جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : «تکرار آخرالزمان: جنبش‌های وگلین، هگل و توقف تاریخ» پیوند عمیق بین ایدئولوژی‌های سیاسی مدرن و امیدها و رویاهای آخرت‌شناختی سکولار جامعه پسا مسیحی را بررسی می‌کند. این کتاب اساساً بر افکار اریک ووگلین، دانشمند سیاسی مهاجر آلمانی قرن بیستم تمرکز می‌کند، این کتاب استدلال می‌کند که ما نمی‌توانیم دنیای جهانی‌شده‌ای را که در آن زندگی می‌کنیم درک کنیم، مگر اینکه تأثیر پایدار دلالان مختلف «پایان تاریخ» - به‌ویژه، G.W.F هگل را درک کنیم. الکساندر کوژو و فرانسیس فوکویاما. او از طریق دریچه ووگلین رابطه بین این سه متفکر را کالبدشکافی می‌کند و همچنین ادعا می‌کند که اگرچه وگلین ممکن است هگل را اشتباه درک کرده باشد، انتقادات او از رویکرد هگلی به تاریخ دیدگاه‌های تازه و مهمی را در مورد جهان معاصر ارائه می‌کند. این یک استدلال قوی است مبنی بر اینکه ایده تاریخ به عنوان یک مسیر غایت‌شناختی که به سوی هدفی منتهی می‌شود – خواه هماهنگی کامل بین ملت‌ها، یک آرمان‌شهر تکنوکراتیک، بازگشت به یک «وضعیت طبیعت» بت‌های عاشقانه، یا آنچه کوژو و فوکویاما آن را «حالت طبیعی» می‌نامند. دولت جهانی و همگن» - پیامدهای گسترده و منحرفی برای مسیر سیاست خارجی و داخلی آمریکا دارد.

ترجمه ماشینی : هگل در پدیدارشناسی روح خود - در مقایسه با بسیار زیاد پیچیدگی کل کار - به نحوی تا حدی پنهان به هسته رسمی چیزی که او به عنوان دیالکتیک تصور می کند، به ویژه به عنوان جنبش دیالکتیکی اشاره می کند. این حرکت به شکل یک بررسی شکی است که ادعاهای آگاهی در اختیار داشتن دانش را آزمایش می کند. چنان‌که هگل نشان می‌دهد، چنین ادعایی به سطوح مختلف شناختی آگاهی - که با یقین حسی شروع می‌شود و با معرفت مطلق ختم می‌شود- مقید است. نحوه معاینه دقیقاً با سطوح هوشیاری مطابقت دارد. اما در راه رسیدن به معرفت مطلق، امتحان، متناسب با قصد شکاکانه خود، با اشکال غیرواقعی معرفتی که با علم مطلق متفاوت است مواجه می‌شود. هر تست شک که با شکلی غیرواقعی از دانش مواجه می‌شود، لزوماً نتیجه آن چیزی نیست که حاصل می‌شود، نتیجه‌ای که حاوی آن چیزی است که شکل‌های غیرصحیح دانش پیش گفته به هر حال صادق است. در مقاله زیر نشان داده می‌شود که این هسته شکل حرکت دیالکتیکی در صورت اعمال به گام مشابه، آزمون را می‌پذیرد. پرش از یقین نفسانی به ادراک. اگر تفاسیر و تحلیل‌های زیر به اندازه کافی خوب پایه‌گذاری شده باشند، می‌توان اطمینان داشت که تفسیرها و تحلیل‌های «تجربه‌های آگاهی» بیشتر در همین راستا می‌تواند مثمر ثمر باشد. برناردو فرو: دیالکتیک هگل چقدر افلاطونی است؟ رویکردی جدید به یک بحث قدیمی در حالی که در سال های اخیر پیوند بین هگل و ارسطو به طور گسترده مورد بررسی قرار گرفته است، به نظر می رسد میراث افلاطونی هگل در پس زمینه محو شده است. این عدم تقارن است تا حدی به دلیل توصیف استاندارد افلاطون به عنوان یک متافیزیک جزمی، متعهد به هستی شناسی «دوجهانی» است. در این مقاله، نشان می‌دهم که تعامل هگل با افلاطون دقیقاً به دلیل رد این نوع خوانش برجسته است و علاوه بر این، این نگرش نور مهمی را بر افکار او می‌تاباند. برای تعیین چگونگی، بر برداشت‌های افلاطون و هگل از دیالکتیک تمرکز می‌کنم. من استدلال می‌کنم که هر دو مدل، علی‌رغم تفاوت‌های آشکارشان، شباهت‌های ساختاری کلیدی دارند، که تنها با عبور از جریان اصلی افلاطونی‌گرایی می‌توان واقعاً آن را درک کرد. این تغییر دیدگاه باعث می شود تا درک روشن تری از رشد فلسفی هگل و بینش های جدیدی از فلسفه او به عنوان یک کل پیدا شود. آنتون فردریش کخ: تبار پارمنیدی هگل به علم بدون مخالف هدف این مقاله این است که علم منطق هگل را از قاعده روش‌شناختی ضد دگماتیک پایه‌ای آن قابل درک کند و تصمیم بگیرد: «می‌خواهی صرفاً فکر کنی»، یعنی. ه. بدون پیش فرض آغاز منطق (با وجود، هیچ، شدن، بودن-آنجا) از این عزم جزئی استنتاج می شود، همانطور که عملیات منطقی مرکزی نفی، به ویژه در کاربرد خود، یعنی. ه. نفی غیر مستدل یا دایره ای. اشکال مختلف نفی در منطق هستی و سه نوع اساسی نفی دایره ای که به ترتیب در منطق هستی، ذات و مفهوم عمل می کنند متمایز می شوند و همه یافته ها مربوط به متن هگل است. بحث در چارچوب متافیزیک و منطق کلاسیک (افلاطون، ارسطو، لایب نیتس) و متافیزیک تحلیلی معاصر به ویژه، عروج پارمنیدی (2020) به هستی (2020) رادیکال مونیستیک مایکل دلا روکا به عنوان یک ورقه نمایانگر مورد بحث قرار می گیرد که در مقابل آن نزول پارمنیدسی هگل از هستی به نفی، شدن و انواع تمایزها برجسته می شود. دومین ورق برای مقایسه «علم بدون مخالف» است که سباستین رودل در خودآگاهی و عینیت (2018) ارائه کرد. به نظر می رسد که هگل بسیار بیشتر از رودل به شکاکان رادیکال توجه دارد. - در مجموع، علم منطق در اینجا به عنوان نظریه هگل در مورد تکامل منطقی پیش از زمان و صرفاً منطقی فضای منطقی (مطلق هگلی) به تصویر کشیده شده است. به این ترتیب توسط هگل به عنوان آخرین متافیزیک غیراستاندارد طراحی شده است که در صورت موفقیت، تمامی نظریه‌های متافیزیکی استاندارد ممکن را که هر یک مرحله‌ای سیال را در تکامل منطقی تثبیت و بی‌حرکت می‌کنند، ارزیابی نقادانه می‌کند و آن را به عنوان کل ایستا فضای منطقی در نظر می‌گیرد. - در صورت موفقیت، توجه داشته باشید، اما دلایلی وجود دارد که معتقدیم هگل به آنچه که هدفش است دست نمی یابد. کریستین کرینن: هترولوژی یا دیالکتیک؟ Rickerts Lehre vom Ursprung des Denkens im Spiegel der hegelschen Logik با هترولوژی او، هاینریش ریکرت نئوکانتی آلمانی جنوب غربی توسعه یافت دکترینی که نه تنها برای نئوکانتیانیسم، بلکه برای نئوکانتییسم نیز راهگشا بود نظریه سوبژکتیویته در فلسفه استعلایی پس از جنگ به معنای وسیع. هترولوژی ریکرت در درجه اول به ساختار اصلی اندیشه مربوط می شود. در بحث، جایگزین «نفی (هگل) یا دیگری (ریکرت)؟» گسترده شده است.

