جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

گئورک ویلهلم فریدریش هگل در درس گفتارهای زیباشناسی خود، زیبایی هنری را از زیبایی طبیعی برتر می‌داند. او اعتقاد دارد که زیبایی هنری "آفریده‌ای روحی" است. در نسخه‌های مختلف درس گفتارهای زیباشناسی، هگل این نکته را مورد بررسی قرار می‌دهد و تأکید می‌کند که هنر نباید به تقلید طبیعت محدود شود. به عبارت دیگر، او معتقد است که هنر باید معنوی و روحی باشد و محتوای آن باید از جنبه‌های روحانی و انسانی برخوردار باشد. این نگرش به تأکید بر این نکته اشاره دارد که برتری زیبایی هنری نسبت به زیبایی طبیعی به مراتب از شیوه آفرینش آن نشأت می‌گیرد. به عبارت دیگر، هگل با تصریح این موضوع می‌فرماید که اثر هنری باید نتاج تفکر و اقدامات انسانی باشد و محتوای آن نه چیزی جز روح نیازمند دارد. از سوی دیگر، پژوهش‌ها و دست‌نوشته‌های دانشجویان نشان می‌دهد که هگل از آغاز به بررسی زیباشناسی به عنوان پدیده‌ای تاریخی و چند بعدی پرداخته و تصوری دارد. این تصویرها و تفسیرها نشان از اهمیت آگاهی او از زمینه‌های مختلف موضوع دارند. به عنوان مثال، او برخوردار از تفکری منطقی و دارای سیره متنوعی از فرهنگ‌های مختلف بود. در واقع، انتقادها به هگل که او را به عنوان یک فیلسوف کلاسیک باورگرا معرفی می‌کنند، می‌توانند به خاطر نظریات و اندیشه‌های او برخوردار از اشتباهات اجتناب‌ناپذیر فلسفی باشند. هنر، اسطوره و جامعه در زیبایی‌شناسی هگل به رونوشت‌های دانشجویی سخنرانی‌های هگل درباره زیبایی‌شناسی بازمی‌گردد که هنوز به انگلیسی ترجمه نشده و در برخی موارد منتشر نشده‌اند. دیوید جیمز این ایده را توسعه می دهد که این رونوشت ها نشان می دهد که هگل در درجه اول به درک هنر به عنوان یک پدیده تاریخی و به طور خاص تر، از نظر نقش آن در زندگی اخلاقی مردمان مختلف علاقه مند بود. این امر مستلزم ربط دادن زیبایی‌شناسی هگل به فلسفه‌های حق و تاریخ او است، نه با منطق یا متافیزیک او. بنابراین، این کتاب ارزیابی مجدد کاملی از زیبایی‌شناسی هگل و رابطه آن با نظریه روح عینی او ارائه می‌کند، و راه‌هایی را که دیدگاه‌های هگل در مورد این موضوع در تأملات او درباره تاریخ و اشکال مختلف زندگی اخلاقی تثبیت می‌شود، آشکار می‌کند.

تاریخ فلسفه آلمان در قرن نوزدهم معمولا بر نیمه اول آن متمرکز است - زمانی که هگل، ایده آلیسم و رمانتیسیسم غالب بودند. در مقابل، نیمه ی باقی مانده ی قرن، پس از مرگ هگل، نسبتا نادیده گرفته شده است، زیرا به عنوان دوره ای از رکود و افول دیده می شود. اما فردریک بایزر استدلال می کند که نیمه ی دوم قرن در واقع یکی از انقلابی ترین دوره های فلسفه مدرن بود، زیرا ماهیت خود فلسفه قابل استفاده بود و فقدان قطعیت منجر به خلاقیت و شروع دوره جدیدی شد. در این تاریخ مختصر و مبتکرانه فلسفه آلمان از 1840 تا 1900، بیزر بر موضوعات یا متفکران فردی تمرکز نمی کند، بلکه بر پنج بحث بزرگ آن دوره تمرکز می کند: بحران هویت فلسفه، مناقشه ی ماتریالیسم، روش ها و محدودیت های تاریخ، مناقشه یبدبینی. و.مناقشه ی نخواهم دانست. شوپنهاور و ویلهلم دیلتای نقش مهمی در این مناقشات ایفا می کنند، اما بسیاری از چهره های نادیده گرفته شده از جمله لودویگ بوشنر، یوگن دورینگ، ادوارد فون هارتمان، ژولیوس فراونشتات، هرمان لوتزه، آدولف ترندلنبورگ، و دو زن به نام های آگنس تاوبرت و اولگا پوبرت، نقش مهمی در این نوشته ها و نظریات دارند. کسانی که در تاریخ های فلسفه کاملا فراموش شده هستند. نتیجه ی همه ی این ها یک گزارش جدید گسترده، بدیع و شگفت‌انگیز از فلسفه آلمان در دوره حساس بین هگل و قرن بیستم است.

