جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: این کتاب از کار فکری نظریه دگرباش وام گرفته است تا گفتمان‌های «دین» و «علم» و به‌طور تعمیم «گفتمان علم و دین» را آشفته یا «دگرباش» کند. فصل‌های این جلد با برگرفتن سرنخ‌های فکری و اجتماعی از آثار نظریه‌پردازان تأثیرگذار مانند میشل فوکو، جودیت باتلر و ایو سدویک، حداقل بر روی سه ویژگی مشترک نظریه دگرباش همگرا می‌شوند. اول، نظريه دگرباش با توجه به اينكه در مواقعي هنوز شيوه‌هاي تفكري از نظر علمي و مذهبي وجود دارد، به چالش مي‌كشد. دوم، تجسم را جدی می گیرد. سوم، این تعامل ناگزیر مسیرهای جدیدی را برای اندیشیدن در مورد اهمیت «حقایق» مذهبی و علمی ایجاد می کند. این سه ویژگی در نهایت به تحقیقات انتقادی در مورد معانی "علم" و "دین" و روابط بین این دو کمک می کند.

ترجمه ماشینی : علیرغم محبوبیت روزافزون «دین و علم» به عنوان یک گفتمان دانشگاهی، تلاقی علم و دین خط مقدم یک «جنگ فرهنگی» در حال انجام است. دلایل این امر در رویکردی به گفتمان نهفته است که شباهت زیادی به مدل گفتمان ترویج شده توسط جان رالز دارد، که در آن گفتمان متکثر - مانند بین دین و علم - بر پایه‌ای از باورهای مشترک و حقایق ثابت استوار است. این منجر به رویکرد «آموزه‌ها و اکتشافات» در رابطه دین و علم می‌شود که در تلاش برای یافتن زمینه‌های توافق بر ادعاهای مربوط به حقیقت آنها تمرکز می‌کند. این چارچوب ذاتاً به دیدگاه‌های علمی امتیاز می‌دهد، که در واقع تضاد بین دین و علم را افزایش می‌دهد و با وارد کردن مطلق‌ها به گفتمان عمومی آن را تضعیف می‌کند. تا جایی که گفتمان علم و دین این رویکرد را اتخاذ می کند، ناخواسته تضاد دین و علم را افزایش می دهد و توانایی ما را برای پرداختن به موضوعات مورد توجه عمومی محدود می کند. این کتاب یک مدل جایگزین برای گفتمان پیشنهاد می‌کند، دوستی بحث‌انگیز، بر اساس کار هانا آرنت. این رویکرد نقشی را که مقامات – و در نتیجه دین و علم – در زندگی عمومی ایفا می‌کنند به رسمیت می‌شناسد، اما هرگونه تلاش برای امتیاز دادن به یک مرجع خاص را تضعیف می‌کند، زیرا موقعیت داستان‌نویس را ارتقا می‌دهد، که هرگز به یک داستان اکتفا نمی‌کند، اما همیشه به دنبال تلفیق آن است. بسیاری از داستان های خاص به حساب او. دوستی مشاجره‌آمیز داستان‌سرایی را نه از طریق جستجوی توافق، بلکه با کاوش در زمینه‌های اختلاف به منظور ایجاد فضایی برای گفتگوهای بیشتر و ایجاد داستان‌ها و تفسیرهای بیشتر، ترویج می‌کند. گفتمان موفق بین دین و علم با توانایی آن در تعیین "حقیقت" یا "واقعیت" سنجیده نمی شود، بلکه با توانایی آن در گسترش مستمر گفتمان و ارتقای زندگی عمومی و قضاوت عمومی سنجیده می شود.