ترجمه ماشینی : گزارشی جدید از ارتباط ایده های هگل برای جهان امروز، مقابله با «شورش» ضد هگل پس از جنگ G.W.F. هگل به طور گسترده ای به عنوان بزرگترین فیلسوف عصر خود شناخته می شد. از آن زمان، کار او بحث‌هایی را در مورد موضوعات مختلف مانند دین، زیبایی‌شناسی و متافیزیک شکل داده است. ماندگارترین سهم او بینش تاریخ و سیاست بود. در انقلاب‌های جهانی هگل، ریچارد بورک به استدلال‌های اصلی هگل باز می‌گردد و اهمیت واقعی آن‌ها را روشن می‌کند و ارتباط آن‌ها را با جامعه معاصر روشن می‌کند. بورک نشان می دهد که محوریت اندیشه هگل، آناتومی او از جهان مدرن بود. او از یک سو ادعا می کرد که مدرنیته رهایی از انقیاد است، اما از سوی دیگر آن را به عنوان آزادسازی روح تأمل انتقادی می دانست. بورک این مخمصه را در قالب یک سری از انقلاب‌های جهانی بررسی می‌کند که هگل معتقد بود ظهور جامعه مدنی و ظهور دولت مشروطه را آغاز کرده است. بورک اندیشه هگل را با اشاره ای خاص به فلسفه تاریخ او تفسیر می کند و آن را در چارچوب زمان خودش قرار می دهد. او سپس استقبال از اندیشه های سیاسی هگل را عمدتاً در طول قرن بیستم بازگو می کند. بورک در مقابله با شورش پس از جنگ علیه هگل، استدلال می‌کند که تحقیر او توسط فیلسوفان بزرگ، رویکرد ما به تاریخ و سیاست را به طور یکسان ضعیف کرده است. این کتاب با به چالش کشیدن اغماض متفکران برجسته - از هایدگر و پوپر گرفته تا لوی استروس و فوکو - دیدگاه‌های غالب در مورد رابطه بین ایده‌های تاریخی و شرایط کنونی را مورد بازبینی قرار می‌دهد.

ترجمه ماشینی : بر اساس یکی از مشهورترین ادعاهای هگل، هر چیزی که حدس و گمان است، برای ذهن یک «راز» است. با این حال، او اصرار داشت که نمی توان از این راز در مسیر معرفت کامل اجتناب کرد، زیرا حقیقت را تنها می توان به عنوان یک کل درک کرد و از طریق حدس و گمان کشف کرد. این ادعا این سؤال را برمی‌انگیزد که آیا هگل تفکر صوری و منطقی ذهن را رد می‌کند و می‌کوشد - همانطور که برخی محققان ادعا می‌کنند - همه چیز را به نام مفهوم نابود کند. اثر حاضر تلاشی برای روشن ساختن رابطه فهم و عقل در فلسفه هگل و از این طریق برای رفع نقص پژوهشی است. ارائه بازسازنده مفهوم هگل از فهم، دیدی گسترده از ذهن و دستاوردهای آن را امکان پذیر می کند و این امکان را فراهم می کند که محدودیت های توانایی شناختی را - که تا به امروز به معنای نقد کانتی کم و بیش متعارف شده است - زیر سوال ببریم. نور "درباره بازسازی مفهوم فهم در فلسفه هگل": این تز تلاشی برای روشن شدن رابطه بین فهم و عقل در فلسفه هگل است. ارائه بازسازی‌کننده ویژگی‌های مفهوم ذهن هگل به آن اجازه می‌دهد تا نگاهی وسیع‌تر به آن بیندازیم و نحوه برخورد او با تفکر صوری-منطقی را در این مفهوم درک کنیم. بنابراین محدودیت‌های توانایی‌های شناختی - که از نظر نقد کانتی متعارف شده‌اند - می‌توانند از منظری متفاوت مورد تحلیل انتقادی قرار گیرند.