"هگل یا اسپینوزا" یک کتاب کلاسیک مدرن به قلم "پی یر ماشری" است که ابتدا به زبان فرانسه منتشر شد و سپس ترجمه های متعددی از آن به زبان های مختلف صورت گرفت. این کتاب با نفوذ گسترده ی خود در مطالعات فلسفی، مستقیما بر آثار فلاسفه و جامعه شناسانی نظیر آلن بدیو، آنتونیو نگری و ژیل دلوز تاثیرگذار بوده است. "هگل یا اسپینوزا" یک بررسی عمیق و دقیق در باب سوء خوانش آثار اسپینوزا به وسیله ی هگل است. "پی یر ماشری" ضرورت این خواندن اشتباه را به عنوان هسته ی این اندیشه که هگل آثار اسپینوزا را غیر قابل هضم می نامید، توضیح می دهد؛ این امر سبب می شود که سیستم اسپینوزایی با چنان روشی پیش برود که برای هگل قابل درک نباشد. از این طریق، "پی یر ماشری" نشان می دهد که چطور چشم اندازهای محدود و مشروط هگل، بیش از اینکه درباره ی موضوعات مورد تجزیه و تحلیل او چیزی را آشکار کند، درباره ی خود او اینکار را خواهد کرد. بر خلاف هگل که ویژگی ثابت و بی حرکت بودن را به آثار اسپینوزا نسبت می داد، "پی یر ماشری" در کتاب "هگل یا اسپینوزا" یک جایگزین جالب توجه را ارائه می کند که پیشرفت های تاریخی دانش فلسفه را دگرگون خواهد کرد. او در اسپینوزا، فلسفه ی ماندگاری را می یابد که تابع ضمانت یک حقیقت وابسته به قبل نیست. در کتاب برجسته و خواندنی "هگل یا اسپینوزا" به قلم "پی یر ماشری"، مواجهه ای بین این دو فیلسوف بزرگ صورت خواهد گرفت که درکی جدید و حقیقتی معمول را از فاصله ای که آن ها را از هم جدا می کند، پدیدار خواهد کرد.

کتاب ایدئالیسم هگل (خشنودی های خودآگاهی) مهم ترین کتابی است که در ده سال گذشته درباره هگل منتشر شده است. نویسنده تفسیر کاملا جدیدی از ایده آلیسم هگل ارائه می دهد که بر تصاحب و توسعه پروژه نظری کانت توسط هگل متمرکز است. هگل نه به عنوان یک متافیزیک پیشاانتقادی و نه به عنوان یک نظریه پرداز اجتماعی، بلکه به عنوان یک فیلسوف انتقادی معرفی می شود که اختلافاتش با کانت، به ویژه در موضوع شهود، استدلال های ایده آلیستی علیه تجربه گرایی، رئالیسم و طبیعت گرایی را غنی می کند. در مواجهه با نادیده گرفتن ایده آلیسم مطلق به عنوان نامفهوم یا غیرقابل قبول، پیپین گزارشی اصلی از مبنای فلسفی ادعاهای هگل درباره ماهیت تاریخی و اجتماعی خودآگاهی و خود معرفت را توضیح می دهد و از آن دفاع می کند.

کتاب حاضر، دربردارنده پنج جستار درباره‌ فلسفه دیالکتیک و اندیشه «هگل» است. «هگل» با روش دیالکتیکی خاص خود، دعوی آن دارد که از شیوه افلاطونی تصدیق گمان موشکافی دیالکتیکی همه فرض‌ها دفاع کرده است. این کتاب ترجمه پنج مقاله از «هانس گادامر» درباره «هگل» است. مقاله اوّل با عنوان «هگل و دیالکتیک فیلسوفان باستان»، نشان می‌دهد چگونه «گادامر» از دانش خود برای رسیدن به فهمی انتقادی از «هگل» استفاده می‌کند. عنوان دیگر مقاله‌های کتاب عبارتند از: «جهان باژگونه هگل»؛ «دیالکتیک خودآگاهی هگل»؛ «ایده منطق هگل و هگل و هایدگر». هر مقاله به روشن‌سازی و تفهیم اندیشه‌های این فیلسوف کمک می‌کند.

