست، متأسفانه روش پوپر مشابه «پژوهشگران» توتالیترین است.» ازهمین رو، کافمان با دقتی مثال زدنی نشان می‏ دهد که پوپر در خوانش اندیشه‏ ی هگل تا چه اندازه به خطا رفته است. کتابی که در دست دارید همان نقد کافمان بر مدعیات پوپر است.

کتاب حاضر اثر «رابرت استرن»، شرحی مقدماتی و منسجم از «پدیدارشناسی روح»، نوشته «فردریش هگل» است. پدیدارشناسی روح، یکی از بزرگ‌ترین آثار فلسفی تاریخ است. نگارنده تلاش کرده تا کل فرایند تکوین روح را با زبانی قابل فهم و با تعهد به متن پدیدارشناسی و حفظ پیوستگی دیالکتیکی آن تفسیر کند.