ترجمه ماشینی : مقوله «تناهی» مبهم است: خود را از جمله در تاریخ‌گرایی، فناپذیری و حسی نشان می‌دهد؛ به محدودیت‌ها، تغییرپذیری، تنوع و وابستگی اشاره دارد و از اینجا نیز به طور سنتی ویژگی منفی نقص و وابستگی به آن داده می‌شود. . آنچه متناهی است در عین حال ناقص است; آنچه معیوب است باید حذف یا سرکوب یا «بازخرید» شود. نام‌های هگل و هایدگر دو ابتکار متفاوت برای شکستن این سنت است: با هگل، تناهی دیگر منتفی نیست، بلکه در امر مطلق ادغام می‌شود. با هایدگر، متناهی بودن دیگر تابع نیست، بلکه تا حد استاندارد تفکر ارتقا یافته است. سیر این کار در ابتدا شامل ارائه و تقابل مفاهیم هگل و هایدگر از تناهی است تا روشن شود که تحت کدام جنبه‌ها هر دو موفق می‌شوند به طور متفاوت و جدید به تناهی فکر کنند. اجرای این مقایسه باید به عنوان نقطه شروعی برای اثبات این تز باشد که رادیکالیزه شدن ایده تناهی باید تغییری در خود تفکر ایجاد کند. بنابراین، هدف مطالعه ارائه شده در اینجا در مورد هگل و هایدگر، گذار از «تفکر محدود بودن» به «تناهی بودن تفکر» است، یعنی. اچ. در تشریح این پرسش که وقتی تفکر نه تنها با تناهی سروکار دارد، بلکه با آن درگیر می شود و سعی می کند خود را در درون آن مشخص کند، به چه معناست.

ترجمه ماشینی : هنگامی که بحث بررسی انتقادی هنجارگرایی اجتماعی در هگل مطرح می شود، به غلبه تفاسیر نظری بین الاذهانی توجه می شود که در مقایسه با آنها توجه به روح مطلق کاملاً ناچیز است. بنابراین هدف این کار بررسی کارکرد انتقادی روح مطلق در پدیدارشناسی روح هگل است. در بخش اول، اشکال هنجارگرایی بر اساس تحلیل بخش مربوط به ذهن توسعه می‌یابد. در بخش دوم به بازسازی دقیق چهره های روح مطلق، دین و معرفت مطلق پرداخته شده است. نشان داده شده است که روح مطلق با تعیین اصلی خود یعنی انعکاس، وسیله ای برای درک خود است که پیش نیاز تأمل انتقادی را تشکیل می دهد. بنابر این تز، تنها با روح مطلق، هگل ساختاری را ارائه می‌کند که از طریق آن هنجارگرایی اجتماعی می‌تواند به موضوع تأمل انتقادی تبدیل شود، چیزی که باید از همه کسانی که در ادراک گسترده از مطلق شریک هستند، فرار کند.» کارکرد انتقادی روح مطلق. در «پدیدارشناسی روح» هگل: این کتاب به کارکرد انتقادی روح مطلق در «پدیدارشناسی روح» هگل می پردازد. بخش اول تحلیلی از سه فصل روح است که بر توسعه اشکال هنجاری تمرکز دارد، در حالی که بخش دوم فصل های هگل در مورد دین و معرفت مطلق را بازسازی می کند. روح مطلق، در نتیجه ساختار اصلی خود یعنی بازتاب، مصادیق خودفهمی را به وجود می آورد که از طریق آنها می توان به این پرسش که چگونه به طور انتقادی در مورد هنجارگرایی اجتماعی تأمل کرد، پاسخ داد.

ترجمه ماشینی : فلسفه هگل در سال های اخیر رنسانس شگفت انگیزی را تجربه کرده است و توجه به این مفهوم فلسفی در بسیاری از کشورها به شدت در حال افزایش است. مسئله موضوعیت و مدرنیته در مرکز شیوه های جدید تفسیر و عاری از کلیشه های غبارآلود و سوء تعبیرهای بدخواهانه به ویژه در قرن بیستم قرار دارد. مشارکت‌های این مجموعه به ویژه به موضوع ارتباط فعلی فلسفه عملی هگل مربوط می‌شود. طیف گسترده ای از هگل به عنوان بنیانگذار ایده دولت اجتماعی مدرن و درک او از قانون، مقاومت و خشم، تا انتقاد او از فرهنگ هند باستان و دیدگاه دموکراسی، تا حضور هگل در بحث های امروزی را در بر می گیرد. پدیدارشناسی فرانسوی و در بحث های اخلاق مدرن.