کتاب ایدئالیسم هگل (خشنودی های خودآگاهی) مهم ترین کتابی است که در ده سال گذشته درباره هگل منتشر شده است. نویسنده تفسیر کاملا جدیدی از ایده آلیسم هگل ارائه می دهد که بر تصاحب و توسعه پروژه نظری کانت توسط هگل متمرکز است. هگل نه به عنوان یک متافیزیک پیشاانتقادی و نه به عنوان یک نظریه پرداز اجتماعی، بلکه به عنوان یک فیلسوف انتقادی معرفی می شود که اختلافاتش با کانت، به ویژه در موضوع شهود، استدلال های ایده آلیستی علیه تجربه گرایی، رئالیسم و طبیعت گرایی را غنی می کند. در مواجهه با نادیده گرفتن ایده آلیسم مطلق به عنوان نامفهوم یا غیرقابل قبول، پیپین گزارشی اصلی از مبنای فلسفی ادعاهای هگل درباره ماهیت تاریخی و اجتماعی خودآگاهی و خود معرفت را توضیح می دهد و از آن دفاع می کند.

کتاب فلسفۀ آلمانی مجموعۀ نه مقاله از مدخل‌های «دانشنامۀ فلسفۀ استنفورد» است که شرح آرای نمایندگان برخی از مهم‌ترین مکاتب و جریان‌های فکری آلمان در سدۀ هجدهم و نوزدهم را در بر دارد. خوانندگان در این مجلد با اندیشه‌های کانت، فیشته و هگل (ایدئالیسم آلمان)، آوگوست شلگل و فریدریش شلگل (رومانتیسم)، شلایرماخر، دیلتای و یورک (هرمنوتیک مدرن) و یاکوبی (منتقد معروف کانت و فیشته و شلینگ) آشنا می‌شوند. با نظر به این که این مکاتب و جریان‌‎های فکری با یکدیگر داد و ستد داشته‌اند و بر فلسفۀ آلمانی سدۀ بیستم (پدیدارشناسی، فلسفۀ وجودی، هرمنوتیک فلسفی و نظریۀ انتقادی) هم تأثیر گذاشته‌اند، مطالعۀ مقالات این مجموعه فهم عمیق‌تر فلسفۀ آلمان از قرن هجدهم تا بیستم را تسهیل خواهد کرد. در کتاب «فلسفه ی آلمانی: از کانت تا هگل»، نگاهی اندیشمندانه و تحلیلی به میراث فکری آلمان در عرصه‌ی فلسفه از قرن هجدهم تا آستانه‌ی قرن بیستم انداخته شده است. این مجموعه، که دربرگیرنده‌ی نه مقاله از مدخل‌های "دانشنامه‌ی فلسفه‌ی استنفورد" است، به‌طور خاص به تبیین و تفسیر آرا و اندیشه‌های برخی از نام‌آورترین فیلسوفان و متفکران آلمانی می‌پردازد که هر یک به نوبه‌ی خود نقشی تعیین‌کننده در تکوین فلسفه‌ی مدرن داشته‌اند. ایدئالیسم، رومانتیسم و هرمنوتیک: سه جریان مکتبی این کتاب، اندیشه‌های کانت، فیشته و هگل را در قالب ایدئالیسم آلمانی معرفی می‌کند و به بررسی تأثیر این فلاسفه بر جریان‌های بعدی می‌پردازد. رومانتیسم آلمانی نیز با آرای آوگوست و فریدریش شلگل، و هرمنوتیک مدرن با اندیشه‌های شلایرماخر، دیلتای و یورک، نشان‌دهنده‌ی دیگر جوانب تأثیرگذار این فلسفه است. به‌ویژه، نقدهای یاکوبی بر کانت و فیشته و شلینگ به عنوان یک بخش مکمل، بینشی جامع نسبت به تعاملات فلسفی آن دوران ارائه می‌دهد. پیوندهای فکری و تأثیرات تاریخی مطالعه‌ی این مقالات، به خواننده این امکان را می‌دهد که درکی عمیق‌تر از پیوندهای فکری میان این مکاتب و جریان‌های فلسفی پیدا کند و نحوه‌ی تأثیرگذاری آن‌ها بر دوره‌های بعدی فلسفه‌ی آلمانی را دریابد. این تأثیرات شامل پدیدارشناسی، فلسفه‌ی وجودی، هرمنوتیک فلسفی و نظریه‌ی انتقادی می‌شود که هر یک نقش محوری در تکامل فلسفی قرن بیستم ایفا کرده‌اند. کتابی برای درک تحول فلسفه با نگاهی به "فلسفه ی آلمانی: از کانت تا هگل"، می‌توان دریافت که فلسفه به مثابه‌ی یک جریان زنده و در حال تکامل است که هر نسل با تکیه بر دستاوردها و اندیشه‌های پیشینیان، به بازسازی و ارتقای آن می‌پردازد. این کتاب، نه تنها یک مرجع علمی برای دانشجویان و پژوهشگران فلسفه است، بلکه برای هر خواننده‌ی کنجکاوی که به دنبال فهم ژرف‌تری از ریشه‌ها و تکوین اندیشه‌های فلسفی است، می‌تواند مطالعه‌ای لذت‌بخش و آموزنده باشد.

«مواجهه‌ای نامتعارف با منطق هگل» اثر آنجلیکا نوتزو، یک متن متمایز فلسفی است که تفسیری بدیع از کتاب منطق هگل را ذیل گفتگو با متون ادبی و روایت‌های تاریخی، ارائه می‌دهد. کتاب علم منطق هگل، یکی از بزرگ‌ترین، ژرف‌ترین و تأثیرگذارترین آثار فلسفی تاریخ است که دستخوش تفاسیر گوناگون گردیده است. اما رویکرد نوتزو به منطق هگل در قالب یک «منطق دگرگونی» و «منطق کنش» است. او با بررسی آثار ادبی و تاریخی به عنوان نمونه‌ای از روش استدلالی هگل، از این روش دیالکتیکی دفاع می‌کند. این کتاب پیشنهاد می‌کند که تفکر انتزاعی هگل، به‌ویژه آغاز نامشخص منطق او، «هستی مطلق»، را می‌توان از دریچه‌ی شخصیت‌های ادبی و رویدادهای تاریخی درک کرد. به عقیده‌ی نوتزو، «بیلی باد» اثر هرمان ملویل، موفق‌ترین تجسم تفکر انتزاعی تفکر است که در منطق هگل ارائه شده است و لکنت ابتدایی کتاب «بیلی باد» همان آغاز مبهم علم منطق، یعنی «هستی مطلق» است. نوتزو همچنین آثار ادبی دیگری مانند «تارتوف» مولیر، «پایان بازی» ساموئل بکت و اشعار الیزابت بیشاپ و جاکومو لئوپاردی را در کنار «تاریخ» توسیدید (توکودیدس) بررسی می‌کند تا منطق هگل را به شیوه‌ای جذاب و بی‌سابقه زنده کند. باید تأکید کرد که کتاب «مواجهه‌ای نامتعارف با منطق هگل» فقط یک رساله‌ی فلسفی نیست، بلکه نظریه‌ای حیاتی برای درک جهان معاصر نیز به حساب می‌آید که نوتزو آن را گرفتار یک بحران جهانی بی‌سابقه توصیف می‌کند. او این سوال را مطرح می‌کند که چگونه می‌توان داستان زمان حال تاریخی ما، خواه یک تراژدی یا کمدی را روایت کرد، و منطق درونی جهان در حال تغییر ما چیست؟ طی این نگاه، نوتزو در تلاش است تا در این کتاب به موضوعات تفسیری‌ای از منطق هگل بپردازد که تقریبا برای دو قرن در پژوهش هگل حل‌نشده باقی مانده‌اند و از طرف دیگر می‌خواهد آثار ادبی شناخته‌شده را در پرتوی کاملا جدید، در پرتوی روح هگلی فلسفه، ارائه ‌کند.

این کتاب یکی از مهم‌ترین کتاب‌های اخیر درباره هگل است، فیلسوفی که تأثیر بسزایی در شکل‌گیری فلسفه قاره‌ای داشته است. این کتاب که برای اولین بار در اینجا به زبان انگلیسی منتشر می شود، شامل یک مقدمه اساسی از ژاک دریدا است که در آن مضامین و نتایج کتاب مالابو را بررسی می کند. آینده هگل: انعطاف پذیری، موقتی بودن و دیالکتیک، مفاهیم غنی و پیچیده هگل از زمان و زمانمندی را به فلسفه معاصر باز می گرداند. مفهوم او از زمان را بررسی می کند و آن را به موضوعات همیشگی در فلسفه مانند جوهر، تصادف و هویت موضوع مرتبط می کند. کاترین مالابو نیز روایت خود از زمانمندی هگلی را با تفسیری که هایدگر در هستی و زمان ارائه می‌کند، در تضاد قرار می‌دهد و استدلال می‌کند که این مفهوم «پلاستیسیته» است که نظریه موقتی هگل را به بهترین شکل توصیف می‌کند. آینده نه صرفا به عنوان یک لحظه در زمان، بلکه به عنوان چیزی انعطاف پذیر و دائما در معرض تغییر از طریق تفسیر ما درک می شود. این کتاب همچنین دغدغه هگل را با تاریخ اندیشه یونانی و مسیحیت توسعه می دهد و نقش الهیات را در اندیشه او بررسی می کند. کتابی ضروری برای علاقه مندان به هگل و فلسفه قاره ای معاصر، آینده هگل برای علاقه مندان به ایده های هایدگر و دریدا نیز جذاب است.